Zodra we bij de eerste oversteekplaats dwars door de oude Deltagoot naar de andere kant van het bijzondere bouwwerk gelopen waren, wachtte daar een grote hoeveelheid paarse lupinen op ons. Zouden ze dat dan bedoelen met de paarse route …?
Voorbij de oversteek sloegen we linksaf om onze weg in noordoostelijke richting langs de oude Deltagoot te vervolgen. Terwijl Jetske haar fototas voortrolde, liet ik me lekker rollen door Whilly …
Na een paar minuten stonden we voor een bruggetje met daarvoor een korte trap. Gelukkig hoefden wij die kant niet op, maar ik ben wel even afgestapt om een foto te maken van het uitzicht over de watergang …
Hopelijk is intussen duidelijk, dat het niet de bedoeling is dat de Ecokathedraal een opgeruimde en nette indruk maakt. Het is juist de bedoeling om de natuur zoveel mogelijk zijn gang te laten gaan over en tussen de bouwwerken. Het gaat om het samenspel tussen natuur en cultuur. De vrijwilligers grijpen in principe alleen in om de paden begaanbaar te houden en bij potentieel gevaarlijke situaties.
Na de tussenstop bij de tempel dalen over een trap in oostelijke richting af. Hoe verder we in de Ecokathedraal doordringen, hoe groener het lijkt te worden. We gaan het duister tegemoet …
Ik vind het elk keer weer mooi om me onderaan de trap even om te draaien. Nu kijk je vanuit de duisternis het licht tegemoet. Een stukje verderop komen we na nog een volgende afdaling uiteindelijk weer op maaihoogte uit. Het enorme bouwwerk waar we zojuist bovenop stonden heeft aan de oostelijke wand een altijd weer intrigerende gekleurde band van gele en rode stenen …
Het pleintje met de paaltjes en zuilen aan de voet van dat grote bouwwerk is net als een tempel wat verderop op een prachtige wijze opgenomen in de omringende natuur. Tijd voor een volgend rustmomentje om te genieten van de vele vogelgeluiden rondom. ‘Merlin Bird ID’ wist me te vertellen dat zelfs de wielewaal er zat te zingen. Dan denk je ‘die zal toch wel opvallen met zijn gele verenpak in het groen …’. Maar hoe ik ook zocht, hij liet zich niet zien …
Nadat ik aan het eind van het pad in het vorige logje de klim omhoog had gemaakt, stond ik bij de grote tempel op het hoogste punt in het voorste deel van de Ecokathedraal. Naast de tempel heb ik even een kleine pauze genomen …
Bij zonnig weer vind ik dit altijd een mooi plekje om even te gaan zitten en te luisteren naar de vogels. Nadat ik mijn dorst had gelest, was het tijd om weer verder te gaan. Aan de andere kant van de heuvel nam ik de trap naar beneden …
Korte tijd later kwam ik uit op ‘het plein met de pilaren’. Niet eerder had ik daar zo’n bijzondere ordening gezien. Een drietal pilaren was omringd door een cirkel van voornamelijk trottoirbanden …
Nog even een snelle blik op één van de tempels die vanaf hier op de achtergrond in het groen te zien was …
Het achterste deel van de Ecokathedraal zou ik niet halen, dat was intussen wel duidelijk. Desondanks besloot ik nog een stukje verder te gaan. Daarbij kwam ik op onbekend terrein terecht …
Onderweg naar het tweelingdorp Paesens-Moddergat vertelde ik Jetske al, dat het er wel eens heel anders uit zou kunnen zien dan we gewend zijn. Ik had iets gelezen over een opera die er in september opgevoerd zou worden. Dat het er inderdaad heel anders uitzag, bleek al meteen na aankomst …
Over de 10 m hoge Waddendijk was een enorme trap gebouwd en aan de voet van de dijk stonden de manshoge letter ‘♥fryslân’. Aan de andere kant van de weg was op het land tussen de twee dorpen Moddergat en Paesens een enorme feesttent opgebouwd …
Ik stelde voor om de trap maar te laten voor wat hij was en de dijk gewoon op de bekende plek en de vertrouwde manier te beklimmen. Omdat dat toch altijd weer een hele klim is, namen we halverwege even de tijd om even om ons heen te kijken …
Eenmaal op de kruin van de dijk leek het alsof er een monsterlijk gedrocht vanuit de Waddenzee de altijd zo mooie en rustige strook buitendijks land de Peazemerlannen was opgekropen …
Omdat we aan de oostkant van de trap beneden tussen de hekken terecht dreigden te komen, zochten we ons een weg naar de westkant …
Daar kwamen we aan de voet van de dijk bij de Waddenzee terecht. In de verte zochten een vissersschip en een paar zeilboten hun weg door de goeddeels drooggevallen zee …
De jeugd woont sinds begin april aan, of beter gezegd in het water. In verband met de overgang van Tijmen naar het voortgezet onderwijs werd het huis waar ze woonden aan de kleine kant. Daar deelden de jongens de slaapkamer van Tijmen als gezamenlijke speelkamer, omdat Pepijn zijn slaapkamer maar net genoeg ruimte had voor een bed. Precies op het juiste moment kwam deze watervilla op hun pad …
Hier hebben ze alle vier hun eigen werk- of speelruimte en is er voor jongens allebei een eigen slaapkamer. Vanuit de ruime woonkamer hebben ze ruim zicht op het water en de hen omringende weilanden. Een betere plek hadden ze nauwelijks kunnen treffen …
En dat is nog niet alles … Ze hebben ook nog de beschikking over een ruim dakterras dat een prachtig uitzicht biedt. Om te kunnen fotograferen heb je daar geen fotokuiertjes nodig, en voor de broodnodige beweging hoef je de deur ook niet eens uit, want voordat je op dat dakterras bent moeten er eerst twee trappen worden overwonnen. En voor mij zijn dat ook nog eens trappen om ‘U’ tegen te zeggen, want ze hebben allebei maar één trapleuning …
Maar goed eenmaal boven heb je dan ook wat, want de hoogte is werkelijk duizelingwekkend … Maar door wat verder te kijken levert dat prachtige plaatjes op. Daarover morgen meer …
Gisteren hebben we voor het eerst sinds lange tijd weer eens een paar uurtjes in het ziekenhuis doorgebracht. Niet dat er direct iets ernstigs aan de hand was, maar er stonden wel een paar serieuze gesprekken op de agenda met wat sinds enige tijd mijn ms-verpleegkundige en neuroloog zijn …
Afgelopen week had ik me op beide gesprekken terdege voorbereid, zoals ik dat ook in mijn arbeidzame leven gewend was. Dat heeft zijn vruchten afgeworpen, want we hebben in beide gesprekken datgene bereikt wat we voor ogen hadden …
Tussen beide gesprekken door werd mijn aandacht getrokken door de verlichting in de leuningen van het trappenhuis op de afdeling. Ik kon het niet laten om daar in het voorbij gaan even een paar plaatjes van te schieten …