Als de weersverwachting klopt, kunnen we vandaag even wat nazomeren. Dat staat me wel aan, want er staat weer een dagje met mijn fotomaatje op het programma. Lekker om aan het eind van deze herfstachtige week even op pad te kunnen en de zon op te zoeken.
Een vrolijke vrijdag gewenst!
Terwijl Klaas Jan bezig was met het tot grote bossen binden van het gemaaide riet, werd hij gebeld door zijn oom Errie, die we eerder al bezig zagen met het maaien van het laatste deel van dit perceel met de grote rietmaaier …
Terwijl rietsnijder Errie geconcentreerd bezig was, zakte de zware rietmaaier plotseling aan de linkerkant weg. De sloot die rond het stuk land loopt, maakte eerder een bocht naar rechts dan de rietsnijder had verwacht. Omdat het hem niet lukte om de zware machine weer in het juiste spoor te krijgen, had hij Klaas Jan erbij geroepen. Die had de maaier al snel weer uit de sloot. Daarna kon oom Errie probleemloos zijn rondjes draaien om ook het laatste riet hier te maaien …
Klaas Jan liep terug naar zijn werkplek. Daar liet hij nog even mooi staaltje vakmanschap zien, maar dat is voor morgen …
Na de lunch en een kort werkoverleg te velde werd de grote rietmaaier gestart. Het laatste deel van het perceel moest nog gemaaid worden …
Al snel ronkte de machine en trok de rietmaaier er het veld mee in. Hij werd gevolgd door de beide junioren. Aan hen de schone taak om de gemaaide bosje riet straks netjes in schoven te zetten. Het was een mooi gezicht om de rietsnijder in het hoge riet te zien verdwijnen, terwijl vele honderden kleine pluisjes van de rietpluimen werden opgepakt door de wind …
De rietmaaier bindt het gemaaide riet automatisch tot bosjes, die vervolgens door de machine aan de achterkant worden uitgeworpen. Dat systeem werkt echter nog altijd niet perfect uit. Af en toe blijft er een bosje riet in de machine hangen. De rietsnijder moet het bosje riet dan handmatig uit de machine trekken. Daarna vervolgt hij zijn weg verder het rietland in …
Naar mate de tijd verstreek kwam de zomer steviger in het zadel te zitten. De maand juli begon nog redelijk koel, maar in de tweede helft van de maand liepen de temperaturen snel op. Op het terras werd het al regelmatig te warm en bloemen in de tuin zoals de sierui waren maar enkele dagen mooi voordat ze begonnen te verwelken …
Behalve dat ik enkele keren een ritje naar de ijsvogels heb gemaakt, heb ik vanaf half juli mijn bezigheden vooral binnenshuis gezocht. Zelfs de lammeren dartelden niet meer fris en vrolijk door de wei, ze zochten al vroeg op de dag schaduwplekjes op. Ik was blij om op een dag een bijzon te zien, want dat is vaak een teken van een weersverandering. Nadat het weerstation op 19 juli de historische waarde van 35,6°C registreerde, viel er op de dagen daarna gelukkig ca. 20 mm regen en daalden de temperaturen naar normale waarden …
Drie tropische dagen op rij met als uitschieter de 35,6°C waren wat mij betreft wat teveel van het goeie. Het probleem met dertigers is dat de warmte dan ook onafwendbaar het huis binnendringt, daar kon geen luchten meer tegenop. Zelfs een kunstgreep om de schuifpui ’s nachts deels open te houden, bracht geen verkoeling meer. En toch bleek de gemiddelde temperatuur uiteindelijk ‘slechts’ op een bescheiden 18,6°C uit te komen. Met gemiddeld over het land 23 mm neerslag was juli landelijk een zeer droge maand, wij hadden met 53 mm eigenlijk nog niks te klagen …
Deze lisdodde is klaar …
Klikken om te vergroten is bij de tweede foto toegestaan …
Zou zo’n zaadje zich nou ook wel eens afvragen wat het beste is … ?
Blijven vastklampen aan de uitgebloeide paardenbloem of vertrouwen op ’t pluisje en meedrijven op de meest gunstige wind …?
Na de koepel was ik van plan om direct door te lopen naar achteren. Dat pakte echter weer eens anders uit. Ik had nog maar een klein stukje gelopen, toen me de weg werd versperd. Eén of ander wazig figuur stond met gespreide armen midden op het pad. Een BOA …, een verkeersregelaar …, een beveiliger …?
Ik werd niet veel wijzer van hem, maar over zijn schouder kijkend, leek er verderop een lawine te zijn geweest. Afijn, het was mooi weer en ik had ook geen zin in ruzie. Er restte me weinig anders dan maar een ander pad te nemen. In dit geval werd dat een al wat ouder pad dat omhoog loopt, het rechterdeel van de Ecokathedraal in …
Wat de bebouwing betreft valt hier niet veel te zien. Wel is duidelijk dat de bosbodem knap droog wordt. Dode bladeren en takjes kraken bij iedere stap en het mos begint al wat gelig te kleuren. Niet dat het mos daar hinder van heeft, want na een klein buitje is het vast weer verrassend groen en fris, maar het is wel tekenend voor de weersituatie …
Dat droge weer heeft ook voordelen, nu komen zaadjes en pluisjes veel beter tot hun recht dan wanneer ze plat geregend op de grond liggen …
Het klein robertskruid (lytse sweltsjeblom in het Fries) lijkt voorlopig ook nog geen last van de droogte te hebben. Die mooie kleine bloemetjes blijven vrolijk in kieren en gaten tussen de stenen ontspruiten en opbloeien. Het zou me trouwens niet verbazen als onderzoek zou uitwijzen dat er verrassend veel vocht wordt vastgehouden in de Ecokathedraal …
Afanja's Weblog 