Nieuwe zeilen voor de Wicher

Ik begin vandaag nogmaals met een foto van de tjasker aan de Hoogeweg bij Kalenberg. Mijn fotomaatje Jetske heeft daar – secuur als ze altijd werkt – nog wat mooie achtergrondinformatie bij gevonden: ‘Tjasker in de Weerribben weer in volle glorie …’

Zo’n 300 meter ten noorden van de tjasker staat de poldermolen ‘de Wicher’. Het is de enige spinnenkopmolen in Overijssel …

De originele spinnenkopmolen die hier stond, werd in 1943 afgebroken afgebroken. In 1980 ontstond het initiatief om de molen te herbouwen. Sinds de ingebruikname in1982 is de molen eigendom van Staatsbosbeheer die de molen thans in eigendom heeft. ‘De Wicher’ heeft tegenwoordig alleen nog een publieksfunctie en wordt draaiend gehouden door vrijwilligers. Vorig jaar kregen Jetske en ik een blik op het stoere houten interieur van de molen met deskundige uitleg van de molenaar…

Terwijl één van de vrijwilligers een groepje bezoekers rondleidde, raakten wij aan de praat met een tweede vrijwilliger, die aan het zagen was. Om ervoor te zorgen dat een molen kan draaien, beschikt de molenaar over het zogenaamde windrecht. Binnen een aantal kringen rond de molen mag de bebouwing en beplanting maar een bepaalde hoogte bereiken. Het staat hier mooi uitgelegd: ‘Windrecht en molenbiotoop’

Een tjasker bij Kalenberg

Weer of geen weer, vandaag staat er weer een dag met mijn fotomaatje op het programma. Een doel hebben we net als de vorige keer maar niet afgesproken, want het weer is nog steeds onvoorspelbaar. Ook twee weken geleden was het grijze en wat miezerige dag. We hebben er toen maar een ritje door de Weerribben van gemaakt …

We kwamen o.a. langs de tjasker aan de Hoogeweg bij Kalenberg. Deze paaltjasker is ons allebei wel bekend, maar we hadden hem geen van beiden al eens met gesloten roeden gezien. Tot nu toe zag hij er altijd uit zoals op de linker foto hieronder uit december 2013 …

Door die gesloten roeden werd de blik van achter de tjasker nu naar de spinnenkopmolen verderop getrokken. Ik vond het wel een mooi doorkijkje …

Toen ik weer aan de voorkant van het molentje stond, kreeg ik een paar doorkijkjes naar Jetske voorgeschoteld. Meestal ben ik tijdens onze gezamenlijke fotokuiers in het rood gekleed. Het kwam nu mooi uit dat het die dag andersom was …

Nu we de gesloten roeden van de tjasker hebben gezien, is het een mooie gelegenheid om ook de nieuwe zeilen van de spinnenkopmolen ‘De Wicher’ te bekijken, die 300 meter verderop staat …

– wordt vervolgd

Uitzicht over de Mieden

Nadat de bruine kiekendief uit het bericht van gisteren uit zicht was verdwenen, parkeerde ik de auto naast het uitkijkplatform. Vanaf het platform heb ik wat foto’s gemaakt voor een rondblik over een deel van de Surhuizumermieden

Kijk maar even mee en geniet van de rust in het gebied. Het enige echt ontsierende element in de omgeving is het agrarisch-industrieel complex van Friesland Campina in Gerkesklooster-Stroobos in de verte …

Achter het hek zat een grutto op veilig gebied met jeuk. Er zat niets anders op dan even te krabben. Ik heb hem zijn privacy maar gegund …

Het rondje voltooid

Ik pak de draad van het verhaal nog een keer op bij de wirwar van wortels en mossen naast het vlonderpad dat door een moerasachtig deel van De Deelen voert. Mossen zijn een belangrijke schakel in ecosystemen: ze produceren zuurstof, beschermen tegen erosie, scheppen een gunstig microklimaat voor het ontkiemen van allerlei soorten zaden en vruchten en bieden leefruimten aan vele kleine insecten …


Ook de mens heeft in de loop der jaren veel gebruik gemaakt van mossen voor o.a. brandstof, vloerbedekking, matrasvullingen, isolatiemateriaal en tegenwoordig ook de bloemsierkunst. Van dichtbij bekeken zijn het vaak verrassend mooie plantjes, maar ik kon er hier niet dicht genoeg bij komen voor een paar mooie macrofoto’s …

Nog even over het laatste deel van het vlonderpad en een stukje door het struikgewas, daarna kwam ik weer uit op de parkeerplaats. Maar dan wel aan de andere kant van de parkeerplaats. Bij Staatsbosbeheer gaat men er kennelijk van uit dat alle wandelaars aan deze kant beginnen. Hier staat namelijk een informatiebordje over het drijvende vlonderpad en over ‘de wonderlijke wereld van mos’. Als ik het had geweten, was ik aan deze kant begonnen …

Het was in ieder geval een prima ervaring en een aangenaam weerzien met De Deelen. Onderweg naar de auto aan de andere kant van de parkeerplaats hield ik nog even halt bij het tweede petgat. In de verte ligt het drijvende vlonderpad …

Ik sluit af met een dromerige weerspiegeling van het bruggetje drijvende vlonderpad en de bomen aan het eind van het petgat. Ik denk, dat ik hier in de loop van het jaar nog wel een paar keer een kuier zal maken …

Over ganzen, jongvee en ’n ijsvogel

Vandaag het hele verhaal van de ganzen, het jongvee en een ijsvogel met een visje. Op een zonnige dag omstreeks half mei zat ik weer eens genoeglijk te posten bij de ijsvogels …

Nadat de ijsvogels al een paar maal af en aan waren gevlogen, deed zich plotseling een ongewone gebeurtenis voor in het water waarboven de ijsvogels hun plekje hebben….

