Elfenbankjes in de tuin (2)

Vorige week heb ik hier de elfenbankjes achter in onze tuin geïntroduceerd. In oktober verscheen er een eerste elfenbankje op het stuk boomstam van de hazelaar dat we speciaal met het oog op natuurlijke processen achter in de tuin hebben laten liggen. Sindsdien is het razendsnel gegaan, de onderstaande foto’s dateren van 13 t/m 17 januari. Intussen groeien er vele tientallen elfenbankjes op het stukje stam …


Ik neem regelmatig even een kijkje bij onze schimmelcultuur. Het is niet alleen boeiend om te zien hoe snel de elfenbankjes zich vermeerderen, maar vooral ook hoe de elfenbankjes er onder invloed van het weer steeds anders uitzien. Daarnaast probeer ik er steeds wat dichter op te kruipen en dat levert ook weer interessant materiaal op. Kortom: wordt binnenkort weer vervolgd …

Dansende bomen

Dirk publiceerde op zijn weblog deze week een foto van een paar verliefde bomen. Nu houd ik op zijn tijd wel van een geintje. Ik vond dat de bomen op Dirk zijn foto eigenlijk weinig verder kwamen dan onschuldig wat met blozende wangen tegen elkaar aan leunen. Het doet me aan de eerste ‘kealleleafde’ of ‘kalverliefde’ denken. Wel lief hoor, maar het stelt weinig voor en erg lang duurt het vaak niet …


Maar ze deden me wel denken aan een paar andere bomen. Het was maart 2006, toen ik dit stel ergens langs de Beakendyk in het bos tussen Siegerswoude en Bakkeveen zag staan. Ik was meteen gefascineerd door dit koppel. Innig verstrengeld stonden ze daar vlak naast het fietspad. Nadat ik deze fotoserie van ze had gemaakt, vervolgde ik mijn wandeling. Ik was nog maar nauwelijks op weg, of er liep een rilling over mijn rug. Ik wendde mijn hoofd nog eens in hun richting … ze leken echt te dansen …

Ze waren in 2006 duidelijk al op leeftijd. Weer, wind en natuur knaagden al flink aan hun bestaan als stel. Ik weet waar ze 17 jaar geleden ongeveer stonden. Zouden ze er nog steeds staan? Ik vrees het ergste, maar misschien ga ik binnenkort ter plekke eens op verkenning …

‘Frjemde fûgels’

We pakken de draad weer op bij het kunstig beschilderde transformatorhuisje bij de driesprong tussen Oudega, Nijega en Opeinde. Nadat we gisteren het gedicht aan de oostzijde hebben bekeken, richten we ons vandaag eerst op de noordelijke voorgevel van het gebouwtje …


Op de gevel zijn de silhouetten van een boom en een aantal vogels te zien tegen een achtergrond van regenboogkleuren. Op de deur staat het Friestalige gedicht ‘Frjemde fûgels’ van Andries de Jong. Nu zou ik voor de vertaling van het gedicht simpelweg kunnen verwijzen naar Google Translate Frysk, maar wetend dat daar bij de meesten niets terecht zal komen, heb ik zelf maar even een vrije vertaling van het gedicht gemaakt …

Op de westgevel van het trafohuisje staat Meneer Voltage. Een gedicht van Erik de Boer over dit heerschap is te lezen tegen de achtergrond van het silhouet van meneer Voltage, die op knetterende wijze het elektriciteitsnetwerk in bedrijf lijkt te houden …

Alsof dat alles nog niet genoeg is, verwijst een qr-code onderaan de muurschildering ook nog naar een bijbehorend muziekstuk van de kunstenaar getiteld ‘Mr Voltage’

‘Zie het hok’

Had ik al eens verteld dat we een medeblogger in ons midden hebben, die al jarenlang bezig is om zo mogelijk alle transformatorhuisjes in ons land op foto’s te verzamelen …? Het is wel zo! Die blogger heet Sjoerd, een Limburger van Fries afkomst, en hij heeft in de loop der jaren al enige honderden transformatorhuisjes (kortweg: trafohuisjes) verzameld op zijn site bVision. nl.

