Nadat we de Opsterlandse Compagnonsvaart hadden gevolgd tot Lippenhuizen, stelde ik voor om een laatste stop te maken aan de Alde Ie (OpenStreetMap). De natte weilanden aan weerszijden van deze smalle, door het landschap slingerende landweg waren in het voorjaar vaak een klein paradijsje voor weidevogels. Hoe dat tegenwoordig is, weet ik niet, want sinds de weg in 2011 is afgesloten voor alle doorgaande verkeer, kom ik er niet zo vaak meer …
De laatste keer dat ik een tijdlang in de berm had gestaan bij de windmotor in de Jan Durkspolder, was op 12 augustus. Toen stond ik er te wachten op poollicht. Vorige week dinsdag stopte ik er, omdat ik hoopte dat één van de jagende torenvalken weer op de windmotor zou landen. Het werd echter nog mooier …
Ik stond er nog maar net, toen één van de torenvalken op het hek bij de windmotor neerstreek met een prooi in zijn snavel. Gelukkig voor de tere zieltjes onder ons, is de prooi op de meeste foto’s nauwelijks te zien, omdat er heel subtiel twee rietstengels langs de paal heen en weer wuifden …
De torenvalk leek weinig moeite te hebben om zijn hapje weg te werken. Nadat hij nog eens grondig had gecheckt of er niets was blijven liggen, zat hij een moment ontspannen in de zon. Precies 2:48 minuten, nadat ik de eerste foto had gemaakt, vloog de torenvalk op …
Hij ging weer op het hekwerk van de windmotor zitten, waar ik hem eerder ook al had gezien. Alsof hij me nu pas in gaten kreeg, keek hij me voorafgaand aan het afscheid enige tijd recht in de ogen …
Ruim tien uren nadat ik ’s middags bij De Veenhoop was gestrand met de iLark, reed ik ’s avonds nogmaals naar de Jan Durkspolder, ditmaal met de auto. Het zou toch een keer moeten lukken om in het buitengebied lichtende nachtwolken te spotten. Driemaal is scheepsrecht tenslotte …
Net als de voorgaande avonden was het er ook nu weer goed toeven. De minimumtemperatuur lag die nacht hoger dan de maximumtemperatuur vandaag. Maar het grootste voordeel van dit plekje in de Jan Durkspolder is het prominent aanwezige silhouet van de windmotor. Ook wat betreft de variatie aan nachtelijke dierengeluiden is het bij de windmotor een stuk gezelliger …
De lichtende nachtwolken bleven ook die avond helaas weer ongezien. Maar ik heb er weer een tijdlang heerlijk gezeten en uiteindelijk wint de aanhouder. 🙂
Meestal zijn we op vrijdag samen op pad, maar vanwege het trieste en regenachtige weer van vorige week vrijdag besloten fotomaatje Jetske en ik om het maar een paar dagen uit te stellen. En zo gingen we maandag samen op pad langs een paar ondergelopen retentiepolders bij Smalle Ee en It Eilân. We begonnen helemaal achteraan bij de oude petgaten aan de zuidkant van de Bûtendiken (Google Maps) …
Maar daar was het ons niet om te doen, wij kwamen voor de watervlakte die ten noorden van de Bûtendiken was ontstaan, nadat Wetterskip Fryslân vorige week besloot om de retentiepolders onder water te laten lopen. De harde wind zorgde ervoor dat er ondanks de vorst nog nauwelijks ijs op het water lag …
Terwijl Jetske zich bezig leek te houden met de ijsrandjes langs de walkant, richtte ik mijn camera op de ijsklompjes, die door wind, water en vorst vlak boven de waterlijn werden gecreëerd. Ik liet daar gisteren ook al een foto van zien …
Af en toe even een tussenstop makend voor wat foto’s, reden we stukje bij beetje terug in oostelijke richting. Bijna weer bij Smalle Ee maakten we de laatste tussenstop ter hoogte van de bomen die sinds het weekend ineens diep in het water stonden. Een aantal knobbelzwanen zette koers naar de bomen. Eén van de zwanen was zo slim om zijn vleugels als zeilen te gebruiken …
Een moment later brak de lucht voor het eerst die dag even mooi open. Een randje rietje lichtte meteen prachtig op. Dat smaakte naar meer! Maar eerst moesten we even langs ons huis, want met de te dunne handschoenen die ik droeg, zouden mijn vingertopjes een fotokuier op It Eilân niet overleven …
Ik sluit af met drone-opnamen die oud-studiegenoot Fred Kok vorige week vrijdag heeft gemaakt van de ondergelopen retentiepolders bij Smalle Ee …
Voor mijn gevoel ben ik de laatste drie dagen meer buiten geweest dan in de drie weken daarvoor. Dit ‘kind van de winter’ geniet weer als vanouds van het ideale winterweer …
Het kost me alleen bergen energie en dat begint zich op dag drie wat te wreken. Daarom laat ik het vandaag bij drie ijzige foto’s die aanklikbaar zijn tot een wat groter formaat …
De eerste foto heb ik gisteren gemaakt, toen ik samen met Jetske naar de retentiepolders bij Smalle Ee en It Eilân ben geweest. Foto 2 en 3 heb ik vanmorgen bij de Leijen gemaakt …
Het verschil kan nauwelijks groter zijn nu regen en wind het weerbeeld weer bepalen, maar we gaan toch weer even terug naar de zonnige donderdagochtend. Nadat ik een tijdlang had genoten van de reeën, die in alle rust met zijn vijven in een weiland stonden te grazen, ben ik doorgereden naar de Jan Durkspolder. Daar stond bij aankomst een blauwe reiger aan de noordkant bij de Lytse Mar …
Ik parkeerde de auto en liep naar de grote vogelkijkhut. Ik had er alle ruimte, want ik was er alleen. In alle rust heb ik beurtelings aan alle drie de kanten een tijdje rond zitten kijken. Vogels waren er niet te zien, in de verte lieten alleen wat fluiteenden zich af en toe horen. Daarom heb ik rondgaand van west naar oost, alleen wat foto’s gemaakt van de prachtige ijsvlakte die de plas lag. ’t Is alleen wel jammer dat hij amper een centimeter dik was en intussen weer is verdwenen …
Ik sluit mijn rondblik over de Jan Durkspolder af met kijkje in noordoostelijke richting. Daar staat de windmotor aan de Westersanning als een baken over de ijzige vlakte te wuiven …
Afanja's Weblog 