Een paar grauwe ganzen kwamen met hun zes al wat grotere jongen onder de brug door. Al snel ontdekten ze, dat ze in een doodlopend stuk water terechtgekomen waren …

Een tijdlang zwommen ze, schijnbaar niet goed wetend wat te doen, wat in de kolk heen en weer …

Uiteindelijk nam pa een besluit. Hij werkte zich in de hoek van het water tegen de wal op. Moeder gans bleef met haar jongen achter. Toen haar partner naar het jongvee achter het hek waggelde, besloot ze hem toch maar te volgen …

Moeder gans waggelde een stukje in de richting van haar partner, maar tegelijkertijd wilde ze ook een oogje op de jongen blijven houden. Omdat ze er niet helemaal gerust op was, begaf ze zich al snel weer in de richting van het water. Daar voegde ze zich weer bij haar jongen. …

Pa gans stond nog enige tijd bij het jongvee achter het hek. Hij leuk wat sneu te kijken. En dat vond ik ook niet zo gek, want het was eigenlijk toch wel een wat wonderlijke situatie. Het jongvee stond daar in een vogelbroed- en rustgebied van Staatsbosbeheer. Dat was toch bestemd voor vogels!? Maar nu had het er alle schijn van dat de ganzen zich buitengesloten voelden. De zaken waren hier lelijk omgekeerd. Waar moesten de ganzen nu hun rust vinden …?

Uiteindelijk besloten ze met pa voorop maar weer onder de brug door te zwemmen, op naar een rustig plekje elders. De ijsvogels trokken zich van dit alles niks aan, tussendoor had ik er al een paar maal eentje kunnen kieken. En ruim een minuut nadat de ganzen waren vertrokken, kwam meneer ijsvogel aan met een visje dat hij nog wel even wilde showen, voordat hij het nest in dook …

Langs de Badhuiskuil

– Een virtuele vakantie 16 –

De volgende korte tussenstop tijdens onze fietstocht was bij de Badhuiskuil. Daar staat een beeldje ter nagedachtenis aan de bioloog Victor Westhoff (1916-2001). Westhoff was een van de meest invloedrijke natuuronderzoekers en -beschermers in Nederland. Hij was er van overtuigd dat variatie en rijkdom in de natuur gedeeltelijk afhankelijk zijn van menselijk beheer. Veel van zijn onderzoek voerde hij uit op Terschelling. In de beginjaren van zijn onderzoek kwamen er in de Badhuiskuil vele zeldzame plantensoorten voor. Eind jaren tachtig waren al deze soorten verdwenen en alles bijna volledig dichtgegroeid. In 1989 besloot Staatsbosbeheer de Badhuiskuil tot aan de schone zandlaag uit te graven …

Toen Westhoff de Badhuiskuil tien jaar later opnieuw bezocht, vond hij hier dezelfde zeldzame planten weer terug. De Badhuiskuil is de historische proeftuin van de natuurontwikkeling in Nederland, waarvan Westhoff de geestelijk vader is. De Badhuiskuil is een natte duinvallei die is hersteld volgens zijn inzichten. Met een geweldig resultaat: verloren gewaande planten kwamen hier massaal terug. Dat was het grote voorbeeld voor de natuurontwikkeling die daarna in gang is gezet in de overige duinvalleien …

Terwijl we daar stonden verslechterde het weer verder. Een vieze motregen begon gestaag neer te dalen. Nadat we snel een paar foto’s hadden gemaakt zetten we onze tocht voort. Twee jaar later kreeg ik gelukkig de kans om Victor Westhoff in alle rust in vriendelijker omstandigheden vast te leggen …

Mijn week van de grutto (3)

Nadat ik al meteen een mooie serie had kunnen maken van de grutto uit het vorige logje, had ik natuurlijk kunnen stoppen. Mijn doelstelling had ik inmiddels al gehaald tenslotte. Maar het was nog vroeg en het was mooi weer, daarom besloot ik eerst maar even een stukje te gaan wandelen ….

Al snel diende de volgende aardige scène zich aan. Aan de andere kant van de weg stond aan beide kanten van een hek een grutto op een paal, links mevrouw en rechts meneer. Terwijl ik al fotograferend aan ze voorbij wandelde, bleven ze mooi zitten. Mooi, hè …, de vraag is alleen hoe lang nog …

– wordt vervolgd –