Tagarchief: vogelkijkhut

Een leeg zwaluwnest

Geplaatst op door

De Leijen (Google Maps) is één van de kleinste meren van Fryslân. Zoals veel wateren hier in de buurt is het ontstaan door de turfwinning. Het is een ondiep meertje met een aantal kleine eilandjes, sommige daarvan zijn waarschijnlijk restanten van de legakkers, waarop de turf werd gedroogd …

Nadat ik me enige tijd had gelaafd aan de aanblik van het meer, besloot ik eens rond te kijken in de hut. Jetske stond – nog steeds zwaar bepakt – rechts van me foto’s en een filmpje te maken van een bosrietzanger. Zodra ze merkte dat ik naar haar keek, zei ik: “We zijn er hoor .., je mag je rugzak wel even afdoen en neerzetten …”
“Je hebt gelijk,” zei ze even later, “dit voelt toch wel beter …”    😉

Mijn goede daad weer gedaan hebbend, richtte ik mijn blik naar links omdat ik daar vanuit een ooghoek beweging meende te zien. En dat bleek ook wel te kloppen. Net als vorig jaar zaten er weer een paar zwaluwen op de wand langs het vlonderpad …

Meteen vroeg ik me af of we mogelijk de route naar een nest met jongen blokkeerden. Een rondblik door de hut leerde al snel dat er hoog in een van de hoeken van de hut een nest zal. Er klonk geen geluid uit, maar zekerheidshalve maakte ik even bovenhands een foto om te zien of er mogelijk jongen in zaten. Dat bleek niet het geval …

– morgen meer zwaluwen –

Een kwikstaart bij de Blaustirns

Geplaatst op door

Zodra we het bosje achter ons hadden gelaten zagen we de vogelkijkhut, en tot mijn grote vreugde zag ik even later dat de hut gewoon open was. Er zat geen gesloten deur voor en er waren ook geen planken voor de ingang gespijkerd, zoals dat eind 2017 op deze plek het geval was bij de voorganger van de huidige kijkhut. Sterker nog, naast de ingang hing een mooi kleurrijk koord met onderaan een vriendelijk label ‘HOI’. We voelden ons meteen welkom …

vogelijkhut ‘de Blaustirns’
de deur is open

Voor twee personen was het geen probleem om de 1,5 m afstand aan te houden. Al snel zaten Jetske en ik allebei voor een van de kijkgaten op de uiteinden. Jetske zat voor het luik aan de westkant, ik zat aan de oostkant. Het luik in het midden lieten we vrij. En zo zaten we zeker op 1,5 m van elkaar. Perfect dus …

Het dreigde alleen wel erg vol te worden, toen er na enige tijd nog iemand binnen stapte. Het bleek te gaan om een toevallige passant die nieuwsgierig was naar wat er aan het eind van het pad te zien was. Hij had duidelijk geen kwaad in de zin, maar we waren wel blij dat we hem vriendelijk, maar snel weer naar buiten hadden gewerkt. In dit geval was vol echt vol …

Na bijna een jaar was het een prettig weerzien met de Leijen, want zo heet dit meertje. Voor de hut dreven zoals gebruikelijk weer veel bladeren van waterlelies op het wateroppervlak en verderop had het bomeneilandje nog altijd houvast weten te houden. Op één van de paaltjes die voor de hut in het water staan, stond een witte kwikstaart met een snavel vol lekkers voor zijn kroost. Ik had er een perfect model aan, pas nadat ik een mooie serie van hem had gemaakt, verdween hij …

kwikstaart 1
kwikstaart 2
kwikstaart 3
kwikstaart 4

– wordt vervolgd –

Terug naar de Blaustirns

Geplaatst op door

In de zon en uit de wind werd het rond het middaguur flink warm op en rond het bankje aan de oostkant van het Weinterper Skar. Daarom stelde ik na verloop van tijd voor om voor het tweede deel van onze dag een wat frisser plekje op te zoeken. Na kort overleg besloten we weer eens een kijkje te nemen bij de vogelkijkhut de ‘Blaustirns’ op de oever van de Leijen bij Doktersheide …

