Paddenstoelen langs ’t pad

Nadat ik een tijdje lekker op één van de bankjes bij het Witte Meer had zitten genieten van het uitzicht, werd het tijd om de terugweg te aanvaarden …

Links en rechts om me heen kijkend, zag ik onderweg nog heel wat paddenstoelen langs de paden staan. Geen namen, geen bijzondere standpunten, alleen foto’s …

Toen ik enige tijd later terug was op de parkeerplaats, zag ik deze kleine witte paddenstoel vlak achter de auto staan. Het was een mooi slot van een lekker, maar toch weer pittig fotokuiertje …

Zwammen bij Heidehuizen

Het is intussen al anderhalve week geleden, dat ik weer eens een fotokuiertje heb gemaakt in het bos bij Heidehuizen. Bij aankomst was meteen duidelijk dat ik er voor herfstkleuren in de bomen nog veel te vroeg was …

Maar niet getreurd, de herfst heeft veel meer te bieden dan alleen gekleurde bladeren aan bomen en struiken. Paddenstoelen zijn tegenwoordig niet meer mijn favoriete onderwerp, omdat ik ze niet meer op hun mooist in beeld kan vangen. Te vaak en te diep door de knieën gaan om de paddenstoelen vanuit het mooiste perspectief te fotograferen, is er niet meer bij op straffe van overnachting in het donkere bos, ben ik bang …

Afijn, een kneus die daarop let, die gaat dan maar een deurtje verder. Zoals met vrijwel alles probeer ik er ook met de paddenstoelen het beste van te maken. De porseleinzwam op de dikke dode tak van de eerste foto kon ik nog wel op naam brengen. Met de paddenstoelen en het lege zaaddoosje op de onderstaande serie ligt dat wat moeilijker, maar ik vond het wel een mooi klein herfstdecor zo …

Ik sluit af met een zwammetje op een dikke dode tak – waarschijnlijk weer een porseleinzwam – met een kleurig herfstblaadje. Door de oogharen kijkend, doet het me wat denken aan een spiegelei …

Laag-bij-de-gronds gezwam

Najaarsstorm Ciaran heeft ervoor gezorgd dat er al een dik bladerdek in het bos ligt …

Ik gooi er vandaag nog eens wat paddenstoelen en andere laag-bij-de-grondse zwammen tegenaan, die ik onlangs met de nodige moeite in beeld heb kunnen vangen …

Tot de dood ze scheidt

Het restant van de tak die al voor 2006 van de dikke boom was afgebroken, wordt door de natuur gestaag verder afgebroken …


Waar ooit die dikke tak in zijn geheel aan de boom zat, zit nu een gapend gat …

De stomp van de tak die recenter is geamputeerd ziet er ook niet echt gezond uit. Daar lijkt zich een zwammenkolonie te hebben gevestigd. Hoewel ze er aan doen denken, lijken het geen elfenbankjes te zijn. Ze zien er in ieder geval heel anders uit dan de elfenbankjes in onze tuin. Over wat voor zwammen het wel zijn, geeft Obsidentify geen duidelijkheid …

Diverse bomen zoals o.a. de beuk hebben het momenteel zwaar in ons veranderende klimaat. Veel bomen redden het niet en beginnen vanaf de bovenkant langzaam af te brokkelen, andere bomen worden noodgedwongen gekapt om gevaarlijk situaties door vallende takken te voorkomen. Hoe het met deze twee ook verder gaat, het lijkt me duidelijk dat ze elkaar tot steun zullen blijven tot de dood hen scheidt …

Toch nog te vroeg

Woensdagmiddag bedacht ik me dat het een mooie dag was om wat kleurige herfstfoto’s te maken in de Ecokathedraal bij Mildam. Ik was er helemaal klaar voor …

Maar de Ecokathedraal was er duidelijk nog niet klaar voor. Waar de herfstkleuren normaal gesproken het mooist zijn, overheerste nu nog vooral fris groen blad boven en tussen de gestapelde bouwwerken. Nee, de herfsttinten liet ook hier nog even op zich wachten. Eigenlijk lieten alleen wat zwammen op de resterende delen van een ooit gevelde boom iets van de nakende herfst zien …

Of het daarmee een mislukte missie was …?

Nee geenszins, want ik ben ditmaal weer tot de bekende ‘Rustplaats’ gekomen, en dat was me al een paar keer niet gelukt. Nadat ik mijn benen op Louis le Roys’ oude stekje even tot rust had laten komen, ben ik via een wat andere route weer naar voren gelopen.

Voor de herfstkleuren zal ik volgende week nog een keer terug moeten. Maar wees gerust, dat is geen straf …

Natuurfotografie in de Ecokathedraal

Vanaf de ‘RUSTPLAATS’ had ik eigenlijk over het lange pad tussen de ‘Inca-tempels’ door willen lopen, maar Anna had voor een andere koers gekozen. Nu volgden we het gluiperig oplopende pad aan de rechterkant. Tja, dat komt ervan wanneer je als ‘gids’ te lang blijft zitten rusten …

Ik voegde me bij de vrouwen op de plek waar ze beurtelings neerknielden bij een geknakte, omgewaaide boom. Enkele meters verderop had een leger zwammetjes boven de gapende afgrond een fijne en voorlopig veilige voedingsbodem gevonden op het afstervende hout …

Nadat ik er zelf een foto van een andere zwam had gemaakt, vervolgde ik mijn weg naar het hoogste en achterste deel van de Ecokathedraal …

Toen ik even later eens achterom keek, zag ik dat Jetske en Anna onderweg opnieuw tot stilstand waren gekomen. Zo te zien hadden ze weer een interessant object gevonden om hun camera’s op los te laten …

Aangekomen op het hoogste punt helemaal achterin de Ecokathedraal, besloot ik het mezelf maar even gemakkelijk te maken in afwachting van de komst van Jetske en Anna. Lekker achterover leunend tegen een deel van het bouwwerk waarop ik stond, voelde ik de weldadige rust van de gestaag herkauwende dikbillen in het weiland onder me oprijzen …

– wordt vervolgd –

De één z’n dood …

In 2015 schreef ik bij de onderstaande foto:
Behalve de door houtzagers met kettingzagen gemaakte boomsculpturen ontdekte ik in het ‘beeldenbos‘ tussen Heidehuizen en Olterterp ook nog een mooie, door de natuur geschapen boomsculptuur …

In de afgelopen 3 jaar zijn de zwammen doorgegaan met hun dodelijke werk …