Een juffertje en twee libellen

Eenmaal op het pad langs het petgat, kreeg ik al snel een kans om een juffertje van wat dichterbij te portretteren …

Niet veel later ontdekte mijn fotomaatje een vroege glazenmaker. Nadat Jetske een aantal foto’s van hem had gemaakt, was het mijn beurt, want zo mogelijk delen we onze onderwerpen altijd eerlijk … 🙂

Al kijkend en speurend vervolgden we ons pad, het bleef echter bij die ene libel. Daarom stelde Jetske voor om op onze voetschreden terug te keren en naar het andere petgat te gaan. Waar ik aan het begin van onze kuier al een gewone oeverlibel op het houtwerk had gefotografeerd, zat daar nu een steenrode/bruinrode heidelibel* op me te wachten …

* doorhalen wat niet van toepassing is

Via de parkeerplaats liepen we naar het petgat rechts van de parkeerplaats. Daar is net wat meer licht en zon dan langs het pad waar we eerst waren, dat maakt de kans om daar libellen en juffers te vinden hopelijk wat groter …

  • wordt vervolgd

Poelslakken, rupsen en bitterzoet

We vervolgden onze weg over het bij elke stap luidruchtig krakende vlonderbruggetje in De Deelen …

Ergens halverwege hoorde ik Jetske zeggen: “Kijk daar eens, dat lijken wel poelslakken …” En jawel, op de plek die ze aanwees lag een slak met een sierlijk gedraaid huisje in het water, en iets verder lag er nog één.

‘De gewone poelslak, ook wel poelslak of grote poelslak (Lymnaea stagnalis) is een in het zoetwater levende slak uit de familie poelslakken. De grote poelslak leeft alleen in stilstaande wateren, zoals sloten, vijvers en vennen. Bij gevaar laat de slak zich onmiddellijk naar de bodem vallen,’ aldus Wikipedia …

Aan het struikgewas langs ’t laatste stuk van het bruggetje hing een grote tros rupsen, die ik niet nader kan duiden …

Aan de onderkant de struiken schemerden de paarsgele bloemen van het bitterzoet door het gebladerte. Het zijn mooie bloemetjes, maar aardappeltelers hebben deze plant liever niet in de buurt van een perceel met aardappelen. Bitterzoet is namelijk verantwoordelijk voor de verspreiding van bruinrot, een aardappelziekte die de oogst kan verwoesten. Hoe dan ook, de bloemetjes hingen net dichtbij genoeg om er een paar close-ups van te kunnen maken …

In een poging om de lay-out van dit blogje enigszins in evenwicht te houden, sluit ik vandaag af met een foto van een poelslak op het langwerpige blad van een gele lis …

  • wordt vervolgd

Weerzien met De Deelen

Vorige week zaterdag besloten Jetske en ik weer eens samen naar De Deelen te gaan. Daar waren we al veel te lang niet meer samen geweest. Nadat we tijdens onze laatste fotokuier bij de Kapellepôle geen juffers en libellen hadden aangetroffen, hoopten we hier meer geluk te hebben. Ik stelde voor om eerst een kijkje te nemen bij het linker petgat bij de parkeerplaats …

Terwijl Jetske nog even bezig was met haar uitrusting, liep ik alvast naar de vlonderbrug over het petgat. Nog voordat ik een voet op het hout had gezet, zag ik al een libel op de met gaas bespannen vlonder zitten. Dat was maar goed ook, want één voet op de brug en er is geen leven meer op te bespeuren …

Nadat ik de bovenstaande foto’s had gemaakt en Jetske zich bij me had gevoegd, vervolgde ik mijn weg over de bij iedere stap luid krakende vlonderbrug …

Waterlelies, gele plompen en hier en daar wat krabbenscheer bedekten het wateroppervlak. Op die krabbenscheer kom ik later in deze serie nog terug …

Voor nu laat ik het erbij dat het een goed teken is dat de krabbenscheer ook hier in bloei staat. De onderstaande close-up van het kleine bloemetje van de krabbenscheer heb ik bij de vijver in onze tuin gemaakt …

Een paar maal lukte het om een juffertje dat even op de krabbenscheer neerstreek in beeld te vangen. Verderop tijdens onze kuier kregen we nog verschillende juffers en libellen lekker close in beeld …

  • wordt vervolgd

Polders, tuin en Tour

Het begon er de laatste tijd misschien op te lijken, dat ik alleen nog een tuinblogger ben, maar zo ver is het gelukkig nog niet. De afgelopen dagen heb ik weer wat foto’s verzameld in het omringende polderland. Wetend, dat er voor zaterdag een fotokuier met Jetske op het programma stond, heb ik me vrijdag voorzichtig wat warmgelopen in de Jan Durkspolder. Vanuit de vogelkijkhut had ik een mooi zicht op fraai weerspiegelde wolkenpartijen …

Gistermiddag hebben mijn fotomaatje en ik voor het eerst sinds lang weer eens een fotokuiertje gemaakt in de Deelen. We hoopten er vooral juffertjes en libellen voor de lens te krijgen, en dat viel in tegenstelling tot 14 dagen geleden gelukkig niet tegen. Voordat we huiswaarts koersten, hebben we nog even een tussenstop gemaakt bij ‘het huis dat in lucht lijkt op te gaan’ …

Dus eh … na gedane inspanning is het goed rusten. Daarom zal ik vanmiddag vooral in de tuin te vinden zijn, of bij de Tour natuurlijk. Waarschijnlijk zelfs in de tuin met de Tour op de iPad naast me …

Maak er een mooie middag van!

