Terwijl we vorige week zaterdag aan het eind van de ochtend nog genoeglijk aan de koffie zaten, streek er ineens een kievit neer op de bevroren sloot voor het huis …
Af en toe wat glibberend begon hij met zijn parmantige kuifje wapperend in de koude wind aan een verkenningstochtje, waarbij hij af en toe trachtte iets op te pikken van de harde ijsvloer …
Zelden heeft een kievit zijn kleurrijk glanzende verendek zo mooi aan me getoond als dit exemplaar …
Nadat ik de foto’s van de grutto en de gehoornde koeien had gemaakt, ontbrak er nog een graag geziene gast in de Friese weiden. En nee, daarmee bedoel ik niet de zwaan …
Terwijl ik in de buurt van Earnewâld wat foto’s probeerde te maken van een koppel zwanen, verscheen er plotseling een kievit in beeld. Dat is de vogel die ik bedoelde …
Net als met de grutto gaat het ook met de kievit – ljip in het Fries – slecht. Het is lang geleden dat ik zijn bekende roep regelmatig hoorde klinken. Maar de aanblik van deze keivit maakte mijn dag weer goed …
Gisteren had ik het genoegen weer enige tijd te worden rondgetoerd door mijn fotomaatje. Zo’n ritje als passagier bevalt me op zijn tijd wel. Het is best lekker om je ogen eens wat langer van de weg te kunnen houden en het landschap op een andere manier aan je voorbij te zien glijden. Ondanks het grijze wolkendek werd het weer een mooie en afwisselende rit …
We hadden het er net over gehad dat het ook in de Kop van Overijssel tamelijk droevig gesteld was met het aantal weidevogels, toen Jetske links van het landweggetje waarover we rustig voort hobbelden een jonge kievit ontwaarde, die onder toeziend oog van pa of ma druk bezig was om zijn kostje bijeen te scharrelen …
Het viel nog niet mee om het tweetal vanaf de passagiersplek door het geopende raam aan de bestuurderskant scherp in beeld te brengen, want de afstand was eigenlijk net wat te groot. Toch ben ik blij met deze foto’s, waarop het pluizige kuifje van het ijverige jong al te zien is …
Met dank aan Jetske voor het onbaatzuchtig delen van deze waarneming, want als ik het me goed herinner, lag haar camera op dat moment onbereikbaar achter in de auto.
De kievit (ljip in het Fries) is terug in het land. Maandag is het eerste kievitsei van Fryslân gevonden. De eieren mogen dit jaar wel worden gezocht, maar ze mogen niet worden meegenomen. Zelf ben ik niet echt opgevoed met de traditie van het kievitseieren zoeken, maar drie oudere broers van mijn moeder leefden er in hun jongere jaren in het voorjaar helemaal voor. Zodra de eerste kieviten werden gesignaleerd, waren die mannen zo ongeveer dag en nacht in het veld te vinden, en steevast kwamen ze dan thuis met een pet vol eieren …
Toen ik een mannetje van een jaar of twaalf was, ben ik eens een dag met twee van mijn ooms mee geweest om eieren te zoeken. Ik kan me herinneren dat de auto op een bepaald moment ergens in de berm werd gezet, waarna de gebeurtenissen in en boven een weiland zorgvuldig in ogenschouw werden genomen. Na verloop van tijd zei oom Hielke tegen mij: “Rin marris 50 flinke stappen dy kant op. en dêrnei sa’n 15 stappen nei rjochts …” (“Loop maar eens 50 flinke stappen die kant op, en daarna ongeveer 15 stappen naar rechts.”) Volgzaam en hoopvol liep ik op mijn laarzen in de aangeduide richting door het weiland. Zou ik dan eindelijk mijn eerste kievitsei vinden …?