Onderweg sprak ik het vermoeden uit dat de kijkhut best eens gesloten zou kunnen zijn i.v.m. het coronavirus. Eenmaal ter plekke bleek dat inderdaad het geval te zijn. Maar het hek naar het toegangspad stond open en dus besloten we in elk geval die kant even op te lopen. Ook al zouden we aan het eind van het vlonderpad alleen maar even van het uitzicht kunnen genieten …

Langs het pad konden we onze camera’s meteen weer laten klikken. Een uurtje eerder hadden we de echte koekoeksbloem voor de lens gehad, hier zorgde de dagkoekoeksbloem voor roze tinten tussen het riet. Slechts enkele meters verderop stond de gele lis. Hij zat ruim onder allerlei klein grut, zoals diverse vliegen en kevers. Wat daar op die rechter knop zit, kan ik niet goed thuis brengen. ’t Lijkt op een pas uitgeslopen libel, maar daarvoor is het volgens mij te klein. Kortom: wie het weet, mag ’t zeggen …

We vervolgden onze weg langs het rietveld waar het eerder dit jaar gemaaide riet weer frisgroen omhoog reikte. Langs de oever van de Leijen en rond de tweedelige boom waar de koekoek kort zat te roepen, was een mooi oud rietkraagje blijven staan …

Uiteindelijk bereikten we het vlonderpad, we naderden ons doel. Nog een paar meter …, zodra we het bosje voorbij waren, zouden de hut in beeld krijgen …

– wordt vervolgd –

Mijn eerste waterhoen

Geplaatst op door

Zo, we zijn weer een persconferentie verder. Langzaam, maar zeker worden de teugels wat gevierd. Stapje voor stapje komt er meer ruimte om ons leven binnen de anderhalvemetersamenleving op te pakken. “We mogen vertrouwen hebben, maar moeten waakzaam blijven,” aldus onze Premier in Crisistijd. Voor mij persoonlijk betekenen de versoepelingen die in juni ingaan nog geen verruimingen. Maar gelukkig kunnen we hier nog steeds rustig de natuur in, en dat probeer ik ook nog steeds een paar maal per week te doen …

Maandag heb ik weer even een ritje naar de Jan Durkspolder gemaakt. Ook ditmaal was het er weer heerlijk rustig. Er stond zelfs geen auto geparkeerd bij het paadje naar de grote vogelkijkhut. En dus besloot ik voor het eerst sinds het begin van het coronatijdperk maar weer eens in de hut te kijken …

Hoewel het echt een grote hut is, waarin je prima met een man of 4 op anderhalve meter van elkaar kunt zitten, zit ik er momenteel toch liever niet tegelijk met anderen. Het voelde goed om er voor het eerst sinds een paar maanden weer van het vertrouwde uitzicht te genieten …

Ik zat er nog maar net, toen ik links van de hut een zwarte vogel door het water zag stappen. Vermoedelijk een meerkoet, dacht ik, maar toen ik er goed naar keek, zag ik dat het een waterhoen was. En het was niet zomaar een waterhoen … Het klinkt misschien raar, maar in bijna 15 jaar bloggen, was dit het eerste waterhoen dat ik voor de lens kreeg. Een primeur dus …

Tot mijn grote verdriet bleef het beperkt tot één goede foto, want het dier stapte naar de kant en verdween daar tussen gele lissen. ’t Had zo mooi kunnen zijn …

 

Corona – hoe nu verder?

