Tagarchief: Witte Meer

Een kleine kleurige verrassing

Geplaatst op door

Nadat ik een tijdje op het vlonderpad langs de westelijke oever van het Witte Meer op zoek was geweest naar juffers en libellen, vond ik het welletjes. Terwijl Jetske nog verderop rondscharrelde, ging ik op een bankje in de schaduw zitten …

Na een minuut of wat zag ik wat bewegen in of op het water. Op het moment dat ik me teruggetrokken had op het bankje waren er een paar meerkoeten met een jong tevoorschijn gekomen op het Witte Meer. Stapje voor stapje liep ik naar de waterkant om er een paar foto’s van te maken. Het was ook Jetske niet ontgaan, zij kwam voorzichtig over het vlonderpad dichterbij. Hoe behoedzaam we ook waren, onze aanwezigheid werd al snel opgemerkt, waarna de ouders hun jong tussen het beschermende groen loodsten waar ze al snel aan het oog van de fotografen waren onttrokken …

Daarmee kwam er een eind aan het eerste gezamenlijke tochtje dat mijn fotomaatje en ik op fiets en iLark hebben gemaakt. Het was een geslaagd experiment, zodat het vast niet de laatste keer geweest is om zo samen op pad te gaan. Intussen hebben we samen echter al een vaartocht door de Wieden gemaakt, daarvan zal ik de komende week wat foto’s tonen …

Kikkerconcert bij het Witte Meer

Geplaatst op door

De gele lis in onze tuin laat het dit jaar helaas afweten. Misschien moeten we hem eens terugbrengen naar de ingegraven emmer, waar we hem jaren geleden eens hebben geplant. Gaandeweg de tijd is hij stukje bij beetje uit die emmer ontsnapt, en heeft hij wortel geschoten in drogere grond. Bij het Witte Meer trof ik dit goedmakertje aan …

Ook zag ik tijdens mij gang over het vlonderpad een kikker op een stuk hout in het water zitten. Hij liet voorbeeldig zijn profiel zien. Hij was mooi, maar stil …

Dat geldt niet voor vele tientallen van zijn soortgenoten die elders in het meertje lagen te kwaken dat het een lieve lust was …

Libellen bij het Witte Meer

Geplaatst op door

Behalve veel waterjuffers waren er ook genoeg libellen te zien op en langs het vlonderpad aan de oever van het Witte Meer …

Het eerste wat ik aantrof was het lege jasje van een uitgeslopen libel. Daar niet ver vandaan hing een smaragdlibel en iets verderop zat een gevlekte witsnuitlibel op het houtwerk. De laatste twee zijn viervleklibellen, zij waren die dag in de meerderheid bij het Witte Meer …

On the road met de iLark

Geplaatst op door

Vorige week had ik de accu van de iLark al eens leeg gereden met wat kortere ritjes in de buurt. Maandagochtend heb ik voor het eerst een geplande langere rit gemaakt om de accu nog eens helemaal leeg te trekken. Het doel was de uitkijktoren ‘Skarrekiker’ in natuurgebied Hemrikkerscharren tussen Beetsterzwaag en Hemrik (Google Maps) …


Vanwege de aanhoudende koude noordenwind heb ik bewust gekozen voor deze plek waar ik nog nooit eerder was geweest. De route voerde vooral door de beboste omgeving rond Beetsterzwaag waar de wind geen spelbreker was. Ik passeerde o.a. het Koningsdiep of Alddjip, ik kwam langs een weerstation midden in het bos en ik reed over diverse bruggetjes. Na het bezoek aan de uitkijktoren heb ik op de terugweg o.a. een tussenstop gemaakt bij de luid kwakende kikkers in het Witte Meer (Google Maps)…

Het was een mooi ritje, dat vooral over asfalt- en schelpenpaden voerde. Met de camera aan de draagband rond mijn nek heb ik onderweg een aantal korte video-opnamen gemaakt, zodat jullie een idee krijgen van de lommerrijke route …

Terugblik oktober 2022

Geplaatst op door

Ik begin de terugblik op oktober in de wachtkamer van de afd. Neurologie in het plaatselijk ziekenhuis. Na een intakegesprek en een looptest in september was mijn nieuwe neuroloog bereid om me een relatief nieuw medicijn voor te schrijven. Daar plukte ik vanaf oktober de revenuen van. Er ging al na korte tijd zogezegd een wereld voor me open, omdat ik er vrijwel meteen een stuk stabieler mee kon lopen dan voordien …


Gaandeweg de maand heb ik geprobeerd mijn fotokuiertjes heel voorzichtig wat te verlengen. In de Jan Durkspolder lukte het o.a. om een torenvalk op de windmotor aan de Westersânning te kieken. Bij het Witte Meer bekroop me even de neiging om te onderzoeken waar het vlonderpad langs het Witte Meer uitkomt, maar dat leek me toch nog niet verstandig …

