Tagarchief: vogelkijkhut

Een kiekendief bij de kijkhut

Geplaatst op door

Of het in algemene zin ook opgaat, weet ik niet, maar voor mij is 2024 tot nu toe het jaar van de bruine kiekendief. De afgelopen jaren kreeg ik er alleen bij hoge uitzondering af en toe eens op grote afstand eentje te zien. Dit jaar heb ik er al vier mooie fotosessies mee gehad …

bruine kiekendief zweeft boven het rietland bij de vogelkijkhut in de Jan Durkspolder
de bruine kiekendief is naar beneden gedoken en is nu nog vaag zichtbaat tussen het riet en vogelkijkhut

Nadat ik april een serie had gemaakt van een bruine kiekendief in de Mieden, had ik precies een maand later een mooi treffen met een bruine kiekendief in de Jan Durkspolder. Ruim voordat ik bij het parkeerplekje bij de vogelkijkhut was, zag ik een bruine kiekendief boven het rietland bij de hut zweven. Meteen zette ik de auto stil op een dam naast de smalle landweg. Ik kon nog net een foto maken, voordat de vogel het rietland in dook …

een bruine kiekendief vliegt hoog in de lucht
de bruine kiekendief maakt een ruime bocht voor me langs, een stukje hoger vliegt een zwarte kraai
de bruine kiekendief vervolgt de ruime bocht voor me langs, de zwarte kraai koerst recht zo die gaat

Nadat hij uit het rietland was opgestegen, vloog de kiekendief in een ruime bocht voor me langs. Daarna zag ik hem uiteindelijk uit zicht verdwijnen, toen hij in de richting van de lepelaarskolonie over de plas vloog …

nog één keer vliegt de bruine kiekendief voor me langs
de bruine kiekendief verdwijnt uit zicht als hij in de richting van de lepelaarskolonie vliegt

Ook vorige week vrijdag heb ik weer een mooie serie van een kiekendief kunnen maken, maar die is voor later.

Kwikstaart omringd door water

Geplaatst op door

Vogels die afhankelijk zijn van wormen, slakken en ander bodemleven hebben waarschijnlijk een prima voorjaar. Voor vogels die het van insecten moeten hebben, lijkt het een stuk minder goed uit te pakken. Door het aanhoudende koude weer zie ik hier in ieder geval bar weinig insecten vliegen de laatste tijd …

een witte kwikstaart heeft een tussenlanding gemaakt op een paaltje omringd door water, in zijn snavel heeft hij een insect

Ook rond de vogelkijkhut in de Jan Durkspolder was het een stille en dode boel, toen ik daar even was. Ik had geluk dat er op een bepaald moment een witte kwikstaart op een paaltje vlak voor de hut landde. Die kwikstaart leek op zijn beurt ook geluk te hebben gehad. Het zag er naar uit dat hij met een klein insect in zijn snavel onderweg was naar het nest. Het paaltje was waarschijnlijk een fijn plekje voor een tussenlanding, want al snel was de vogel weer gevlogen …

een witte kwikstaart heeft een tussenlanding gemaakt op een paaltje omringd door water, in zijn snavel heeft hij een insect
een witte kwikstaart heeft een tussenlanding gemaakt op een paaltje omringd door water, in zijn snavel heeft hij een insect
een witte kwikstaart heeft een tussenlanding gemaakt op een paaltje omringd door water, in zijn snavel heeft hij een insect

Een kale bedoening

Geplaatst op door

Mijn benen zijn de laatste tijd weer volstrekt onvoorspelbaar. Woensdag voelden ze aan als elastiek, maar gistermorgen waren ze weer tamelijk sterk en veerkrachtig. Vraag niet hoe het kan, maar profiteer ervan, zeg ik dan. De daad bij het woord voegend, ben ik rond elf uur naar de Leijen gereden Daar waren de rietsnijders aan het werk …

