22 december 2007 – zon en rijp

In de nacht van vrijdag 21 op zaterdag 22 december 2007 vroor het nog wat harder dan in de nacht daarvoor. Daar kwam bij dat de mist in de vroege ochtend al oploste …

Dat resulteerde in een sprookjesachtige witte wereld onder een staalblauwe lucht. Ik besloot al voor de koffie op pad te gaan. Omdat het zo’n betoverend mooie wereld was, stelde Aafje voor om bij wijze van uitzondering eens mee te gaan. We maakten samen een lange wandeling door natuurgebied het Weinterper Skar ten zuiden van Drachten. Dat kon ik toen nog …

De zon lichtte de ruige rijp prachtig op en wat kleurde het geweldig mooi bij de helder blauwe lucht! Na de wandeling door het Weinterper Skar waren we nog niet uitgekeken. Daarom stelde ik voor om ook nog even een kijkje te nemen bij de Merskerheide. De foto’s daarvan zijn voor volgend jaar december …

Een bemoste dode boom

Bij het punt waar het blauwgrasland begint, maakte ik rechtsomkeert om terug te lopen naar de parkeerplaats. Waar ik op de heenweg mijn blik vooral op de noordkant van het Weinterper Skar had gericht, keek ik nu meer naar de zuidkant …

Of het een kwestie is van verzuring of vernatting, weet ik niet, maar er staan verschillende dode bomen in het terrein. Van het meest fotogenieke exemplaar heb ik de onderstaande serie gemaakt …

Het was een korte, maar mooie wandeling, maar na deze fotosessie werd het echt tijd om naar de auto te gaan.

Een laat lammerseizoen?

Het mooie herfstweer lokte me weer eens terug naar een oude liefde, het Weinterper Skar. Ik besloot nu eens een keer te starten op de parkeerplaats aan de Nije Heawei aan de westkant van het gebied …

Ik was nog maar net op weg, toen ik aan de rechterkant van het pad een in plastic verpakt affiche zag hangen. Benieuwd naar de tekst boog ik me voorover om de tekst te kunnen lezen. Hmmm … kennelijk was er in het Weinterper Skar sprake van een laat lammerseizoen … 😉

Bij gebrek aan dartele lammetjes vervolgde ik mijn weg. Al snel was ik bij de slagboom aan het eind van de verharde weg. Vanaf dit punt is in november 2016 de weg weggehaald. Sindsdien ben ik maar een paar keer voorbij deze slagboom geweest …

Het was geen straf om er te lopen. Om te beginnen vond ik er de eerste paddenstoelen van het jaar. Maar nog mooier vond ik de twee blauwe knopen, die vlak langs het pad stonden te bloeien …

Aan het begin van het blauwgrasland aan de linkerkant van het pad merkte ik dat het genoeg was geweest. Het tweede bankje, dat eind 2016 ter compensatie van het verwijderen van de weg is geplaatst, stond nog ruim 200 m verder. Dat ging ‘m niet meer worden, ik moest tenslotte ook weer terug naar de auto …

– wordt vervolgd

Nog wat bloemen en beestjes

Nadat ik enige tijd lekker op het bankje in het Weinterper Skar had gezeten, scharrelde ik langzaam terug naar de parkeerplaats, terwijl ik hier en daar nog wat foto’s maakte. Behalve de brede orchis en de echte koekoeksbloem heb ik ook nog een exemplaar van de grote ratelaar kunnen kieken …

Op het pad naar de parkeerplaats was een kleine kikker onderweg van het bos naar het water. Nadat ik ook die had vereeuwigd, heb ik even de stap erin gezet, want mijn onderdanen begonnen intussen voorzichtig protest aan te kondigen …

Korte tijd later reed ik onderweg naar huis langs een weiland waar een tiental ooievaars aan het foerageren was. De meesten liepen vrij ver weg, maar er scharrelden ook een paar ooievaars dicht achter het struikgewas langs de weg. Morgen nog wat foto’s van dit tweetal …