De eerste terrasdag

Een nieuwe maand, een nieuw begin. Je zou bijna denken, dat de gaai en het koolmeesje daaraan gedacht moeten hebben, toen ze gisteren aan het eind van de ochtend vlak na elkaar even kwamen poseren in de tuin …

Het uitblijven van ook maar het minste of geringste winterweer voelt niet goed. Zowel in december als in januari kwam de gemiddelde temperatuur in ons tuintje uit op 5,4 °C. De laagste temperatuur kwam deze winter tot dusver uit op -1,2 °C op 28 december. In januari werd het niet kouder dan -0,2 °C op Nieuwjaarsdag. Het warmst werd het op 14 en 15 januari, op beide dagen werd het 11,6 °C.

Nee, het zit me niet lekker. Maar ja, de hele dag daarover piekeren is wel het laatste wat effectief is. Bewustwording en het eigen kleine steentje bijdragen, lijkt me eerst wel even genoeg. Wetend dat het wat dat betreft wel goed zit, vind ik het raadzaam om er verder maar het best van te maken. En daarom ben ik gistermiddag voor het eerst eens op 1 februari lekker in de zon op het terras gaan zitten …

Stilletjes heb ik even weg zitten dromen over betere tijden, op dat moment op uur en dag precies acht jaar geleden. 1 februari 2012, het begin van de laatste echte winterperiode in ons land. Die dag heb ik een prachtige winterkuier gemaakt in De Deelen …

Zon en dauwdruppels

Na het grijze en regenachtige weer van de afgelopen dagen, schijnt vandaag de zon gelukkig weer …

En na de regendruppels volgden vandaag ook weer dauwdruppels, en die zie ik toch liever dan regendruppels …

Op pad met Tijmen

De kleinkinderen raakten al van jongs af aan vertrouwd met mijn camera. Het duurde dan ook niet lang voordat Tijmen –  de oudste van de twee – zelf ook foto’s wilde maken. Op zijn vijfde kreeg hij de beschikking over het eerste oude digitale cameraatje van zijn ouders. Vanaf dat moment maakten Tijmen en ik regelmatig samen een fotokuiertje wanneer hij bij ons logeerde …

augustus 2014 – met Tijmen in het Weinterper Skar

Ons eerste fotokuiertje bracht ons in augustus 2011 naar de dobbe in het Weinterper Skar. Daar maakten we aan de waterkant allebei foto’s met fraaie weerspiegelingen. En wat is er mooier om na gedane arbeid samen met je kleinzoon op een bankje in de natuur te zitten. Gezellig samen kletsen over ditjes en datjes en tot verrassing van Tijmen een selfie te maken m. b.v. de afstandsbediening …

In maart 2012 maakten we samen een fotokuiertje in de Jan Durkspolder. Samen wandelden we door het rietland. Tijmen maakte op die dag voor het eerst kennis met het begrip ‘vogelkijkhut’ …

Een halfjaar later wandelden we samen over smalle paadjes en wiebelende bruggetjes langs en over de petgaten in de Deelen. Op één van die bruggetjes nam Tijmen alle tijd om het onderwaterleven in een ondiep petgat te bestuderen …

In mei 2014 maakten we op één dag twee wat kortere kuiertjes. We begonnen in het rietland bij Earnewâld. Daar zag Tijmen voor het een rietsnijder aan het werk. Vooral het verbranden van de ruigte vond Tijmen een spannende aangelegenheid. Onze tweede bestemming was het prieeltje aan de rand van de Leijen bij De Tike …

Mei 2015 waren we voor het eerst samen in de Ecokathedraal bij Mildam. Dat was me toch een vreemde, spannende wereld, vond Tijmen. Maar of het nu ging om stenen of om vlinders, bij alles wat hij wilde fotograferen, ging hij voorzichtig en geconcentreerd te werk

Juli 2015 trokken we opnieuw samen door De Deelen. Dit werd een dag waarop we ons vooral richtten op vlinders, juffers en libellen. Ook daar wist Tijmen knappe plaatjes van te maken …

Omdat ik vanaf 2016 steeds meer geplaagd werd door buikklachten, maakte ik steeds minder en kortere kuiertjes. Daardoor kwam de klad in onze gezamenlijke fotokuiertjes. Wetend hoe snel de belangstelling van tieners zich kan verleggen, was ik er al min of meer vanuit gegaan dat onze gezamenlijke kuiertjes wel voorbij zouden zijn. Niets bleek echter minder waar te zijn …

oktober 2019 – samen op een bankje …

– wordt vervolgd –