In het grijze weerbeeld viel het nauwelijks op …
Maar de goede toeschouwer zag dat er hier en daar rookslierten als witte wieven door het rietland zweefden …
De vraag is alleen hoe lang nog, want het werk van de rietsnijders staat onder druk …
Tagarchief: ruigte
Een ree in riet en ruigte
Het was alweer enige tijd geleden dat ik voor het laatst een ree voor mijn camera kreeg. Maar ja, hoe minder je op pad bent, hoe minder kans je maakt natuurlijk. Enfin, vanmiddag was het toch weer zo ver. In een ruig stuk rietland in de buurt van Nij Beets scharrelde in de verte een ree rond. Even bleef ze staan alsof ze bedacht wat te doen …
Ze had me niet kunnen ruiken, want ik had tegenwind. Met ’t geruis dat diezelfde wind in riet en ruigte gaf, zat horen er evenmin in. Maar ze had me al lang gezien. Uiteindelijk zal ze tot de conclusie zijn gekomen, dat mijn knalrode vest vast geen jager zou herbergen. Zo rustig als ze was verschenen, verdween ze even later ook weer uit mijn zicht …
Bij de rietsnijders (4)
Elk jaar leer ik weer nieuwe dingen met betrekking tot de rietteelt. Vorige week is me tijdens het bezoek aan de rietsnijders duidelijk geworden dat het ene rietland het andere niet is …
Op dit perceel aan de Heuvenweg bij Kalenberg was ik nog niet eerder geweest met Jetske. Hier loop je over een dik drijvend vegetatiedek, de zogenaamde kragge, die zacht onder je voeten op en neer deint. En alsof dat niet genoeg is, wordt de toplaag hier gevormd door een dikke laag zacht veenmos …
Nadat hij het riet heeft gemaaid, begint het werk eigenlijk pas voor de rietsnijder. Samen met het riet is een groot deel van de ondergroei gemaaid, dat zit allemaal onderaan tussen het riet. Kijk maar eens naar de bovenstaande foto. Daarop is goed te zien dat Klaas-Jan met zijn linkerhand het bosje riet aan de bovenkant kan omvatten, terwijl hij met zijn rechterhand vooral een enorme bos ruigte ondersteunt …
Bosje voor bosje wordt deze zogenaamde ruigte machinaal uit het riet gekamd. Uiteindelijk blijft er maar een schamel bosje riet over. Bovendien is het riet dit jaar over de hele linie aan de korte kant gebleven als gevolg van een paar koude nachten tijdens de eerste groei van het nieuwe blad in april. De meeste rietsnijders zullen hun schuur dit jaar dan ook niet vol krijgen …
Nee, voor de rietsnijders is het geen vetpot, hard werken voor weinig geld. Gelukkig zijn ze niet voor de volle 100% afhankelijk van de verkoop van het riet. Zonder het maaien van het riet zouden de rietlanden snel verlanden en veranderen in bossen, daarom krijgen de rietsnijders een beheerssubsidie per hectare die ze onderhouden …
De derde en vierde foto laten mooi zien dat Rhena zich helemaal thuis voelt in het rietland. Ze is niet alleen een fijne metgezel, maar ze draagt haar steentje ook bij aan het werk. Op deze foto’s helpt ze mee met het schoonmaken van het riet door de stengel van een lisdodde te vermorzelen. En na gedane arbeid is het uiteindelijk goed rusten …
– wordt vervolgd –
Rietsnijders tussen de buien
Gistermiddag heb ik voor het eerst sinds begin januari weer eens een ritje gemaakt in de buurt van Oudega en Earnewâld …
Regelmatig trok er een bui met hagel of natte sneeuw over het polderlandschap …
Tussen de buien door waren de rietsnijders druk bezig om het riet binnen te halen en de ruigte te verbranden …
Terug in ’t rietland
Tijdens mijn zoektocht naar een nieuwe camera kwam ik op internet uiteindelijk uit op twee camera’s die mogelijk aan mijn verwachtingen en vereisten zouden kunnen voldoen. Toen ik vorige week woensdag nog steeds dubbend en wikkend en wegend in de winkel stond, maakte de verkoper het me ineens een stuk makkelijker: welke van de beide camera’s ik ook zou kiezen, als ik niet tevreden was, zou ik hem altijd binnen twee weken nog mogen omruilen voor de andere …
