Vanaf het vennetje liepen we terug naar het kruispunt van paden met de oude beuken. De stam met de zwammen wees ons de weg …
Al snel waren we terug bij de grootste van de oude woudreuzen. Ditmaal richtte ik mijn camera eerst eens op het enorme wortelstelsel dat deels bloot ligt. We kunnen wel stellen dat deze beuk op grote voet leeft …
Een massa stoere, massieve wortels heeft deze beuk al ruim 270 jaar overeind hebben gehouden en voedsel uit de bosbodem gehaald om de boom al die jaren te blijven voeden …
Maar ook hogerop is er van alles te zien. De boom, die bijna uit meerdere stammen lijkt te bestaan, wordt rondom gesierd door een keur aan uitstulpingen …
Maar het zijn niet alleen uitsteeksels die de aandacht trekken, morgen duiken we een enorme holte van één van de reuzen in …
Er ontgaat Jetske maar weinig wanneer we samen op pad zijn. We waren dan ook nog niet eens uitgekeken op de oude beuken, toen ze me vroeg of het klopte dat er een stuk verderop een vlonderbrug over een glinsterend vennetje te zien was (Google Maps) ...
Ik had al ingecalculeerd dat we daar ook nog even naar toe moesten nu we hier toch waren, want dit is echt een prachtig vennetje. Maar ik voelde ook dat het langzamerhand een uitdaging begon te worden om straks terug te kunnen lopen. Ik maakte de inschatting dat het net zou kunnen …
Ik heb hier in het verleden al diverse keren gezeten om wat te spelen met de weerspiegelingen die er vanaf het bruggetje rondom te zien zijn. Wind is hier maar zelden een spelbreker. En met wat medewerking van zon en wolken is het er nog mooier …
Op de onderstaande foto is te zien dat de weerspiegelingen aan de zuidkant van het bruggetje werden gebroken door waterplanten. Maar aan de noordkant waren ze vrijwel perfect …
Nadat ik wat foto’s had gemaakt vanaf het bruggetje en vanaf de andere kant van het ven, ben ik lekker op het bankje gaan zitten, dat op de oostelijke oever van het vennetje staat. Dat gaf me de kans om ook zittend op het bankje nog even wat te spelen met de weerspiegelingen …
Jetske vermaakte zich intussen wel, zij was aan een verkenningsrondje langs de randen van het ven begonnen …
Hoewel Jetske nog niet leek te zijn uitgekeken bij de schans wist ik haar toch mee te tronen. Bij de eerste kruising van paden staan een stukje verderop langs de Beakendyk een paar eeuwenoude beuken, die je bij een bezoek aan dit gebied zeker gezien moet hebben (Google Maps). De vijf oude beuken zijn waarschijnlijk omstreeks 1750 geplant in opdracht van Jonkheer Burmania van landgoed ‘de Slotplaats’. Als je om de dikste beuk heen wilt lopen, ben je al snel tien grote passen onderweg …
Ruim 270 jaar oud … Als deze beuken nu eens zouden kunnen vertellen wat ze hier zoal hebben gehoord en gezien. Ze hebben hier bijvoorbeeld ieder jaar de ‘hannekemaaiers’ nog over de Beakendyk voorbij zien trekken. Deze ‘hannekemaaiers’ waren seizoensarbeiders uit Duitsland, die in de 17e tot de 19e eeuw in de zomer lopend naar Nederland kwamen om op het land te werken. De paden die zij namen, lagen op hoger gelegen zandruggen. Omdat het onderweg gevaarlijk kon zijn, reisden de hannekemaaiers in groepen. Zij waren van wezenlijk belang voor de vorming van de oude handelsroute die over de Beakendyk in Bakkeveen liep. Dit pad heeft daarom een grote landschappelijke en historische waarde en maakt deel uit van het Hannekemaaierspad, een wandelroute gebaseerd op het oude netwerk van de maaiers …
Terwijl we de grootste van die majestueuze reuzen stonden te bewonderen – kijk eens naar de omvang van die boom met Jetske ernaast – kwamen er twee wandelaars voorbij. We raakten aan de praat raakten, waarbij één van de mannen vertelde dat hij gids was geweest op het landgoed. Hij wist dan ook meer te vertellen over geschiedenis en natuur in het gebied dan ik kon onthouden, maar een deel van zijn verhaal heb ik intussen in deze tekst verwerkt …
Eén van de vijf oude beuken heeft intussen helaas het loodje gelegd en een tweede lijkt er ook niet best aan toe te zijn. De meest imposante boom is al eens uitgeroepen tot ‘mooiste boom van Fryslân’. Vorig jaar werd hij genomineerd als ‘mooiste boom van Nederland’. Omdat hij die titel niet heeft gekregen, moet hij dit jaar nog maar eens op herhaling, lijkt me.