Transformatorhuisjes zijn onderdeel van het elektriciteitsnetwerk. De transformator in het huisje zet elektriciteit met middenspanning (meestal 10 kilovolt) om in laagspanning van 230 volt. Dat is de spanning op de stopcontacten in huis.

In de loop der jaren heb ik al verschillende trafohuisjes aangeleverd. Wanneer ik eens een interessant trafohuisje tegenkom, maak ik als het even kan een tussenstop, zodat ik wat foto’s kan maken om Sjoerd zijn collectie verder aan te vullen …


Vorig jaar december kwam ik langs een huisje waar ik in de afgelopen 35 jaar al vele tientallen malen langs ben gekomen. Het staat bij een driesprong tussen de dorpen Oudega, Nijega en Opeinde. Zo lang ik me kan herinneren, zat het aan alle kanten onder de graffiti, waardoor het er altijd wat treurig en verloederd bij stond. Kijk hier maar op Google Streetview

Maar in december was dat ineens anders. Op drie zijden van het gebouwtje is een mooie kleurige muurschildering met gedichten aangebracht. Op de foto’s hierboven is het gedicht op de oostzijde te lezen. Morgen bekijken we de noord- en westkant van dichtbij, en dat wordt vuurwerk …

– wordt vervolgd

Besjes met druppels

Een klein gaatje in het wolkendek was genoeg om het buitenkerststuk, dat nog steeds fris groen en rood op een terrastafeltje staat te pronken, even subtiel in het zonnetje te zetten …


Omdat ik op dat moment toevallig buiten was, kostte het weinig moeite om er even een paar foto’s van te maken. Genoeg kleur om even het grijze weerbeeld te doorbreken …

Reeën aan de Westersânning

Het aanhoudend grijze weer lokt me nog steeds niet voor mijn plezier naar buiten. Gisteren moest ik er twee keer op uit omdat ik afspraken buitenshuis had. Van die gelegenheid heb ik toch maar gebruik gemaakt om een ritje naar de Jan Durkspolder te maken. Op en rond het water viel niks te beleven, maar mijn ritje werd toch beloond …


Ik was net aan de terugweg over de Westersânning begonnen, toen ik in een aantal bruine vlekken in de verte een groepje reeën meende te herkennen. Om vrij zicht over het weiland te hebben reed ik een klein stukje achteruit, daar zette ik de auto met de rechterwielen in de berm …


Ze stonden ver weg, maar door afstand heb ik me nog nooit laten weerhouden om iets te fotograferen. Wazige of anderszins slechte foto’s kun je altijd nog weggooien, zeg ik altijd maar. Het werden ondanks het grijze weer nog alleszins acceptabele foto’s waar ik me niet voor hoef te schamen…

Normaal gesproken vind ik het op zo’n moment vaak wel aardig om dan wat langer te blijven zitten kijken. Daar had ik gisteren met het waterkoude weer geen zin in. Het was mooi om deze sprong reeën weer eens aan te treffen, want ik had ze al een paar maanden niet meer gezien, maar daarmee was het eerst ook wel weer klaar …

Tussen vriezen en dooien

Tussen vriezen en dooien ligt het nulpunt of het vriespunt, de temperatuur waarbij water bevriest tot ijs of waarbij het juist weer smelt tot water. Dat was de situatie toen ik vorige week zaterdag aan het eind van de ochtend wat foto’s maakte van een dun vliesje ijs op de vijver …


De meeste reageerders hadden gisteren wel door dat het om ijs ging, waarschijnlijk omdat dergelijke beelden in de loop de tijd al (te) vaak op mijn blog zijn verschenen. Meestal ging het daarbij om een harde ijsvloer met strakke geometrische lijnen en figuren bij vriezend weer. Omdat de temperatuur voortdurend rond het vriespunt lag, veranderde de ijssituatie ditmaal echter voortdurend. Op verschillende plaatsen vormden zich tussen de strakke geometrisch lijnen heel kleine plasjes water. Op andere plaatsen zag ik juist dat er in een plasje water nieuwe ijsbloemen op het oppervlak verschenen. Misschien moet ik een volgende keer het statief erbij pakken om wat time-lapse opnamen te maken, want het was echt fascinerend om te zien. Afijn, kijk maar eens of je het wat vindt …