Druppels, ijs en zon

Het leek zulk mooi weer, toen ik de gordijnen vanmorgen opende. Toen ik een half uurtje later de tuin in liep viel dat toch even tegen. Hoewel de lucht bijna helemaal blauw was, vielen er toch wat regendruppels. Omdat ik bij de vijver stond, kon ik net even een foto maken van de rimpelingen op het wateroppervlak …

Gelukkig vielen er maar een paar druppels en het waren ook meteen de laatste die ik vandaag heb gevoeld. Enkele meters verderop was aan het vogelbad te zien, dat de temperatuur vannacht tot rond het vriespunt was gedaald. Er lag een dun vliesje ijs op het water …

Het werd een prachtige dag met voor het eerst sinds eind november weer volop zon in onze contreien. Na de koffie ben ik meteen in de auto gestapt om een ritje te maken. Vlak buiten Drachten heb ik de auto al even aan de kant gezet om een foto te maken van de rechtlijnigheid in het weidelandschap ..

Aan ganzen hebben we weer geen gebrek, talloze weilanden worden erdoor bevolkt. Vooral brandganzen zijn weer goed vertegenwoordigd …

Er trokken veel tamelijk fotogenieke buien over het vlakke land. Toen ik even later bij de voetgangersbrug naar It Eilân stond, verscheen er nauwelijks zichtbaar een regenboog onder één van die buitjes. Enkele minuten later werd hij aan de andere kant beter zichtbaar …

… maar dat is voor later …

Wachtend op vogels

We beklommen het verhoogde uitkijkpunt. Daar werden we welkom geheten door een echte vogelaar met een vogeltelescoop statief en een camera. Hij had daar die ochtend al ruim 3 uur zitten kijken en genieten. Hij had onder andere een paar keer een zeearend en een havik gezien …

Op het water was het op dat moment uitermate rustig. Er dobberden alleen een paar eenden en in de verte zag ik een paar grondelende zwanen …

Hoewel het in de lucht ook niet echt druk was, kon ik toch een groepje ganzen en een vlucht watersnippen vastleggen. De andere man wees ons nog op twee buizerds, die in de verte in een boom zaten ..

Veel meer leven viel er op dat moment niet te bespeuren, daarom heb ik mijn camera nog maar even op een paar rietpluimen in tegenlicht gericht …

Nog een laatste foto van het uitkijkpunt Ezumakeeg Noord, daarna maakten we nog een kort ritje door het Lauwersmeergebied …

– wordt vervolgd

Tussenstop bij Ezumakeeg

Vanuit Drachten zetten we vrijdagochtend na de koffie koers richting Peazens-Moddergat aan de Waddenzee. Sinds in 2016 de Central As (N356) tussen Nijega en Dokkum in gebruik is genomen, is die rit en mooi stuk ingekort. Vlak voordat we bij Peazens waren, stelde Jetske voor om nog even een afslag naar het Lauwersmeer te nemen …

Korte tijd later reden we in rustig tempo over een smal weggetje. Al snel vroeg ik Jetske om even te stoppen, zodat ik een paar foto’s kon maken van de ganzen, de paarden en de glanzende rietkraag in de verte aan de rechterkant van de weg …

Nog maar net weer onderweg, stopte Jetske nogmaals. Ditmaal zat er aan de linkerkant van de weg een torenvalk in de top van een boom. Een tijdlang keek hij de andere kant op. Toen hij zijn kop uiteindelijk in onze richting draaide, leek hij zo van de lens van mijn camera te schrikken, dat hij subiet op de wiek ging …

Niet veel later kwamen we aan bij het uitkijkpunt Ezumakeeg Noord. Daar verlieten we de auto om even te kijken of er nog bijzondere vogels te zien waren …

Vanaf het verhoogde uitkijkpunt was dit het uitzicht over het Lauwersmeergebied …

– wordt vervolgd

Vissers en visdiefjes

Dinsdag heb ik weer eens een kijkje genomen bij de vogelkijkhut ‘Blaustirns’ op de westelijke oever van het meertje De Leijen

