We hadden ongeveer een derde deel van de strekdam langs de Peazemerlânnen afgelegd (OpenStreetMap), toen ik even omkeek naar de zeedijk. We bevonden ons intussen ter hoogte van de laatste paaltjes van mijn geliefde palenrij een stukje verderop bij Peazens-Moddergat …
Jetske zag op dat moment een tureluur staan. De vogel had daar een perfecte schutkleur, zodat ik eerst even goed moest zoeken. Hij leek helemaal in de zeeklei op te gaan …
Als een volleerde wadloper was een tureluur bezig om zijn kostje bij elkaar te scharrelen op het Wad bij Peazens-Moddergat …
Vorige week heb ik weer eens een ritje naar de Surhuizumermieden (OpenStreetMap) gemaakt. Om te beginnen heb ik een foto gemaakt vanaf het uitkijkplatform. Daar vandaan was er vrijwel geen vogel te zien. Daarom ben ik meteen een stukje doorgereden …
Ik had gehoopt dat de grutto’s, de tureluurs en de kieviten intussen wat meer verspreid over het gebied zouden zitten. Dat bleek echter ijdele hoop te zijn. De meeste vogels zaten nog steeds ver weg in en rond het water …
Af en toe vlogen er eens een paar tureluurs en kieviten voorbij. Een buizerd hield hoog in de blauwe lucht alles nauwlettend in de gaten en enkele kieviten vlogen wat dichter aan me voorbij. Dat was het wel zo ongeveer …
Waar ik me wel heel goed mee heb vermaakt, waren de rondvluchten die grote groepen vogels vanuit het plasdras-land maakten. Daarvan zal ik morgen wat foto’s tonen …
De laatste vogelsoort die ik op die mooie en warme laatste dag van maart voor de lens kreeg, was de tureluur. Hij is een stukje kleiner en minder opvallend dan de grutto en de kievit, maar daarom niet minder mooi. Behalve aan zijn lange, knaloranje poten en snavel kun je hem ook herkennen aan zijn vrolijke roep. Met hoge tonen lijkt ook de tureluur zijn eigen naam te roepen … tuduluuluuuu (of zoiets) …
Verder geldt voor de tureluur eigenlijk hetzelfde als voor de grutto en de kievit. Onze weidevogels hebben het allemaal moeilijk, ze hebben heel hard boeren nodig die mee willen denken met de vogel, boeren die hun landerijen vogelvriendelijker inrichten. Het grondwaterpeil moet omhoog en er moet veel meer plas-dras komen. Ook voor deze foeragerende tureluur en zijn soortgenoten is ‘Aanvalsplan grutto’ daarom van belang …
Zodra we de dijk waren overgestoken waande ik me eigenlijk weer bijna thuis. Met in de verte hier en daar een dorpje tussen kruidige weilanden, zouden we net zo goed in het zuiden van Fryslân of in de kop van Overijssel kunnen zijn. Dat zou echter al snel weer veranderen, nadat de tureluur ons na een korte fotostop uitgeleide had gedaan uit het weidegebied …
◊
◊
Vlak voordat ik de foto’s van de luchtmacht der grutto’s in actie kon maken, werd ik geroepen door een tureluur. Ik zag hem meteen staan. Een meter of 15 bij me vandaan stond hij op een paaltje. Toen ik hem met de zoomlens dichterbij had gehaald, zag ik dat het arme beestje aan een zware ketting leek te liggen …
Sneu voor de vogel natuurlijk, maar het gaf mij wel eindelijk een keer alle tijd voor een fotosessie met een tureluur. Hij keek me eens recht op en neer aan, en ik meende na enige tijd zelfs een knipoogje te zien …
Nadat ik een snelle blik op mijn camera had geworpen voor een eerste check van mijn foto’s, bleek de vogel gevlogen te zijn toen ik weer opkeek … 😉
Het bezoek van mijn fotomaatje en mij aan een prachtig plas-drasland te midden van een breed scala aan vogels heeft niet alleen op dat moment een paar uur plezier opgeleverd. Ik heb er intussen ook ruim een week met veel plezier over kunnen bloggen. In dit laatste deel eerst de kleinste en de grootste vogel van de dag naast elkaar: de kwikstaart (boumantsje wipsturt) en de door grutto’s omringde knobbelzwanen (knobbelswan) …
Na enige tijd besloot ik vanaf het uitkijkplatform, dat in een hoek van het gebied staat, een paar overzichtsfoto’s te maken. Die foto’s zijn wel gelukt, alleen mijn timing bleek niet echt heel gelukkig te zijn …
Uitgerekend op dat moment verscheen er voor het eerst en voor het laatst die dag een tureluur (tjirk) binnen bereik van onze camera’s. Vanaf mijn verhoogde positie lukte het niet om hem netjes in beeld te kunnen brengen. Meer dan twee gecropte foto’s waarop hij in de verte heen en weer trippelt en eentje waarop hij wegvliegt, zat er voor mij niet in …
Op zo’n moment is het mooi dat je met z’n tweeën bent. Jetske was (toevallig?) net voordien op de juiste plek in de berm gaan zitten, waardoor zij wel een mooi serie van de tureluur kon maken. Onder het motto ‘Gedeelde vreugde is dubbele vreugde’ kan ik jullie Jetskes’ serie van harte aanbevelen: ‘De tureluur’ …
Afanja's Weblog 