Met de pont over

Een stuk voorbij het Noordergemaal gaat de weg over in een smal, maar mooi fietspad. Helaas hadden de bermen hier hun beste tijd al gehad met de vroege bloei van vooral koolzaad en fluitenkruid. De grote Herkules windmotor stond er vrijwel roerloos bij. Af en toe werd het rad even piepend en krakend in beweging gebracht door een zuchtje wind …

Bij De Veenhoop maakten we gebruik van de fiets- & voetgangerspont “De Grietman Eco’ om over te steken naar de Hooidammen. We steken hier het Grietmansrak en de Wijde Ee over. Op maandag 28 juli strijden de skûtsjes hier weer boord aan boord om het jaarlijkse kampioenschap. Na een korte vaart kwamen we aan bij de Hooidammen. Omdat daar geen bankje in de schaduw beschikbaar was, besloten we meteen maar door te rijden in de richting van de Jan Durkspolder …

Lijnenspel van een radiotelescoop

Nadat de adders uit beeld verdwenen waren, besloten Jetske en ik een stukje in westelijke richting langs het Dwingelderveld te gaan. Terwijl Jetske over het zandpad liep, rolde ik over het fietspad. Daar was het nog oppassen, want er bleef maar weinig ruimte over om fietsers te laten passeren …

We waren net voorbij de radiotelescoop, toen het apparaat plotseling vervaarlijk begon te zoemen. We bleven even staan om te zien hoe de schotel in westelijke richting werd gedraaid. Ook een fietser nam even de tijd om ernaar te kijken. Een passerende amazone trok zich van dit alles niets aan, zij vervolgde onverstoorbaar haar weg …

Een stuk verderop nestelden ons op een bospaadje om onze broodjes te eten. Half zon half schaduw, meer hoeft het niet te zijn. Tussen een paar bomen door hadden we zicht op de grote open vlakte van het Dwingelderveld. Boven ons ruisten de jonge groene bladeren in de kruin van de bomen …

Naast ons hoorden we een stuk verderop zo nu en dan het geluid van de radiotelescoop, dan werd de schotel weer een stukje gedraaid. Normaal gesproken gebeurt dat maar weinig, aldus Jetske. Ze vermoedde dat er demonstraties werden gegeven voor een groep bezoekers …

Toen we er enige tijd later opnieuw langs kwamen, heb ik de gelegenheid te baat genomen om nog wat foto’s van het lijnenspel van die grote schotel te maken. Hij werd nu niet alleen horizontaal, maar ook verticaal gedraaid …

Zodra ik tevreden was, rolden en liepen we naast elkaar verder. Jetske nam me mee naar een van haar favoriete vogelplekjes in het Dwingelderveld …

Eindelijk een vliegenzwam

Ik begin het laatste deel van mijn fotokuier bij Heidehuizen met een paar foto’s van het fietspad. Er lag een gevaarlijk glibberig laagje bladeren, maar gelukkig liet de bladblazer zich nog niet horen …

Daarna verliet ik het pad om mijn weg te vervolgen door het bosperceel links van het pad. Veel paddenstoelen vond ik niet meer, de mooiste waren een setje elfenbankjes. Maar ook een mooi oplichtend takje met herfstbladeren en een kikker, die plotseling voor mijn voeten weg sprong, stemden me vrolijk …

Nadat ik al de hele herfst tevergeefs op zoek was geweest naar een mooie vliegenzwam, vond ik uiteindelijk dit kleine ding nog. Eind goed, al goed. Daarmee kon ik die zoektocht nog ruim voor het eind van de herfst afronden. Tevreden liep ik terug naar de auto …

Een mooie middenberm

Nadat we ter hoogte van de Lippenhuisterbrug wat libellen hadden gefotografeerd, vervolgden Jetske en ik onze weg in zuidelijke richting over de Ald Hearrewei. Die Ald Hearrewei (vertaald: Oude Herenweg) bestaat uit weinig meer dan een eeuwenoud zandpad en een schelpenpad voor fietsers. Het pad krijgt zijn charme van een mooie kruidenrijke middenberm, die van noord naar zuid vol bloemen staat …

Links en rechts omgeven door struikgewas voert het pad dwars over de Liphústerheide. Bij een klein vennetje naast het pad, maakten we weer even tijd voor een tussenstop om wat foto’s te maken (Google Maps). Nadat we wat orchissen, kleine ratelaars en een paar passerende fietsers hadden gefotografeerd, konden we ook nog een glimp van een ringslang vastleggen …

Natuurinfotafel broekbos Drachten

In het kader van de klimaatverandering zijn er in verschillende Drachtster woonwijken de afgelopen jaren nieuwe vijvers gegraven om extra waterberging te realiseren. Daarnaast hebben veel oudere vijvers met het oog op de biodiversiteit een opknapbeurt gekregen door de oevers geleidelijker te laten aflopen. Aan de westelijke rand van onze woonwijk De Drait is nu een nieuw wapen in de strijd gebracht …