Het meertje lag er rustig bij. Bij de laatste restanten van het boomeilandje zag ik iets wat ik niet direct thuis kon brengen. Nadat ik had ingezoomd, zag ik dat er een paar vissers in een bootje zaten …

Op de palen die voor de kijkhut in het water staan, waren intussen een paar visdiefjes gaan zitten …

In de verte vlogen een paar ganzen over. Kortom, het was er heerlijk rustig …

Korte tijd later hadden de vissers het eilandje verlaten. Ze zetten koers naar de kijkhut en begonnen niet ver bij me vandaan voer in het water te gooien. Ze leken vlak voor de vogelkijkhut voor anker te willen gaan. Dat stond me niet aan, daarom heb ik de mannen vriendelijk, maar vooral dringend gevraagd om even rap ergens anders een plekje te zoeken. Mokkend vertrokken ze …

Terwijl de vissers uit beeld verdwenen, keerde de rust rond de kijkhut terug. De show werd gestolen door het met een zekere regelmaat terugkerende donkere hoemp-geluid van een roerdomp. Ook die dag lukte het me weer niet om hem te zien of het fotograferen …

De laatste sneeuwbui

De laatste sneeuwbui van de winterse periode trok voorbij, toen ik onderweg was naar de Hooidammen. Ik heb er even een tussenstop voor gemaakt om een paar foto’s en een videoshot te maken …

Daarna heb ik me tijdens het ritje door de omgeving vooral gericht op de deels witte weidse vlakten. De laatste foto heb ik gemaakt bij It Krûme Gat tussen Smalle Ee en De Veenhoop, waar ijs en sneeuw zich al langzaam leken terug te trekken …

Via via naar de Leijen

Nadat ik een kijkje had genomen bij de ijsvlakte achter de Hooidammen, heb ik nogmaals een tussenstop gemaakt aan de Wolwarren. Daar heb ik in de schaduw van de windmotor mijn medicijnen genomen en een boterham gegeten …

De volgende halte was de Jan Durkspolder, daar lag op de beide plassen een mooi laagje ijs. De vaart de Alde Geau lag nog deels open, maar ook daar lag verderop al zoveel ijs, dat een kraai er op kon staan …

Onderweg naar de Leijen zag ik langs het Nonnepaed een paar grote groepen kieviten in de weilanden staan. Waarschijnlijk zijn het Scandinavisch klimaatvluchtelingen, die op de vlucht waren voor de sneeuw in Zweden en Denemarken. Minder opzienbarend waren de vele honderden ganzen, die hier hun toevlucht hadden gezocht …

Het meertje de Leijen lag zoals verwacht nog volledig open. Maar het was de moeite waard om te zien wat voor ijzige vormen en structuren er door het tegen riet en hout klotsende water werden gecreëerd …

En dan waren er ook hier weer de voortdurend wuivende rietpluimen, steeds weer van kleur veranderend. Ik zal eens kijken of ik daar een dezer dagen nog eens een videootje van kan maken …

Teruglopend naar de auto zag en hoorde ik in de vaart naast het pad dunne laagjes ijs, die werden opgestuwd door de wind, over elkaar heen schuiven …

Mist trekt over het land

Het liep tegen tweeën toen mijn ritje over het licht winterse Friese platteland op zijn eind liep. Vanuit het zuidwesten schoof op dat moment een mistveld over de weilanden dichterbij …

Op de nadering van het mistveld landde een groepje ganzen in het stuk land ten oosten van Earnewâld waar ik stond. Daarna viel er rust en stilte over het land, zoals dat eigenlijk hoort bij mist …

Ik reed nog een stukje verder. Aan het eind van de Alle Om Slachte (Google Maps) parkeerde ik de auto nog een keer om nog eens om me heen te kijken. Ik liet de ochtend nog even de revue passeren. Met achtereenvolgens een groepje reeën, een mooi uitzicht over de dunne ijsvlakte in de Jan Durkspolder, een goudhaantje dat niet wilde meewerken aan een fotosessie, een rond struinende ooievaar, een fijne ontmoeting met een torenvalk en tot slot een grote zilverreiger die een muis wist te vangen, was het een echt een prachtig ritje geweest. Tijd om naar huis te gaan …