Meer Ecokathedraal

Ik ben blij dat ik gisterochtend even een ritje naar de Ecokathedraal heb gemaakt. Vandaag zou het er met het regenachtige weer niet van gekomen zijn. In het voorste deel is de Porta-Celi (vrij vertaald ‘de Hemelpoort’) intussen aan alle kanten ingebouwd. De natuur heeft hier nog nauwelijks of geen vat op de bouwwerken …

Bij het koepelbouwwerk ligt wat snoei- en afvalhout afkomstig van één de bomen, die onlangs zijn gesneuveld. De boom zelf ligt een paar meter verderop nog over een paar lagere bouwwerken. Ook verderop is goed te zien dat sommige bomen en struiken hun beste tijd hebben gehad. Komen we in het achterste deel, dan lijkt de schade weer mee te vallen. Dat is misschien te verklaren uit het feit dat daar in de loop der jaren al meer bomen tegen de vlakte zijn gegaan …

Vallend hout in de Ecokathedraal

Vanmorgen ben ik eindelijk weer eens in de Ecokathedraal geweest. Vorige week was ik daar ook al, maar toen stonden er twee auto’s geparkeerd op het plekje waar helemaal niet geparkeerd mag worden. Behalve door mij natuurlijk, want ik heb tenslotte niet voor niks een gehandicaptenparkeerkaart. Dat ging vorige week dus niet door, maar vanmorgen was het plekje vrij …

Het was onderweg flink mistig vanmorgen, in de Ecokathedraal was het nog wat nevelig. Daarom heb ik de foto’s maar omgezet naar zwartwit. Het eerst wat me opviel, is dat het gevaarlijk begint te worden in de Ecokathedraal. Op verschillende plaatsen is onlangs een boom ter ziele gegaan en er hangen ook een paar bomen tussen hun nog fier rechtop staande soortgenoten. De grootste bomen zijn hier ruim 50 jaar geleden allemaal geplant door Louis Le Roy, de grondlegger van de Ecokathedraal. Hun tijd is dus langzamerhand gekomen …

Verder zijn er hier en daar wat nieuwe, kleinere bouwwerken gestapeld. Er wordt dus nog altijd gewerkt in de Ecokathedraal, die onlangs is aangewezen als één van de jonge Rijksmonumenten. Ik ben vanmorgen tot halverwege gekomen, daar heb ik weer even zitten genieten van de rust op het bankje dat de oude baas daar zelf heeft gevormd …

En nu ga ik zelf de rust in …

Langs herstelde petgaten

Van Nederland reden we door naar de Wetering, waar ik eerder op de middag een korte rondvlucht had gemaakt met mijn drone. Jetske stelde voor om daar nog even een kijkje te nemen bij de oude petgaten, die daar in het kader van natuurherstel opnieuw zijn open gegraven …

Begin maart ronkten hier nog graafmachines en denderden er vrachtwagens door het ruwe terrein. Intussen is de rust in een deel van het gebied teruggekeerd. De bomen die de kaalslag hebben overleefd, worden we nu mooi weerspiegeld in het stille weerribbenwater …

Bij het Jodenveentje

Vorige week vrijdag zijn fotomaatje Jetske en ik weer samen een dagje op pad geweest. Omdat we geen bijzonder doel of onderwerp hadden afgesproken, besloten we op de bonnefooi een ritje door de Kop van Overijssel te maken. Jetske koos om te beginnen voor een route die we eerder eens in tegengestelde richting hebben gereden. Een glimp van een mooie weerspiegeling op het oppervlak van een vennetje deed Jetske al snel op de rem trappen …

Totdat we uit de auto stapten, lag het vennetje erbij als een bijna perfecte spiegel. Zodra we het water naderden, kwamen er echter een paar eenden uit de wal tevoorschijn. Daarmee maakten ze een eind aan de vrijwel rimpelloze weerspiegeling op het Jodenveentje (kaart Openstreetmap)

Het vennetje is gelegen in buurtschap De Pol (kaart Openstreetmap). Hier ontstond rond 1820 een kleine Joodse gemeenschap met een eigen synagoge, school en begraafplaats. Vlak bij dit vennetje – waar nu camping ‘t Veentje is – stond vroeger een boerderij van een Joodse familie, vandaar dat het in de volksmond ‘t Jodenveentje wordt genoemd …

Hoe schijn bedriegt

Op de fotoserie die ik hier gisteren liet zien, lijkt het alsof er geen eind komt aan de bomen van de Kapellepôle. Schijn bedriegt echter. Zodra de drone wat hoger stijgt dan de omringende boomtoppen, worden al heel snel de randen van het natuurgebied de Kapellepôle zichtbaar. Rondom dit kleine stukje natuur liggen weilanden en akkers, gescheiden door boomwallen …

Morgen het hele verhaal …

Herfst in de Kapellepôle

Van het uitgestrekte open weidelandschap rond de Alde Ie neem ik jullie vandaag mee naar de beschutting van klein Fries natuurgebied ten zuidoosten van Drachten: de Kapellepôle. Hier heb ik in het verleden vooral mooie foto’s kunnen maken van diverse libellensoorten en andere insecten …

Vanuit het hart van het gebied heb ik de drone langzaam laten opstijgen om vervolgens een korte rondvlucht te maken, zodat jullie een idee krijgen van de uitgestrektheid van dit gebied. Woeste grond omringd door bomen zo ver het oog reikt …

De mist in

Het liep al tegen twaalven, toen Jetske en ik vrijdag na afloop van een bezoek aan de neuroloog op pad konden. Toch was het nog steeds mistig onderweg. Dat heeft ook zijn charmes, maar we hadden liever wat zon gehad om de herfstkleuren wat te laten sprankelen. Daarom besloten we bij het Weinterper Skar eerst een broodje te eten in de auto, voordat we aan een fotokuier begonnen.

Daar bleek weer eens, dat Jetske meer en meer elk vogeltje ziet vliegen. Ditmaal zag ze vlak naast de auto een paar goudhaantjes door de struiken dartelen. Daar legde ik mijn broodje graag even voor opzij. Voor het eerst sinds lange tijd lukte het me om dat kleine vogeltje eens voor de lens te krijgen. Het was alleen jammer dat het zo donker was, maar een kniesoor die daar op let …