Bij de voetgangersbrug

Nadat ik was afgedaald van het uitkijkplatform, ben ik even over naar de voetgangersbrug naar It Eilân gelopen. Daar heerste stilte. Alleen in de verte hoorde ik een paar keer wat weidevogels roepen. Die zaten kennelijk in het plasdrasland op het westelijk deel van It Eilân, dat was voor mij niet bereikbaar …

Teruglopend over de brug heb ik wat foto’s gemaakt van het uitzicht in westelijke richting over de Goaiingahúster Sleat. Nadat ik daar een tijdje had staan van genieten van het uitzicht en even wegdroomde bij de zacht weerspiegelende golfjes, ben ik teruggekeerd naar de auto om mijn ritje voort te zetten …

Uitzicht op de Roekmole

Ruim een week geleden heb ik weer eens een ritje naar It Eilân gemaakt. Niet om er te wandelen, maar om er even in de frisse lucht van het uitzicht te genieten. Daarom heb ik ter plekke eerst het uitkijkpunt bij de voetgangersbrug even beklommen. …

Tijdens de rondvaart door de Alde Feanen kregen we vanaf de Sitebuurster Ee onverwachts de Roekmole te zien. Daardoor wist ik op dat moment ineens zeker waar we waren. De Roekmole staat op het westelijk deel van It Eilân. Vanaf het uitkijkpunt bij de voetgangersbrug naar It Eilân is hij in de verte te zien. Zo lang de molen daar staat, laat ik mijn blik er eigenlijk elke keer wanneer ik er ben, wel even overheen glijden …

De Roekmole is in 1832 gebouwd. Hij stond tot 2009 in de polder Krieke ergens bij Warniahuizen (OpenStreetMap). Daar heb ik december 2008 de onderstaande foto’s van hem gemaakt. Kort daarna was hij plotseling uit het landschap verdwenen. De molen werd volledig maalvaardig gerestaureerd en verhuisde naar natuurgebied It Eilân (OpenStreetMap). Het is de grootste spinnenkopmolen van Fryslân. Op zijn nieuwe plek wordt hij ingezet voor de bemaling van het gebied …

Genoeg over de Roekmole. Ik richtte mijn camera nog even op de voetgangersbrug naar It Eilân. Daarna besloot ik af te dalen …

’t Stille vuurwerk van 2024

Kijkend naar alle ontwikkelingen in binnen- en buitenland vond ik 2024 een naar deprimerend jaar. En het weer maakte het er vaak ook niet beter op. Maar er waren ook lichtpuntjes. Wat zeg ik, er waren zeeën van licht in de lucht. De zonnecyclus bereikte dit jaar zijn maximum, en dat was goed te merken aan de vele keren dat er vanuit ons land poollicht zichtbaar was …

Dat begon al op vrijdag 10 mei. Nadat ik de hele dag met fotomaatje Jetske op pad was geweest langs het Wad, troffen we bij thuiskomst een alarmmelding aan van de poollichtjagers. Een dag vroeger dan verwacht, werd er die avond op grote schaal poollicht verwacht. Hoewel ik doodmoe was na het dagje aan het Wad, heb ik mezelf aan het eind van de avond toch maar even naar de auto gesleept om een ritje naar De Veenhoop te maken. Daar heb ik o.a. de eerste foto en de onderstaande serie gemaakt …

Zondag 23 juni zag ik vanuit huis aan het eind van de avond lichtende nachtwolken aan de noordelijke hemel verschijnen. Ik heb het die avond beperkt tot een aantal foto’s, die ik in onze straat heb gemaakt …

Drie dagen later, we schrijven dan 26 juni, was het in onze tuin met 29,1°C net niet tropisch warm. Overdag was het me te warm, maar ’s avonds was het lekker weer. Daarom heb ik die avond een ritje naar de Jan Durkspolder gemaakt. Ik hoopte er lichtende nachtwolken of poollicht achter het silhouet van de windmotor te kunnen fotograferen. Ik nestelde me lekker mijn klapstoeltje in de polder. Het was er mooi, maar poollicht of lichtende nachtwolken kreeg ik die avond niet te zien …