Sinds eind 2019 is er tussen de wijken De Drait en De Trisken een broekbos in ontwikkeling (Google Maps). Het broekbos is een van nature lager gelegen nat gebied. De achterliggende gedachte is dat het broekbos regenwater kan opvangen en vasthouden. De natuur krijgt daarbij alle ruimte, zonder actief beheer door de gemeente. De samenstelling en het aanzicht van het bos zal daardoor continu veranderen …

Bij het broekbos is een natuurinfotafel geplaatst, waarop aandacht wordt geschonken aan verschillende onderwerpen over natuur, waterbeheer, klimaatverandering. Centraal staat de ontwikkeling van het broekbos met de verschillende stadia die het broekbos kan doorlopen. Er worden ook voorbeelden gegeven hoe je zelf mee kan helpen om de veranderingen van het klimaat het hoofd te bieden. Middels een QR-code kan er veel interessante informatie op een website worden bekeken: Broekbos Drachten

Wat jullie ervan vinden, weet ik niet, maar ik vind het mooi!

De lange weg terug

Na de winterse onderbreking pak ik de draad maar weer op waar ik hem vorige week had laten liggen, namelijk bij het uitzichtpunt aan de Leyensloane. Aan alles komt een eind, zo ook aan het aangename uurtje dat ik daar had doorgebracht. Ik verheugde me er niet echt op, maar uiteindelijk werd het toch tijd om de lange terugweg aan te vangen …


Gelukkig werd de lange rechte kuier een paar maal onderbroken door een paar lokale bezienswaardigheden. Om te beginnen stond er ergens halverwege een aantal Canadese ganzen aan de overkant van het kanaal. Mogelijk waren het de ganzen, die ik op de heenweg al was tegengekomen, toen ze vanaf de Leijen deze kant op kwamen …

In het weiland aan deze kant van het kanaal stond ergens een bordje dat het bekijken waard was. ‘Ik dongje rûch – Grutsk op ús Greidefugels’ luidt het opschrift. Vrij vertaald betekent het dat de boer ruige mest of stromest gebruikt om zijn land te bemesten, omdat hij trots is op onze weidevogels. Net als nattigheid en een kruidenrijke vegetatie helpt ruige mest de weidevogels. Het zorgt voor meer en ander bodemleven. Meer informatie hierover kun je lezen op de website Grutsk op ús Greidefûgels


Voor de weidevogels was het nog te vroeg, maar hazen leken zich er op dat moment al thuis te voelen. Ik was de auto al mooi genaderd, toen ik een haas in het weiland zag zitten. En al snel zag ik er ook een tweede, gelukkig verscheen de rest van het gezelschap pas toen ik weer bij de auto was. Maar dat is voor morgen …

Zicht op de ‘Blaustirns’

Het uitkijkplatform bij het strandje aan de Leyensloane viel me helemaal niet tegen. Met mijn rug naar de wind en kop in de zon was het er ook best even lekker zitten. Maar al te lang moest dat niet duren, daarom begon ik weer te fotograferen …


Aan de westkant van de landtong dobberden wat eenden en ganzen in het water. De Canadezen doen het hier blijkbaar goed, want ze bepaalden ook hier het beeld …

Om vogels te fotograferen lijkt dit me niet het beste plekje. Het rietkraagje is weliswaar mooi en sierlijk, de vogels die er waren hielden zich erachter schuil en waren moeilijk in beeld te krijgen. Op zonnige zomerdagen zullen vogels dit plekje waarschijnlijk mijden, want dan is het vaal druk en luidruchtig de omgeving van het strandje …


Aan de oostkant zal het op zomerse dagen niet veel beter zijn. Dan trekt er vaak een lange stoet bootjes vanuit het Opeinder Kanaal in de richting van het riviertje de Lits aan de noordkant van de Leijen (vv). Kortom: het uitkijkplatform is een fijn plekje om eens even lekker te zitten, maar niet optimaal voor de vogelfotografie …


Dan nog maar eens een blik in noordwestelijke richting. Daar is tussen de rietpluimen door de vogelkijkhut ‘Blaustirns’ bij De Tike te zien. Ik moet er 10 km verder voor rijden om daar te komen, maar dat heb ik er graag voor over, want het is lopend meer dan de helft korter om van de auto bij de hut te komen …

Tot slot richt ik de blik nog even naar het zuiden. In de verte is boven het rietland de auto te zien. Nog maar even niet aan denken, want die staat wel erg ver weg. Nog een stukje verder weg torent aan de andere kant van het kanaal de schoorsteenpijp van de grasdrogerij Opeinde ….