Geplaatst op door

Hoewel de gevolgen van de corona-maatregelen voor mij eigenlijk maar zeer beperkt zijn, had ik het er vorige week emotioneel toch niet gemakkelijk mee. Plotseling vielen mijn dagelijkse structuur en mijn weinige ‘real life’ contacten weg, en dat is even wennen  Gisteren heb ik in de loop van de dag via de digitale weg en telefonisch een goed gesprek heb gehad met een bevriende relatie, en dat heeft geholpen om weer wat perspectief te krijgen …

Maar minstens zo belangrijk zijn de lieve en begripvolle reacties van jullie, mijn trouwe volgers. Die hebben me er de eerste dagen doorheen getrokken. Dankjewel daarvoor!

Het laatste duwtje om uit het dipje te geraken, kwam gisteravond van het kabinet. Ik ben blij met de verder aangescherpte gedragsregels, want die blijven het me mogelijk maken om er zo mogelijk dagelijks even op uit te blijven gaan. En dat is voor mij als MS-patiënt wel van belang om mijn spieren wat op kracht te houden en de geest ook wat fris te houden. Nu maar hopen dat de autoriteiten de aangescherpte regels waar nodig ook echt gaan handhaven …

Nadat ik drie dagen achtereen helemaal solistisch een uurtje in de Ecokathedraal had doorgebracht, ben ik gisteren weer eens naar de Jan Durkspolder gereden om wat meer lucht en openheid om me heen te hebben. Meestal begin ik een bezoekje aan de polder in de vogelkijkhut die op de bovenstaande foto rechts te zien is. Gisteren heb ik dat niet gedaan. Om te beginnen doe ik er alles aan om besmetting met het coronavirus te voorkomen. Je zult er maar lekker voor één van de open luikjes zitten te turen, terwijl er een hoestende of proestende vogelaar naast je op het bankje schuift. Nee, mij niet gezien …

Het zal trouwens met de oostenwind die over de watervlakte aan kwam waaien ook knap koud geweest zijn in de hut, denk ik. Daarom verkies ik mijn eigen mobiele kijkhut nu toch echt boven die andere hut. Als de huidige luchtdrukverdeling 1 of 2 maanden eerder op de weerkaarten was verschenen, dan hadden de liefhebbers hier waarschijnlijk intussen al kunnen schaatsen. De pijlers van de kluunbrug die hier in februari 2012 werd aangelegd, staan nog steeds klaar, zoals je op de foto hierboven kunt zien …

Veel was er trouwens niet te beleven in de Jan Durkspolder. Er duikelden wat kieviten, maar die lieten zich in het tegenlicht niet in beeld vangen. Meer dan wat landschappelijke foto’s kon ik niet maken, dat lukte enige tijd later elders beter …

Ik sluit af met een tegenlichtfoto. Hier werd ik getroffen door de combinatie van de mooie glinstering op de achtergrond en de schaduwen van de takken op het wegdek …

Een fijne dag verder. Pas op jezelf en blijf gezond!

Formaat doet er toe

Geplaatst op door

Toen ik begin november samen met mijn fotomaatje de grote vogelkijkhut in de Jan Durkspolder betrad, zat daar al een vogelaar met een joekel van een telelens. Nadat Jetske en ik aan weerszijden van de man een zitplaats voor één van de kijkluikjes hadden ingenomen, lieten we onze blik over de stille plas rond de hut glijden. Af en toe piepte of klikte één van de onze camera’s.

De man leek in eerste instantie met een wat meewarige blik naar onze bridgecamera’s te kijken, maar dat bleek mee te vallen. Eenmaal in gesprek over camera’s en fotografie vertelde hij, dat hij een 900 mm lens op zijn camera had geschroefd. Hij gaf mooie resultaten, maar hij was wel erg zwaar en dat was toch wel een nadeel, vond de man …

Kwalitatief verliezen onze wat fors uitgevallen compactcamera’s het van de zijne natuurlijk. Maar je bent er vanwege het veel geringere gewicht een stuk mobieler mee, en dat kuiert weer wat makkelijker. Op dat moment had ik het equivalent van de 65 x zoom in mm niet paraat. Daarom liet ik het er op dat moment maar bij dat mijn Powershot SX70 IS qua bereik de zijne waarschijnlijk zou overtreffen. Intussen heb ik dat natuurlijk nog even opgezocht, 65 x zoom is te vergelijken met 1365 mm …   🙂

