Het viel vrijdag niet mee om in de mistige contreien van De Weerribben en De Wieden nog een andere kleur te vinden dan de alom overheersende tinten grijs en bruin. Maar tegen twee uur ’s middags lukte het toch nog …
Ergens aan de noordkant van het langgerekte Giethoorn maakten we een tussenstop om een paar foto’s te maken. Een rood met wit bord onder één van de vele bruggetjes in het toeristische dorp sprong er meteen uit. Veel kleuriger had ik het die dag nog niet gezien…
Vanaf de Walengracht voeren we na enige tijd de Vaartsloot in. Daar werden we met niet te missen felgele borden gewaarschuwd voor een stuw met zelfbediening …
Op de oevers van de Vaartsloot wisselden bosschages, rietlanden en deels gemaaide hooilanden elkaar in gestaag tempo af …
Na enige tijd doemde aan het eind van de Vaartsloot de bedoelde stuw met zelfbediening voor ons op (Google Maps). Jetske stuurde de boot voorzichtig langs de beschoeiing, en legde de boot daar even stil. Snel nam ik de gebruiksaanwijzing in me op, waarna ik op de ‘stop-open-go knop’ drukte. De machinerie in de paal begon te ratelen, en de stuw begon langzaam naar beneden te zakken. Nadat eerst het rode en het groene licht even tegelijkertijd hadden gebrand, kregen we uiteindelijk groen licht …
Wil je nou precies weten waarom deze stuw en een stukje verderop een tweede exemplaar hier zijn geïnstalleerd, dan verwijs ik je naar het logje waarin Jetske hierover heeft geschreven: ‘Rietzanger, rietgors en een stoplicht in de Vaartsloot.’ Een tipje van de sluier: het Stroïnkgemaal speelt er een belangrijke rol bij.
Ik sluit vandaag af met een paar foto’s van een jonge boerenzwaluw, die zich in evenwicht probeerde te houden op een in de wind heen en weer wiegende rietpluim …
Aan de waterkant valt eigenlijk altijd wel wat te zien en te fotograferen. En als er eens even niet direct iets te zien is, dan is er altijd nog het water …
Moe, maar absoluut voldaan over alle moois dat we hadden gezien in Park Vijversburg, besloten we op die mooie dag in mei tegen vier uur ’s middags op zoek te gaan naar de uitgang. En dat viel nog niet eens mee …
In een eerder logje schreef ik al: “Groot Vijversburg was dus eigenlijk een bos om de hoek. In het park waren vernuftige slingerpaden en kronkelende vijverpartijen aangelegd, zodat er lange wandelingen gemaakt konden worden zonder dat de wandelaars in de gaten hadden dat ze verschillende keren (bijna) langs dezelfde plek liepen …”
Uit eigen ondervinding kan ik zeggen dat de landschapsarchitect indertijd goed werk heeft gedaan, want wij kwamen helaas ook een paar maal op hetzelfde punt uit zonder dat we een stap dichter bij de auto waren gekomen. En dat terwijl ik intussen al knap moe was en ook flink dorstig. Het was aanlokkelijk om maar even op één van de bankjes te gaan zitten, die daar heel verleidelijk in de zon stonden. Maar behalve aanlokkelijk was het ook gevaarlijk. Wanneer ik in zo’n fase van mijn vermoeidheid ‘even’ ga zitten, dan maak ik het mezelf niet echt gemakkelijker. Want om dan weer overeind te komen en de weg te vervolgen … pfff …
Nee, ik stelde voor om eerst maar naar de oude ingang van het park te lopen (want die wist ik wel te vinden) en dan maar verder te zien. Dat bleek een goed idee, want toen we daar bijna waren, zag ik een auto naderen die op het punt stond om het terrein te verlaten. Terwijl het ijzeren hek open draaide, zetten wij zo goed en zo kwaad als het ging de pas er even flink in. Tot ons geluk konden we mooi bij de auto aansluiten, voordat het hek achter ons weer werd gesloten …
Aan de overkant van de weg stond een muurtje onder een lommerrijke boom. Dat was een fijn plekje om even lekker te zitten, terwijl Jetske de auto haalde. Die stond op de parkeerplaats bij de nieuwe ingang van het park, 200+ m verderop. Daarmee kwam er een onvoorzien eind aan ons bezoek aan Park Vijversburg. Een bezoek, dat wat mij betreft overigens zeker voor herhaling vatbaar is …
En zo heeft Jetske me ook dit jaar weer een paar maal door een mooie, maar vermoeiende fotokuier heen geholpen. Dankjewel, Jetske, ik zou me geen beter fotomaatje kunnen wensen!
Tijdens een ritje naar de Jan Durkspolder zag ik het bord op de onderstaande foto staan. In schepijs had ik even geen zin en kaas hadden we thuis nog wel. Maar wat zou er gebeuren, wanneer ik me bij de deur meld en vervolgens wijzend naar het bord tegen de boerin zeg: “Dogge jo my mar in boer …”
Het heeft even geduurd, maar nu wordt het toch zo langzamerhand tijd om een eind aan mijn zomerstop te maken. Die lange stop had ik ook wel even nodig in deze lange, warme zomer. Om te beginnen dank aan allen die de afgelopen periode belangstelling en zorg toonden voor mijn gezondheidssituatie. Het warme weer heeft mijn benen weer geen goed gedaan, maar verder ben ik er aardig doorheen gerold …
Het laatste deel van de warmte hebben we doorstaan in onze datsja aan de noordkant van Leeuwarden. Met water rondom is dat ook ’s zomers voorwaar geen verkeerde plek. Het levert mij echter steevast één probleem op: ik kom na elk verblijf daar met veel teveel foto’s thuis, zo ook nu weer …
Tja, en waar begin je dan mee? Een mooie serie van onze trouwe vakantievriend Oskar? Of een serie van één van de vele mooie zonsondergangen? Of toch maar een fotoverslag van onze reis naar de reuzen …?
En om de keuze nog wat moeilijker te maken, heb ik vanmorgen ook nog weer een mooie serie gemaakt van de lepelaars en een blauwe reiger in de Jan Durkspolder. Vandaag volsta ik met een klein voorproefje van wat er hier de komende periode zoal te zien zal zijn …
Het kwik bleef vandaag opnieuw tot het middaguur onder het vriespunt steken …
En dus heb ik in de loop van de ochtend nog maar eens een kijkje in de Jan Durkspolder genomen, want …
Erg druk was het er niet, maar ook nu de winter echt op zijn laatste benen lijkt te lopen, waren er nog vermetele ridders van het ijs actief …
In het weekend volgen nog wat sfeerplaatjes.
Afanja's Weblog 