Maar nee, zelfs met die hulp wist ik geen kievitsei te vinden. Toen mijn ooms zich even later bij me voegden, wees oom Hielke me er fijntjes op, dat ik bijna op het nestje stond … Ik had de beide eitjes verdorie wel kapot kunnen trappen. Sindsdien heb ik me niet meer aan het zoeken van kievitseieren gewaagd …
Vandaag brengen we oom Hielke, mijn moeder’s laatst levende broer naar zijn laatste rustplaats. Voor mij zal hij – samen met oom Jan en oom Siebe – voortleven als een groot eierzoeker en natuurliefhebber. Dag oom Hielke …
Op de Wolwarren tussen Oudega en de Hooidammen zette ik de auto vrijdag rond het middaguur even in de berm om te genieten van het licht over het moerasland aan de linkerkant van de weg …
Toen ik na enige tijd verderop in het land een beweging gewaar werd, besloot ik eens goed in te zoomen …
Jawel, daar liepen onmiskenbaar twee lepelaars (leppelbekken in het Fries) naast elkaar door het moerasland …
Het was lang geleden dat ik hier in de buurt voor het laatst een lepelaar binnen het bereik van mijn camera had, realiseerde ik me …
Intussen heb ik even opgezocht, dat de laatste keer 3 maart 2012 was. Omdat ik die dag met Tijmen op pad was, was het zijn eerste lepelaar …
De eerste kievit die ik dit jaar heb kunnen kieken, had ik eigenlijk ook wel naar zwart-wit kunnen omzetten. Deze op het eerste oog simpelweg zwart-wit getekende weidevogel met zijn sierlijke kuif heeft in het juiste licht een prachtig verendek met een palet aan kleuren, die je vaak tegemoet stralen als de kievit in het zonlicht heen en weer trippelt …
Deze kievit wilde me al dat moois ditmaal helaas niet tonen. Op de een of andere manier lukte het hem wonderwel om zijn flanken vrijwel continu in de schaduw van zijn lichaam te houden, terwijl hij langs de waterkant heen en weer trippelde …
Met een aantal spreeuwen, die op dat moment aan de andere kant van de weg op de windmotor in de Jan Durkspolder zaten, had ik meer geluk. Fier pronkend lieten zij het glanzende groen in hun verendek wel zien. En zo eindigde het toch nog op kleurrijke wijze daar in de polder …
Nadat ik dinsdag een ritje en twee voor mijn doen flinke fotokuiers had gemaakt, heb ik gisteren een ritje gemaakt met alleen een aantal tussenstops langs de weg om wat foto’s te maken. Rondom Aldeboarn en het natuurgebied De Deelen zijn het nog steeds voornamelijk ganzen die het land kleuren …
Nadat ik de bovenstaande foto had gemaakt, zat ik wat te mijmeren of ik de camera even op het statief zou zetten om wat video-opnamen te maken van die grote groep brandganzen. Voordat ik een besluit had genomen, hoorde ik de hele groep echter al luid gakkend met ruisende vleugels opstijgen, ik kon nog net één foto maken toen een deel van de groep voor me langs vloog. Ik blijf dat een mooi gezicht vinden, al moet je niet direct onder hun vliegbaan staan, zoals ik onlangs heb ondervonden …
Een paar kilometer verderop wilden twee Canadese ganzen wel even voor me poseren, terwijl ze lekker in het zonnetje, fier met de kop in de frisse wind op de kruin van een dijk stonden …
Voor het overige waren het vooral scholeksters en kieviten die zich lieten zien. Zij kleurden vooral de bermen. Blijkbaar valt daar meer en makkelijker voedsel te vinden nu de weilanden er na een intussen al lang durende droge periode nog steeds bruin, dor en schraal bij liggen …
De meeste scholeksters moeten volgens mij niet zoveel hebben van fotografen, want meestal zetten ze het meteen op een lopen zodra je stopt. Kieviten zijn wat dat betreft net wat makkelijker, zo ook het onderstaande exemplaar, dat zijn in het zonnetje glanzende, subtiel gekleurde verendek wel even wilde tonen …
Bij de Bokkumer Mar (kaartje Google Maps) waren twee meeuwen aan het stoeien met een plastic zak die in het water dobberde. Dat sluit helaas mooi aan bij het artikel dat Sjoerd van bVision vandaag op zijn weblog heeft staan over de plastic soep die tegenwoordig in de oceanen drijft. Die vervuiling begint tenslotte dicht bij huis …
Om toch nog wat vrolijker te eindigen, kwam ik tot slot nog langs een keuterboertje, waar een paar schapen met lammetjes op het erf rond dartelden. Ook hier kleurt het gras nog allerminst frisgroen, maar het is toch echt voorjaar …
Tot nu toe heb ik nog steeds vruchteloos uitgekeken naar de grutto, de kening fan’e greide … Volgende week dan maar!
Afanja's Weblog 