Verder ben ik weer eens van voor tot achter in de Ecokathedraal gekomen, en zelfs nog wat verder. Ook de vogelkijkhut ‘Blaustirns’ bij de Leijen is weer binnen mijn bereik gekomen. Het is dan alleen wat jammer als je als derde in de kleine hut komt, terwijl de eerste twee niet bereid zijn om het mooiste plekje even te delen. Paddenstoelen waren wat dat betreft makkelijker onderwerpen, en daar heb ik dan ook veelvuldig gebruik van gemaakt in oktober en november …

Na een warme zomer volgde een zachte herfst, in de laatste week van oktober was het ronduit warm. In ons tuintje werd de hoogste temperatuur op 28 oktober bereikt: 19,2°C, in Eindhoven verscheen die dag 24,6°C op de thermometers. Afijn, onder het motto ‘Een kinderhand is gauw gevuld’ was ik al heel blij met die 19,2°C. De gemiddelde temperatuur kwam in oktober uit op 13,1°C, ca. 3 graden warmer dan het langjarig gemiddelde in oktober voor de periode 1971-2000. Met gemiddeld over het land 38 mm neerslag was het ook een erg droge maand. Dankzij ruim 20 mm regen op 1 oktober hadden wij aan het eind van de maand met in totaal 52 mm weer niks te klagen …

De kikker en de heidelibel

Geplaatst op door

Om maar te beginnen waar ik gisteren was gebleven: nee, ik zat niet helemaal alleen bij de Witte Mar. Maar van het zwarte monster dat de wal op probeerde te kruipen, had ik niets te vrezen. En verder was ik omringd door ‘goed volk’. Om te beginnen hield ’n kikker in het voorbij gaan even halt vlak voor het bankje waar ik lekker in de zon zat …


Terwijl de kikker zijn weg langs het water vervolgde, werd het gezelschap zowaar nog wat mooier. Een minuut of wat later streek er een zwarte heidelibel bij me op het bankje neer. Nadat ik hem even aan mijn aanwezigheid had laten wennen, kon ik voorzichtig bewegend een paar foto’s van hem maken …

Het was toch weer een kleine overwinning om in mijn eentje naar de Wite Mar te lopen. Om dat te vieren, kan de laatste foto van de zwarte heidelibel worden vergroot tot 1920×1200 pixels door erop te klikken …


Fijne zondag verder!

IJsbaan de Wite Mar

Geplaatst op door

Nog zo’n plekje waar ik al enige tijd niet meer in mijn uppie naar toe gewandeld ben, is de Wite Mar (Google Maps) tussen Olterterp en Beetsterzwaag. Het Witte Meer, zoals de naam in het Nederlands luidt, is een bosmeertje dat zijn naam te denken heeft aan de witte zandlaag die de bodem bedekt …


Het grootste deel van het jaar is het er lekker rustig. Als je er in voorjaar of zomer op een bankje gaat zitten, hoor je rondom vooral het gekwinkelier van vogels en het gekwaak van de vele kikkers die zich in en rond het water ophouden. Ook komen er ca 20 verschillende soorten libellen en waterjuffers voor rond het meertje. Maar de Wite Mar is veel meer, het is vooral ook de mooiste ijsbaan van Fryslân …


De Wite Mar is bij hoog water amper een meter diep en heeft een lengte van ongeveer 250 m en een breedte van 150 m. De bomen die aan alle kant rondom het ven staan, maakt er in echte winters een prachtige ijsbaan van, waar je als schaatser maar zelden last hebt van tegenwind. En ik kan het weten, want ik heb er meerdere rondjes geschaatst …

‘IJsclub iisnocht’ uit Beetsterzwaag werd al in 1875 opgericht. Bij de oprichting telde de vereniging 47 leden die ieder één gulden en zestig cent contributie afdroegen. Nu, bijna 150 jaar later, telt de vereniging ruim 700 leden …


In 2019 heeft de ijsclub het initiatief genomen om een 160 m lang vlonderpad aan te leggen langs de westelijke over. Dat maakt het voor de schaatsers makkelijker om op het ijs te komen, zonder dat het ijs langs de kant wordt vertrapt. Voor wandelaars is er daarmee een mooie nieuwe wandelroute ontstaan …

Terwijl ik er vorige week lekker op een zonnig bankje wat zat te mijmeren, trok er op enig moment een rilling over mijn rug. Het hondje en de wandelaars waren al lang weer uit zicht verdwenen. Ik was weer helemaal alleen bij de Wite Mar. Maar was ik wel alleen …?