Omdat ik sinds een jaar of vijftien aardig ingevoerd ben in de rietsnijderij, ben ik even naar de noeste werkers toe gelopen om een praatje te maken. Het viel me op dat ze vroeg waren, want het was al een kale bedoening op het veld bij de vogelkijkhut. Ze werkten de rietlanden dit jaar in een andere volgorde af, begreep ik …

Het riet was kort gebleven en door een gebrek aan water in het voorjaar, waren veel van de rietstengels met een soort bocht gegroeid. Maar verder was de kwaliteit goed, verzekerden de mannen me. Deze rietsnijders bleken tevens een rietdekkersbedrijf te hebben, ze hielden het maaien van het riet graag in eigen hand. En dat deden ze dan ook me zorg, met handmaaiers …

Na enige tijd nam ik afscheid om mijn kuier naar de vogelkijkhut voort te zetten. Daar zat een vrouw van de rust te genieten. Omdat er rondom niet meer te zien was dan wat dartele eenden, die het voorjaar al in de kop leken te hebben, raakten we aan de praat. Het viel me op dat zij ook de Sony RX10 IV had. Zij was de eerste persoon waarvan ik hoorde, dat ze er niet echt tevreden mee was …

Omdat het er met een temperatuur van amper 2°C niet echt aangenaam zat, wandelden we na enige tijd genoeglijk verder pratend terug naar het fietspad. Daar scheidden onze wegen, zij ging op de fiets huiswaarts, ik maakte in de auto nog een omweg via Earnewâld …

Een grijs uurtje bij de Leijen

Geplaatst op door

Gistermorgen was het hier voor de verandering eens een paar uur achtereen droog. Hoewel het met het regenachtige weer van de laatste dagen afwachten was of het modderige pad te belopen zou zijn, besloot ik maar weer eens naar de vogelkijkhut bij Doktersheide (Google Maps) te gaan …

Gelukkig lag er alleen het laatste stuk voor het vlonderpad een modderbad op me te wachten. Met de nodige voorzichtigheid heb ik het droog en schoon weten te houden. Terwijl ik over het vlonderpad liep, verscheen er in zuidwestelijke richting even een hoopvol gaatje in het verder gesloten wolkendek …

Maar het wolkendek bleef gesloten. Het was donker en stil op de Leijen. De stokken voor de ijsvogel en andere viseters bleven leeg. En verder was er ook bar weinig te zien …

Op de laatste restanten van het in twee delen uiteen gevallen boomeilandje zaten een paar aalscholvers. Op het moment dat ik ingezoomd had op de aalscholver in de hoogste top, besloot die net weg te vliegen …

Verder heb ik alleen op heel grote afstand een eenzame knobbelzwaan zien dobberen. Het enige levende wezen dat zich op nette afstand liet zien, was een passerende meerkoet …

Vervolg van ’n licht winters ritje

Geplaatst op door

Ik had nog maar net de deur van de vogelkijkhut achter me dichtgetrokken, toen ik iets verderop een paar vogels tussen de wilgentakken zag. De eerste herkende ik al snel als een koolmees. Bij de tweede duurde het wat langer. Het was me al snel duidelijk dat het een klein vogeltje was, maar het duurde even voordat hij zo in een wilg ging zitten, dat ik het kenmerkende geel-zwarte petje van het goudhaantje herkende …

het pad naar de grote vogelkijkhut in de Jan Durkspolder loopt tussen een dubbele rij wilgen door

Hem herkennen was één ding, hem vervolgens ook nog op de foto krijgen, was weer een tweede. Het kleine snelle vogeltje bleef maar van tak naar tak schieten. Ik heb talloze foto’s gemaakt, maar er zat niet één scherpe foto bij. En ik ben bang dat dat niet alleen aan mij lag, maar ook aan mijn camera …

een goudhaantje bleef van tak naar tak tussen de wilgen vliegen, zo snel dat ik er geen enkele scherpe foto aan heb overgehouden(1)