Op maandag 12 augustus was ’t met een maximumtemperatuur 28,9°C opnieuw warm. Omdat er die avond wel kans op poollicht was, heb ik het me nogmaals gemakkelijk gemaakt bij de windmotor in de Jan Durkspolder. Ook ditmaal heb ik er weer heerlijk gezeten, maar het duurde lang voordat er wat gebeurde. Toen er uiteindelijk een mooie paarse goed verscheen, ging bij mij het lichtje uit en was het tijd om op huis aan te gaan …

Op donderdag 10 oktober was er opnieuw kans op poollicht. Ditmaal besloot ik naar It Eilân te rijden om weer eens een andere setting te hebben. Het was een waardeloze avond met veel bewolking en het was kil. Nadat ik een tijdlang aan de waterkant had staan posten, verscheen er toch nog een gaatje in de bewolking en kreeg ik een laatste kans op wat poollichtfoto’s in 2024 …

Hiermee kon ik 2024 toch nog enigszins kleurig afsluiten. En wie weet, misschien krijgen we in de oudjaarsnacht tussen de wolken en het vuurwerk door ook nog wat poollicht te zien. Behalve harde wind wordt er namelijk komende nacht ook een flinke zonnestorm verwacht!

Tot slot

Dank aan alle lezers, likers en reageerders. Zonder jullie bijdragen zou het hier een saaie boel zijn. Mede namens Aafje wens ik jullie allen een rustige & veilige jaarwisseling en een gelukkig & gezond 2025.

Uitzicht over de Mieden

Nadat de bruine kiekendief uit het bericht van gisteren uit zicht was verdwenen, parkeerde ik de auto naast het uitkijkplatform. Vanaf het platform heb ik wat foto’s gemaakt voor een rondblik over een deel van de Surhuizumermieden

Kijk maar even mee en geniet van de rust in het gebied. Het enige echt ontsierende element in de omgeving is het agrarisch-industrieel complex van Friesland Campina in Gerkesklooster-Stroobos in de verte …

Achter het hek zat een grutto op veilig gebied met jeuk. Er zat niets anders op dan even te krabben. Ik heb hem zijn privacy maar gegund …

Een babbeltje slaan

“Ik had daar graag met jou op het platform gezeten om een babbeltje te slaan,” schreef iemand ongeveer een half jaar geleden in een reactie op een blog over dit plekje. Dit is op een mooie dag inderdaad een fijn plekje om eens even gezellig bij te praten. En dus reageerde ik meteen met: “Pas op, hè … beloofd = beloofd.” Een reactie bleef niet lang uit: “Wanneer, weet ik nog niet, maar het is beloofd.

Vier jaar geleden hebben we elkaar ook al eens ontmoet. Het was die dag zwaar bewolkt bij een maximumtemperatuur van amper 17°C. Bovendien zat ik rond die tijd met heftige acnespijn. Over koetjes en kalfjes pratend hebben toen een kuier door de Ecokathedraal gemaakt. Maar van gezellig een babbeltje slaan, is het niet gekomen, daar waren de omstandigheden niet echt naar. Nu zouden we dus een herkansing krijgen op dit plekje met dat uitzicht

Vorige week werd de date met tijd en plaats bevestigd. Omdat ik daarbij een klein logistiek probleempje ontdekte, stelde ik voor om een andere locatie te kiezen. Het wordt een lekker rustig plekje tussen schapen en koeien, en het scheelt mijn gast ruim 6 km fietsen …

Het ziet er op het oog misschien wat minder feeëriek uit, maar ik weet dat het bankje goed zit. En dat is toch de basis, wat mij betreft. Verder durf ik ’t met dit uitzicht vanaf dat bankje ook wel aan. En dus heb ik hier vanmiddag een date. Ik kijk ernaar uit …

