Schaduwen in de Ecokathedraal

Het was weer prachtig in de Ecokathedraal zaterdag. In deze tijd van het jaar legt de zon op verschillende plaatsen mooie schaduwen over de bouwwerken. Over een tijdje zijn de structuren van de omringende bomen weer veel minder goed te zien, omdat de kruinen dan weer volledig gevuld zijn met blad …

Behalve de schaduwen van takken en bladeren op de bouwwerken, komen ook de planten die zich daarop en daartussen hebben gevestigd nu ook heel mooi uit. Bloeiende planten zorgen hier en daar voor mooie kleuraccenten tussen de gestapelde bouwwerken …

Koningsdag in de Ecokathedraal

Zoals ik gisteren al schreef, ben ik niet zo’n Koningsdagvierder. Ik vermijd tegenwoordig luidruchtige menigten graag. En dat is gistermiddag weer prima gelukt in de Ecokathedraal, het was er lekker rustig …

Omdat Aafje er ook al twee jaar niet meer geweest was, gingen we weer eens samen op pad. Dat doen we niet zo vaak, omdat mijn tempo en mijn manier van wandelen, voor een niet-fotograferende medewandelaar nogal eens een gevoel van oponthoud opleveren. In de Ecokathedraal lukt het meestal wel om wat onafhankelijk van elkaar rond te scharrelen …

Mossige nestbouw

De merels hebben het weer druk in onze tuin. Er wordt hard gewerkt, zodat er nauwelijks tijd is voor een bad- en fotosessie …

Waar ze het zo druk mee hebben? Wel, er wordt een spiksplinternieuw nest gebouwd. Voorgaande jaren zaten ze in de pergola boven de vijver. Dit jaar hebben ze gekozen voor een plekje in de klimop achter de vijver …

Er wordt voortdurend materiaal naar de bouwplaats gevlogen, en dat is niet alleen mooi droog en pluizig materiaal, er wordt ook nat mos van de rand van de vijver geplukt …

Bonus: een grote gele kwikstaart

Nadat meneer IJsvogel was vertrokken om elders te gaan vissen, zag ik aan de andere kant van het water een vogeltje over de betonnen rand lopen. Aan de manier waarop hij regelmatig met zijn staart zat te wippen, dacht ik meteen aan een ‘boumantsje wipsturt’ (dat is Fries voor kwikstaartje) …

Toen ik inzoomde begon ik even te twijfelen. Het was wel een kwikstaartje, maar het was niet zoals ik eerst dacht een witte kwikstaart. Maar het was duidelijk ook geen gele kwikstaart. Alleen de grote gele kwikstaart bleef over, en die bleek het dan ook te zijn …

De grote gele kwikstaart komt in Fryslân nauwelijks voor. Daarom was ik erg blij met deze waarneming. Het is weer een mooie nieuwe soort voor mijn foto-archief. Het was dan ook de bonus van de dag …

Klaar voor transport

Steeds verder liep de rietsnijder het rietland in met zijn machine. Het tempo zat er enige tijd lekker in, zodat er een steeds langer wordende rij gebonden bosjes riet als een spoor achter de rietsnijder op de grond bleef liggen …

Omdat er een dikke laag verend mos op de bodem lag, was het vermoeiend om er langere tijd op de been te zijn. Daarom besloot ik een stukje terug te lopen. Ik ging op mijn klapstoeltje zitten en richtte mijn camera een tijdlang op Klaas Jan. Hij was net bezig een groot bos gekamd riet samen te binden …

Klaas Jan nam het grote bos riet op zijn schouder en liep ermee naar de zijkant van het perceel. Daar legde hij zijn vracht bij een al eerder gebonden bos op de grond. Deze zogenaamde transportbossen worden uiteindelijk door de rietsnijders meegenomen naar de thuisbasis. Daar wordt het riet later verder verwerkt …

Eindelijk een vliegenzwam

Ik begin het laatste deel van mijn fotokuier bij Heidehuizen met een paar foto’s van het fietspad. Er lag een gevaarlijk glibberig laagje bladeren, maar gelukkig liet de bladblazer zich nog niet horen …

Daarna verliet ik het pad om mijn weg te vervolgen door het bosperceel links van het pad. Veel paddenstoelen vond ik niet meer, de mooiste waren een setje elfenbankjes. Maar ook een mooi oplichtend takje met herfstbladeren en een kikker, die plotseling voor mijn voeten weg sprong, stemden me vrolijk …

Nadat ik al de hele herfst tevergeefs op zoek was geweest naar een mooie vliegenzwam, vond ik uiteindelijk dit kleine ding nog. Eind goed, al goed. Daarmee kon ik die zoektocht nog ruim voor het eind van de herfst afronden. Tevreden liep ik terug naar de auto …

Een bemoste dode boom

Bij het punt waar het blauwgrasland begint, maakte ik rechtsomkeert om terug te lopen naar de parkeerplaats. Waar ik op de heenweg mijn blik vooral op de noordkant van het Weinterper Skar had gericht, keek ik nu meer naar de zuidkant …

Of het een kwestie is van verzuring of vernatting, weet ik niet, maar er staan verschillende dode bomen in het terrein. Van het meest fotogenieke exemplaar heb ik de onderstaande serie gemaakt …

Het was een korte, maar mooie wandeling, maar na deze fotosessie werd het echt tijd om naar de auto te gaan.