Ook van de rest van de dag heb ik heel wat onscherpe foto’s linea recta naar de prullenbak moeten verwijzen. Zoiets heeft mijn camera me onlangs ook al eens geflikt, dus ik ben bang dat er sprake is van serieuze scherpstellingsproblemen. Maar gelukkig bleven er nog genoeg bruikbare foto’s over, zoals deze van het deels ondergelopen land achter de Hooidammen (Google Maps). Hier kan vaak al snel geschaatst worden, maar er stond nu gek genoeg maar weinig water op het land …

Terug in de omgeving van Oudega en Earnewâld kwam ik langs een weiland, waar behalve een stuk of wat schapen ook een ooievaar op zoek was naar een lekker hapje. Mogelijk doet hij een poging om hier te overwinteren …

een paar schapen en een eenzame ooievaar in een weiland bij Oudega
deze ooievaar lijkt een poging te willen doen om hier te overwinteren

Een laagje ijs in de polder

Geplaatst op door

Het verschil kan nauwelijks groter zijn nu regen en wind het weerbeeld weer bepalen, maar we gaan toch weer even terug naar de zonnige donderdagochtend. Nadat ik een tijdlang had genoten van de reeën, die in alle rust met zijn vijven in een weiland stonden te grazen, ben ik doorgereden naar de Jan Durkspolder. Daar stond bij aankomst een blauwe reiger aan de noordkant bij de Lytse Mar …

een blauwe reiger bij de Lytse Mar aan de noordkant van de Jan Durkspolder

Ik parkeerde de auto en liep naar de grote vogelkijkhut. Ik had er alle ruimte, want ik was er alleen. In alle rust heb ik beurtelings aan alle drie de kanten een tijdje rond zitten kijken. Vogels waren er niet te zien, in de verte lieten alleen wat fluiteenden zich af en toe horen. Daarom heb ik rondgaand van west naar oost, alleen wat foto’s gemaakt van de prachtige ijsvlakte die de plas lag. ’t Is alleen wel jammer dat hij amper een centimeter dik was en intussen weer is verdwenen …

zicht op de westkant van de Jan Durkspolder vanuit de grote vogelkijkhut
dode bomen aan de westkant van de Jan Durkspolder
zicht op de zuidkant van de Jan Durkspolder
rietstengels en ijsbloemen
een dode tak ingevroren in een mooi, maar dun laagje ijs bij de vogelkijkhut in de Jan Durkspolder

Ik sluit mijn rondblik over de Jan Durkspolder af met kijkje in noordoostelijke richting. Daar staat de windmotor aan de Westersanning als een baken over de ijzige vlakte te wuiven …

zicht op het noordoosten vanuit de vogelkijkhut in de Jan Durkspolder met een windmotor en in de verte een boerderij

Kieviten in de regen

Geplaatst op door

Van de kijkhut bij de Leijen reden we naar de hut in de Jan Durkspolder. Daar was het zo mogelijk nog stiller dan op en rond de Leijen. En de wolken waren er nog wat donkerder …

Helemaal tegen de oostelijke oever van de plas stonden een paar grote groepen kieviten. De vogels verzamelen zich in deze tijd van het jaar om op te vetten en daarna samen de trek naar zonniger oorden aan te vangen. Een paar maal vlogen de kieviten massaal op. Vaak is dat een teken dat er een grote roofvogel in de buurt is, maar die hebben we niet kunnen ontwaren …

Zodra de vogels weer in het water stonden, keerde de rust in en om de plas terug. Er vloog nog een blauwe reiger voorbij, die een stukje verderop in het water landde. Als in een poging om een naderende bui te ontwijken, trok hij zich terug achter een klein bosje dat aan de westkant van de hut in het water staat. Die poging om droog te blijven is jammerlijk mislukt, vrees ik. Amper een minuut later begon het zachtjes te regenen, en die zachte regen ging al snel over in een hele stevige regenbui …

Zodra het even droog werd, besloten Jetske en ik onze biezen te pakken. Vlak voordat een volgende bui losbarstte, waren we weer bij de auto. Pas toen we ons huis naderden werd het weer droog. We lijken hier een soort abonnement op te hebben, want ons vorige bezoek aan de Jan Durkspolder eindigde op 1 augustus op dezelfde manier …