Deze mooie reebok zag ik vorige week in de weilanden in de buurt van de Leijen paraderen …
Hier en daar wat gras plukkend, leek hij geen haast te hebben. De sierlijke sprong over de sloot om van het ene weiland in het andere te komen, heb ik voor de foto helaas gemist …
Rond het tijdstip waarop de hulpdiensten in actie kwamen voor de gevallen schaatser, viel ook de dooi in. Dat was op dat moment nog niet echt voelbaar, maar het was wel zichtbaar. Het ijs krijgt ineens een andere glans wanneer het eerste water erop verschijnt. Het heeft iets melancholieks …
Ook aan bomen kun je het trouwens vaak zien. Voor mijn gevoel worden de tinten van de silhouetten zwarter zodra de dooi intreedt. Maar dat kan ook verbeelding zijn hoor. Wat geen verbeelding was, is dat vanaf dit punt aan de Wolwarren de Herkules windmotor a an de andere kant van de Wijde Ee vanaf kniehoogte niet te zien is, maar vanaf ooghoogte wel …
Tot slot een wijdere blik op het landschap ter plekke. Op de voorgrond twee stukken ondergelopen land aan de Wolwarren. Het pad aan de linkerkant leidt naar een woonark, die achter het bosje in de Wijde Ee ligt. In het verlengde van het pad staat op 600 m afstand de Herkules molen, waar ik twee uur eerder nog naar de schaatsers stond te kijken …
Nadat ik de otters had bekeken, vervolgde ik mijn weg over het recreatieterrein rond het paviljoen bij de Leijen, dat in 2015 een remake heeft ondergaan. Er werden o.a. een zandstrandje met speeltoestellen, een kabelbaantje en een uitkijkplatform aangelegd. Op de onderstaande foto het kabelbaantje achter een glinsterend wuivend rietkraagje …
Het uitkijkplatform staat maar een klein stukje verderop. Om het hoger te doen lijken, is het op een klein heuveltje geplaatst. De beklimming ervan levert dan ook niet alleen geen vermoeidheid op, maar ook geen hoogtevrees …
Maar als ik dan naar het Europese vlagvertoon op het platform kijk, denk ik toch wel: ‘had het nou echt niet een uitkijktoren van een paar meter hoger kunnen worden?’ Ik kan met mijn bijna twee meter eigenlijk nog steeds maar net over de rietkraag heen kijken. Dit is zo ongeveer alles wat je er van het meer kunt zien, de rest blijft verborgen achter struikgewas en bomen …
Laat ik dan toch net het geluk hebben, dat er een surfer achter de bosschages tevoorschijn komt. Terwijl hij over het water scheert, kan ik hem korte tijd volgen …
Ik sluit af met een foto die ik gemaakt heb vanaf het strandje bij het paviljoen …
Even een dagje geen wind en wolken …
Water dat er een paar uur als een pas gepolijste spiegel bij ligt …
Kortom: even een adempauze in het herfstachtige weer …
Maart in beeld …
Tijdens mijn tocht door het hoge noorden van Fryslân heb ik ergens in de buurt van Holwerd een paar foto’s gemaakt van de grote leegte tussen de oude en de nieuwe zeedijk …
Hier en daar een rietkraagje en een rij paaltjes, veel meer valt er niet te zien in de licht besneeuwde vlakte …
Aan het eind van een doodlopend weggetje, dat niet met de auto toegankelijk is, ontwaar ik in de verte de nieuwe zeedijk …
Op een mooie voorjaarsdag zou het wellicht de moeite zijn om hier te midden van kwinkelierende weidevogels naar de dijk te lopen, daar was het nu echter te koud voor .
Op 1 augustus 2012 heb ik ook een ritje gemaakt door het uiterste noordoosten van Fryslân. Op die warme zomerdag -het was toen rond de 25 ºC- maakte ik deze foto van een coupure in de oude zeedijk bij een boerderij aan de Alddyk bij Paesens (kaartje Google Maps) …
Zonder dat ik me daarvan bewust was, maakte ik vorige week vrijdag een foto vanaf hetzelfde standpunt. Op dat moment vroor het een graad of 3, maar met dank aan de noordoostelijk wind, die ongenaakbaar over de kale sneeuwvlakte blies, schat ik de de gevoelstemperatuur toch zeker op -10 ºC …
Aan de schaduw van de coupure op het wegdek is te zien dat de zon op dat moment even door de nevel heen probeerde te prikken. Met een beetje geluk zou het zonlicht de berijpte bomen even laten schitteren …
Omdat er aan de noordkant van de oude zeedijk in de verste verte geen boom te zien is, liep ik even door de coupure naar de achterliggende boerderij. Nog voordat ik in de buurt van de bomen was, werd het zonlicht weer weggeveegd door de nevelflarden …
Gelukkig leverden het berijpte rietkraagje en het vage beeld van een verderop gelegen boerderij toch nog wel een paar aardige plaatjes op. Daarna ben ik al snel weer terug gegaan naar de auto, want man man, wat was het daar koud …
Afanja's Weblog 