En dus konden Jetske en ik even later met onze camera’s losjes in de hand nog even lekker aan de wandel. Vrolijk groetend lieten we de zwaar bewapende vogelaar achter in de vogelkijkhut …

in de Jan Durkspolder – 1
in de Jan Durkspolder – 2
in de Jan Durkspolder – 3

Op pad met Tijmen

Geplaatst op door

De kleinkinderen raakten al van jongs af aan vertrouwd met mijn camera. Het duurde dan ook niet lang voordat Tijmen –  de oudste van de twee – zelf ook foto’s wilde maken. Op zijn vijfde kreeg hij de beschikking over het eerste oude digitale cameraatje van zijn ouders. Vanaf dat moment maakten Tijmen en ik regelmatig samen een fotokuiertje wanneer hij bij ons logeerde …

augustus 2014 – met Tijmen in het Weinterper Skar

Ons eerste fotokuiertje bracht ons in augustus 2011 naar de dobbe in het Weinterper Skar. Daar maakten we aan de waterkant allebei foto’s met fraaie weerspiegelingen. En wat is er mooier om na gedane arbeid samen met je kleinzoon op een bankje in de natuur te zitten. Gezellig samen kletsen over ditjes en datjes en tot verrassing van Tijmen een selfie te maken m. b.v. de afstandsbediening …

augustus 2011 – Weinterper Skar
augustus 2011 – Weinterper Skar

In maart 2012 maakten we samen een fotokuiertje in de Jan Durkspolder. Samen wandelden we door het rietland. Tijmen maakte op die dag voor het eerst kennis met het begrip ‘vogelkijkhut’ …

maart 2012 – in de Jan Durkspolder
maart 2012 – in de Jan Durkspolder

Een halfjaar later wandelden we samen over smalle paadjes en wiebelende bruggetjes langs en over de petgaten in de Deelen. Op één van die bruggetjes nam Tijmen alle tijd om het onderwaterleven in een ondiep petgat te bestuderen …

oktober 2012- de Deelen
oktober 2012- de Deelen

In mei 2014 maakten we op één dag twee wat kortere kuiertjes. We begonnen in het rietland bij Earnewâld. Daar zag Tijmen voor het een rietsnijder aan het werk. Vooral het verbranden van de ruigte vond Tijmen een spannende aangelegenheid. Onze tweede bestemming was het prieeltje aan de rand van de Leijen bij De Tike …

april 2014 – Earnewâld
april 2014 – de Leijen

Mei 2015 waren we voor het eerst samen in de Ecokathedraal bij Mildam. Dat was me toch een vreemde, spannende wereld, vond Tijmen. Maar of het nu ging om stenen of om vlinders, bij alles wat hij wilde fotograferen, ging hij voorzichtig en geconcentreerd te werk

mei 2015 – Ecokathedraal, Mildam
mei 2015 – Ecokathedraal, Mildam

Juli 2015 trokken we opnieuw samen door De Deelen. Dit werd een dag waarop we ons vooral richtten op vlinders, juffers en libellen. Ook daar wist Tijmen knappe plaatjes van te maken …

juli 2015 – de Deelen
juli 2015 – de Deelen

Omdat ik vanaf 2016 steeds meer geplaagd werd door buikklachten, maakte ik steeds minder en kortere kuiertjes. Daardoor kwam de klad in onze gezamenlijke fotokuiertjes. Wetend hoe snel de belangstelling van tieners zich kan verleggen, was ik er al min of meer vanuit gegaan dat onze gezamenlijke kuiertjes wel voorbij zouden zijn. Niets bleek echter minder waar te zijn …

oktober 2019 – samen op een bankje …

– wordt vervolgd –