De foto’s die ik tot nu toe van ons ritje van vorige week vrijdag heb getoond, zijn bijna allemaal aan de noordkant van de Bûtendiken gemaakt. Ergens halverwege de weg begon de berm aan de zuidkant mooi te kleuren …
Nadat we onze vervoersmiddelen op de standaard hadden gezet, hebben we onze camera’s eens goed aan het werk gezet in die mooie kruidenrijke berm. Tussen de bloemen fladderden meer vlinders rond dan ik dit jaar tot nu toe had gezien …
Na de ontmoeting met de roodborsttapuit, vervolgde we onze route over de smalle landweg in de Surhuizumermieden. Al snel troffen we een volgende vogel die wel even wilde poseren …
Aan de rechterkant van de weg was een grutto bezig om zijn dagelijkse kostje bij elkaar te scharrelen in een mooi stuk kruidenrijk grasland met veel paarden bloemen. Het was een lust voor het oog …
Mijn kleine klaagzang over het koude weer en de gemene noordoostelijke wind, lijkt gehoord te zijn. Eindelijk was het gisterochtend eens een aantal uren lekker zonnig, maar nog belangrijker: het was vrijwel windstil. Daarom ben ik al mooi op tijd in de auto gestapt om een ritje naar de Surhuizumermieden te maken …
Dankzij het ontbreken van die koude wind kon ik er zelfs weer een stukje tussen de groengele weilanden wandelen. Dat maakte het ook mogelijk om deze graspieper stilletjes te benaderen, terwijl hij prinsheerlijk op de paal met het bord van Staatsbosbeheer om zich heen stond te kijken …
Het plasdrasland lag er een stuk leger bij dan bij eerdere bezoekjes. De grutto’s hebben allemaal hun eigen plekje gezocht de Surhuizumermieden. Een enkel grutto liep er rond om te foerageren en in een sloot zwom een meerkoet, verder werd het beeld hier bepaald door een aantal zwanen …
Onderweg naar de Jan Durkspolder trof ik gisteren een sprong reeën waar ik ze nog niet eerder had gezien. Zodra ik de auto in de berm had laten uitrollen, draaiden een reebok en een hinde de blik in mijn richting …
Iets verderop liep een derde ree door een droge sloot of een greppel. Al snel volgden ook de andere twee. Eigenlijk liepen ze net wat te ver weg voor mooie foto’s, maar elke ontmoeting is er één en ik geniet steeds weer van zo’n groepje reeën …
Enkele kilometers verderop zag ik een tweede sprong reeën in een stuk land lopen. Dit is een bekende groep op een bekend plekje. Vergelijk het gras op de eerste drie foto’s eens met dat op de volgende foto’s …
Ik heb de reeën van de eerste drie foto’s niet zien grazen. En dat is ook niet zo gek, want daar was niets voor ze te vreten. Ze doorkruisten dat weiland linea recta op zoek naar wat lekkers, want in die eindeloze weilanden met raaigras is niets voor ze te vinden. Er groeit geen bloemetje of wat dan ook. Nee, dan hebben de reeën het in het kruidenrijke gras in de Jan Durkspolder een stuk beter …
Nadat ik donderdagochtend in de vogelkijkhut ‘de Blaustirns’ aan de Leijen een tijdlang had zitten genieten van de zwarte sterns, ben ik zoals ik wel vaker even doorgereden naar de Jan Durkspolder …
Daar kon ik echter niet komen, omdat de brug afgesloten was. Waarschijnlijk is de gammele polderbrug eindelijk vervangen. Dat hoop ik deze of volgende week te ontdekken. Omdat ik in de Jan Durkspolder niet terecht kon, heb ik een ommetje gemaakt naar de hooilanden ten noorden van Earnewâld. En daar kreeg ik geen spijt van …
Ik was het doodlopende weggetje nog maar nauwelijks honderd meter in gereden of er vloog al een grutto op, die meteen een paar maal luid roepend laag over de auto dook. Ik wist genoeg en zette de auto meteen in de berm. De grutto landde eerst pal naast me op een dampaal. Daarna dook hij het lange gras in. Even later kwam hij tevoorschijn met zijn partner en hun kuiken. Is het niet prachtig!?
Ieder aan een kant van hun kuiken hielden de ouders de omgeving scherp in de gaten. Lang duurde de show niet, al snel leidden pa en ma hun kuiken weer naar het lange gras. Hopelijk redt dit kuiken het om volwassen te worden, want de kuikenoverleving van grutto’s moet omhoog …
Mijn dag kon al na het zien van de zwarte sterns bij de Leijen al niet meer stuk, het treffen met dit prachtige drietal dat ook op de Rode Lijst staat, maakte het helemaal af! 🙂
Na enige tijd hadden we het bij de Uitkijkpunt Ezumakeeg wel gezien. De meest interessante vogels zaten te ver weg voor onze camera’s …
We besloten nog een stukje verder te rijden om nog wat meer rond te kijken. Al snel kwamen we bij een soort broekbos terecht waar de bomen met hun voeten diep in het water stonden. Aan de rand daarvan bevonden zich vooral bergeenden en wilde eenden …
Jetske meende intussen aan de overkant van de weg iets boven het veld te zien vliegen …
Wat ze daar zag, weet ik niet, maar een lekker fleurig en kruidenrijk veld was het zeker …
Een met een wijde boog om ons heen vliegend visdiefje trok de aandacht na enige tijd op natuurlijke wijze weer terug naar het water …
Verderop in het water waren enkele foeragerende kemphanen en een paar slapende bergeenden te zien. Ook hier zaten de vogels eigenlijk weer net wat te ver weg. Een passerende kievit bracht daar verandering is. Met die kievit open ik morgen het laatste deel van deze serie over ons ritje door het Lauwersmeergebied …
Onlangs reed ik op weg van de ijsvogels naar huis langs een prachtig nat en kruidenrijk oud weiland …
Een ooievaar struinde het land links en rechts naar lekkers happend af …
Wat een verademing om zulk land te zien als je het vergelijkt met het gemiddelde weiland tegenwoordig …
Afanja's Weblog 