Naar de orchideeën in It Skar

Tussen bewolkte en regenachtige dagen door heb ik in mei toch een aantal keren kunnen profiteren van veel betere omstandigheden. Zo heb ik op een mooie dag een fotokuier gemaakt in het Weinterper Skar om op zoek te gaan naar de brede orchis …

Al zo lang ik blog, en dat is toch al een jaar of 18, kom ik regelmatig in het kleine natuurgebied het Weinterper Skar ten zuidoosten van Drachten. Vooral in mei en juni is het er dankzij de brede orchis en vele andere plantensoorten vaak erg mooi. Af en toe een foto makend, scharrelde ik naar het eerste Afanja-bankje. Terwijl ik daar van het uitzicht genoot, vloog er een ooievaar over …

– morgen meer …

Moeraskartelblad en meer moois

Afgelopen vrijdag zijn Jetske en ik weer samen op pad geweest. Drachten was ditmaal de uitvalsbasis. We waren het er al snel over eens dat het maar weer eens een weidevogeldagje moest worden. Maar ik stelde wel voor om eerst even een kijkje te nemen in het Weinterper Skar …

Dat er het nodige vocht in het gebied is opgeslagen, was goed te zien aan de slenk waar het kristalheldere water vlot doorheen stroomde …

Er groeide een grote hoeveelheid rode planten met lange stelen en kleine roze bloemetjes. Jetske pakte Obsidentify erbij om uitsluitsel te krijgen over de naam van de plant. Het blijkt te gaan om moeraskartelblad, waarschijnlijk een ver familielid zijn van het hier al langer bekende en veel kleinere heidekartelblad

We liepen in de richting van het blauwgrasland langs het noord-zuid pad. Daar hoopten we al een enkele vroege brede orchis te vinden, maar dat was wat optimistisch gedacht. We liepen een stukje in zuidelijke richting naar het alweer van afstand lonkende ‘Afanja-bankje’ …

Terwijl ik mijn onderdanen even rust gaf op het bankje, scharrelde Jetske rond met de ‘Merlin Bird app’ om te kijken of er nog interessante vogeltjes te horen waren. Dat leek nogal tegen te vallen, maar er vloog wel een ooievaar in glijvlucht over ons heen …

Op weg terug naar de auto zagen we nog een vlinder. Fladderen even dachten we dat het een witje was, maar Jetske zal al gauw dat het een oranjetipje was. Het beestje streek neer op een paardenbloem en bleef daar net lang genoeg zitten om ons beide een paar foto’s te laten maken …

Schoorvoetend naderende schapen

Na het eerste deel van mijn fotokuier nestelde ik me op het bankje bij het middelste vennetje in het Weinterper Skar. Het water lag erbij als een spiegel. Als onderdeel van de poëzieroute die door het gebied loopt, staat er aan de rand van het vennetje een bordje met daarop het gedicht ‘Aan een vijver’ van Rutger Kopland …

Intussen hoorde ik hoe er in de verte cijfers werden opgenoemd. De schapen waren kennelijk samengedreven om te ze kunnen controleren en inventariseren. Toen de hekken enige tijd later werd opengezet, kwam de kleine kudde schoorvoetend dichterbij. Ze vertrouwden me duidelijk niet en verzonnen een list. Door de droge greppel en over de daarachter liggende wal langs de boskant liepen ze zekerheidshalve met een wijde boog om me heen …

Terwijl grijze wolken intussen langzaam weer de overhand kregen in de lucht, begaf ik me op weg terug naar de auto. Bijna op de helft heb ik bij het zuidelijke ven nog even weer halt gehouden om nog even te genieten van het roerloze wateroppervlak. Een kwartiertje later was ik terug bij de auto. Blij toe, want langer had deze kuier ook niet moeten zijn …