Ik sluit dit hoofdstuk af met een foto uit oktober 2007. De beuken stonden er toen nog net wat beter bij, maar het verval was al begonnen …
Intussen had Jetske verderop alweer iets interessants gezien, dus we moesten weer doorrrrr …
Terwijl we van It Heechsân naar Bakkeveen reden, herinnerde ik Jetske aan de fotokuier die we eind december – ook al op een grijze dag – hadden gemaakt bij de slotboerderij van landgoed de Slotplaats bij Bakkeveen. Jetske heeft daar begin januari al een paar logjes over gepubliceerd, mijn verslag daarover wacht nog steeds op het juiste moment. En dat zou nu best eens dichterbij kunnen komen …
Hoe dan ook, ik besloot Jetske nu een ander deel van het landgoed te laten zien. Vanaf de Duerswâldmerwei liepen we over het fietspad langs de oude Beakendyk (Google Maps) in noordwestelijke richting langs een ven. Op de oever van het ven was een nieuw bankje geplaatst. Zei ik ‘bankje’ …? Nee, dit is een forse en hoge bank waar ik met mijn 1.95 m zelfs met mijn onderbenen vrij kon bungelen. Niet dat ik dat op dat moment heb gedaan, want we moesten eerst nog even een stukje doorlopen …
Een klein stukje verderop ligt links van de Beakendyk een oude schans in het landschap, de zogenaamde Romeinse Sterrenschans. Dit was een van de dingen die ik mijn fotomaatje wilde laten zien. Ze stortte zich meteen op het fotograferen van het nieuwe informatiepaneel bij de schans …
Daarna liepen we door naar een kijkplatform naast het fietspad, dat het publiek een betere blik op de schans moet geven. Daarvoor vind ik het platform overigens rijkelijk laag. Om het patroon van de schans goed te kunnen zien, kun je het best even op Google Maps kijken …
Op de geschiedenis van die oude schans kom ik in een vervolg nog terug. Nadat Jetske wat had rondgekeken en ik mijn onderdanen zittend op een bankje op het platform weer even rust had gegeven, stelde ik voor om nog een stukje verder te lopen. Daar wilde ik Jetske een aantal eeuwenoude beuken laten zien, dus we moesten weer doorrrr …
Aan het eind van de buiige ochtend besloot ik gebruik te maken van een drogere periode tussen twee buienfronten om even een frisse neus te halen …
Omdat het hard waaide, koos ik voor de beschutting van het bos. Via Siegerswoude reed ik naar het bos achter ‘de Slotpleats’ bij Bakkeveen. Ik was er al jarenlang niet meer geweest en ontdekte dat de parkeerplaats was verwijderd. Parkeren moest nu aan de kant van de weg …
Over het alleen voor voetgangers en fietsers doorgaande pad liep ik in de richting van het bos. Nadat ik het Koningsdiep of Alddjip(Google Maps) was overgestoken, bevond ik me aan de bosrand …
Voorbij het hekwerk liep ik rechtsaf over het fietspad het bos in. Het kon nooit lang meer duren, voordat ik mijn doel zou bereiken …
December begon koud, maar van winter was geen sprake. Het was veelal zwaar bewolkt met een gure wind, overdag was het een graad of vier en ’s nachts lag de temperatuur vaak rond het vriespunt. Het onderstaande beeld, gemaakt onderweg naar de Sinterklaasviering, laat duidelijk zien dat het in de eerste week geen weer voor mijn fotokuiertjes was …
Vanaf 10 december veranderde het beeld en kreeg het weer een winters karakter. Na een paar nachten met lichte tot matige vorst zag het er op 14 december in de tuin zowaar even echt winters uit. De zon scheen en het vroor lekker. Het ijs riep! Het eerste wat ik op zo’n dag doe is een ritje naar de Hooidammen maken. Daar maakten de eerste schaatsers op het ondergelopen land hun eerste slagen van het jaar op natuurijs. Ik had een van mijn vermaarde topdagen, want ook in het bos heb ik volop genoten van de winterse sfeer …
Vijf dagen kon er op ondergelopen land en verschillende ijsbanen veilig geschaatst worden. Daarna was het weer voorbij met de winterpret. Vanaf 20 december kwamen we weer onder de invloed van lagedrukgebieden en liepen de temperaturen snel op. Waar op 18 december nog een laag ijs lag, nam de grote zilverreiger zijn bad weer. Bij Earnewâld kreeg ik nog een buitenkansje om een zeearend te zien landen. Op 30 december heb ik het fotojaar samen met mijn fotomaatje afgesloten bij ‘de Slotpleats’ bij Bakkeveen. Ik kom hier nog op terug …
Wat moet ik er verder nog van zeggen? December had duidelijk twee gezichten. Na een licht winterse start eindigde de maand met recordhoge temperaturen. Tijdens de jaarwisseling stond hier in de tuin 13,5°C op de thermometer. Aan het eind van de maand heb ik 11 vorstdagen geteld en 1 ijsdag, de eerste en de laatste van 2022. Dankzij de twee gezichten kwam de gemiddelde temperatuur uit op 3,7°C (normaal over de periode 1971-2000: ca. 3,4°C). Ook de hoeveelheid neerslag week dankzij de natte laatste week nauwelijks af van dat langjarig gemiddelde …
Afanja's Weblog 