Voedertijd bij de zwarte sterns

Nadat we tweemaal een stuw met zelfbediening waren gepasseerd, kwamen we vanaf de Vaartsloot uiteindelijk uit op de Kleine Beulakerwijde (Google Maps). “Heb je zin om even bij de zwarte sterns te kijken?” vroeg Jetske. Of ik zin had om even bij de zwarte sterns te kijken …? De vraag stellen was hem beantwoorden …

Jetske zette over open water koers in de richting van Sint Jansklooster. Daar gingen we met behulp van de vaarboom en een lijntje voor anker. Ik herkende het plekje aan het kijkplatform bij het bezoekerscentrum van Natuurmonumenten, dat net boven het riet in de verte te zien was (Google Maps). Vanaf dat platform heeft Jetske me in april 2009 kennis laten maken met de zwarte stern. Door de groei van de vegetatie zou er nu vanaf het kijkplatform weinig meer te zien zijn van de zwarte sterns, maar Jetske had me naar een prachtig plekje gebracht van waar we een perfect zicht hadden op de nestvlotjes met jongen …

De zwarte stern staat op de Rode Lijst van bedreigde diersoorten. Van nature broeden zwarte sterns op drijvende planten zoals krabbenscheer. Vanwege de afname van natuurlijke nestmateriaal worden er hier elk voorjaar nestvlotjes voor de zwarte sterns in het water gelegd. Die broedvlotjes worden bekleed met krabbenscheerplanten en worden beschermd door een net, dat voor de kleine inham in het water is gespannen. Het net en de palen worden regelmatig gebruikt als rustplaats. De kolonie bij Sint Jansklooster is één van de grootste populaties van zwarte sterns in ons land …

Het was een feest om te zien hoe de al grote jongen werden gevoerd door de ouders. Maar aan alle feestjes komt een eind. Het werd tijd om de terugreis langzamerhand te aanvaarden. Langs de rietkraag van een van eilandjes in het meer varend, passeerden we in rustig tempo een zwanenfamilie met zeven meer of minder grijze jongen …

Bij de Romeinse Sterrenschans

De schans werd midden jaren ’90 ontdekt door een paar lokale historici. De schans lag in een dicht naaldbos, dat grenst aan een voormalig ven. Door de begroeiing was hij voor wandelaars en fietsers nauwelijks te zien. Meteen werden bij de verantwoordelijke overheden en instellingen al pogingen ondernomen om herstel te bewerkstelligen …


Nadat Natuurmonumenten in 1997 eigenaar van het landgoed ‘de Slotpleats’ was geworden, slaagden de pogingen om de schans te herstellen. Natuurmonumenten ging voortvarend aan de slag, en medio 2002 was de restauratie een feit. Het wallenpatroon is hersteld door de wallen te verstevigen en de greppels uit te graven …

De zeshoekige sterrenschans is waarschijnlijk een zogenaamde ‘oefenschans’ die dateert uit de 18e of 19e eeuw. Het vermoeden bestaat dat hij nooit een militaire functie heeft gehad en door de wiskundige Johann Hermann Knoop voor oefendoeleinden is aangelegd. Waarschijnlijk is de schans aangelegd om de Jonkheer Edzard van Burmania, zoon des huizes op het landgoed, alles te leren over zaken als wiskunde en vestingbouw …

De wiskundige Johann Hermann Knoop heeft meer sporen achtergelaten op landgoed ‘de Slotpleats’. Meer daarover in een vervolg op deze serie. Nu is het tijd om nog even rond te kijken. Zoals ik in het begin van deze serie al verteld, om het patroon van de schans goed te zien kun je het best hier even kijken: Romeinse Sterrenschans

Ik hoop jullie binnenkort een indrukwekkende echte verdedigingsschans te laten zien …