En dus stapte ik een halfuurtje later de winkel uit met de Canon Powershot SX50 HS. En dat was niks te vroeg, want ’s avonds kreeg ik een telefoontje van één van de riettelers in wiens opdracht ik nog steeds bezig ben met een film over het werk van de rietsnijders in De Weerribben. Hij zou graag willen dat ik zaterdagmiddag naar het rietland kwam om de laatste opnamen te maken …
Het grootste deel van het rietland was intussen al kaalgeschoren, en overal lagen bossen riet te drogen. Dankzij het voor de rietsnijders gunstige winterweer met vanaf half januari weinig sneeuw en veel ijs, lagen de mannen bijna een maand voor op schema …
De laatste afvalresten, de zogenaamde ruigte, was her en der op bultjes verzameld en werd door één van de rietsnijders in brand gestoken. Dat legitiem vuurtje stoken (nog wel …) is toch wel een van de aantrekkelijke kanten van het werk, lijkt me, maar daar kwam ik niet voor …
Er moesten nog wat opnamen gemaakt worden van één van de rietmaaiers, daarbij gaat het niet om de maaier die voor op een tractor is gemonteerd, want die heb ik vorig jaar al uitgebreid in beeld genomen …
Nee, het gaat om de handmaaier, die hieronder in de verte te zien is, terwijl hij zich een pad baant door één van de laatste stukken rietland die nog gemaaid moesten worden …
In gezelschap van de trouwe hond van één van de rietsnijders, die altijd met de baas naar het werk gaat, wacht ik rustig in het zonnetje en in de nog frisse wind op de terugkomst van man en maaier …
Kijk, daar komt hij weer aan, dat komt mooi uit, want nu kan ik jullie nog mooi even een videosnippertje laten zien van de SX40 HS …
Binnenkort nog wel het een en ander over mijn nieuwe camera, maar de eerste resultaten zijn veelbelovend.
Rook in ’t riet
Ik had zo’n mooi plekje aan de westkant van het rietland om het werk in ogenschouw te nemen. Met het zonnetje lekker in de rug kwam het rietland mooi uit tegen de blauwe lucht …
Toen de derde man die in het riet land aan het werk was, de laatste ruigte begon te verbranden, kreeg ik ineens een déjà-vu … Al snel was het weer alsof er een dikke mist over het land trok …
Toen ik vervolgens vanaf de noordkant nog wat foto’s maakte, zag de wereld er plotseling heel anders uit. Onder invloed van rookflarden en tegenlicht leek de strakblauwe lucht te zijn verdwenen …
De mannen in het riet maalden daar echter niet om. Zij moesten voort, want de oogst was nog niet binnen. Nadat de bak was geleegd, gingen ze op pad om een volgende strook riet te maaien …
Fries riet
Op 23 februari liet ik hier een aantal foto’s zien van het rietsnijden met snit, de ouderwetse manier waarop het riet werd vroeger gesneden. Aan het eind van die middag hebben we iets verderop in de Weerribben nog wat opnamen gemaakt van een rupsvoertuig, waarmee het riet tegenwoordig waar mogelijk wordt gemaaid …
Omdat ik me op die middag in de Weerribben weer voornamelijk bezig heb gehouden met video-opnamen, heb ik toen vrijwel geen foto’s van de rupsmaaier kunnen maken. Vorige week donderdag kreeg ik vlak bij huis de gelegenheid om dat gemis goed te maken, toen ik aan de Wolwarren ten zuidwesten van Oudega een rupsmaaier in het rietland zag rijden …
Ook in de rietcultuur schrijdt de mechanisatie nog steeds voort. Met een dergelijke rupsmaaier kan een groot stuk rietland in enkele uren door twee man worden gemaaid. Eén persoon stuurt de machine, terwijl de ander de door een transport naar boven aangevoerde bossen riet achterop het voertuig in de bak legt …
Hoewel bij deze manier van werken de meeste ruigte in de bossen riet wordt meegenomen naar het bedrijf, waar het afval er later wordt uitgekamd, blijft er altijd nog wel wat ruigte op het land achter. Dat wordt vervolgens in kleine hoopjes bijeen gebracht en verbrand …
Toen de rook mij het zicht op het rietveld en de rupsmaaier begon te benemen, ben ik nog even een stukje verderop gaan staan. Morgen volgen er nog wat foto’s vanuit een ander standpunt …
Afanja's Weblog 