De hoge waterstand in het rivierenland heeft diverse fotograferen de afgelopen periode mooie, vaak bijzondere foto’s opgeleverd …
Hoewel bepaald niet spectaculair, levert hoog water ook in en rond de vijver in onze tuin soms aardige plaatjes op …
Te midden van alle nattigheid op kleine schaal weet het mos ook hier de show weer te stelen …
In het eerste weekend van mei hadden we beide kleinzoons een paar dagen over de vloer. Met het oog op de staat van mijn gezondheid kwam dat niet echt goed uit, maar daar hoefden de jongens niet de dupe van te worden …
Pepijn vermaakte zich vanaf het eerste moment weer uitstekend met de garage en de autootjes, en daar kwam in de loop van het weekend nog een legertje ridders bij ook. Om nog even van het mooie weer te kunnen genieten, brachten Aafje en Pepijn de middag deels door in de kinderboerderij …
Tijmen had zich erop verheugd om met mij op pad te gaan om ergens in de natuur wat te fotograferen, en dus legde ik hem zaterdagmiddag meteen de keuze voor waar hij naar toe wilde: bos, heide of water. Tot mijn grote vreugde koos Tijmen voor het bos. Dat betekende dat we mooi even een ritje naar de Ecokathedraal konden maken, een stukje bos met voldoende plekjes om her en der even te kunnen zitten …
Zodra we ter plekke uitstapten zei Tijmen: “O, we moeten hier dus wel voorzichtig zijn …,” terwijl hij naar het bord ‘Betreden op eigen risico’ bij de ingang van het terrein wees …
Tijmen keek zijn ogen uit bij al die wonderlijke bouwwerken, hij schakelde meteen over op de fotografiemodus …
En voor wie nu denkt: “Ach, zo’n kind klikt natuurlijk zomaar wat met zijn camera …” Niets is minder waar! Terwijl ik regelmatig even ergens op een muurtje of een andere stapel stenen ging zitten, was goed te zien, dat Tijmen wel degelijk op zoek ging naar mooie standpunten en composities …
Nadat we voor de tweede maal even ergens op een muurtje wat hadden zitten kletsen, eten en drinken, begon Tijmen al snel weer rond te struinen met zijn camera. Nu richtte hij zich vooral op de natuur …
“Ik heb een rood juffertje gefotografeerd, pake,” hoorde ik even later. Nadat ik me weer bij hem had gevoegd, wees Tijmen me het juffertje aan, zodat ik ook mijn eerste juffertje van het jaar kon fotograferen …
Ook met het fotograferen van een bont zandoogje was Tijmen me even later te snel af. Zijn dag kon duidelijk niet meer stuk. En die van mij ook niet trouwens …
Ruim een uur later stonden we samen weer bij de ‘Porta Celi’, daar heb ik nog even een plaatje van ons samen gemaakt …
Op weg naar huis hebben we nog een tussenstop gemaakt bij Smalle Ee, waar we nog even genoeglijk samen bij een picknicktafel aan de waterkant hebben gezeten. Het was een vermoeiend dagje, maar het was weer alleszins de moeite waard!
Met net 18 graden op de thermometer was gisteren de eerste lekkere tuindag, en daar heb ik meteen goed van geprofiteerd door eerst het terras maar eens aan te vegen en vervolgens wat algen uit de vijver te vissen …
Daarna heb ik voor het eerst sinds lange tijd weer eens een rondje door de tuin gemaakt met de camera. Eerst langs de tuintobbe, waarin weer van alles tot leven komt …
Natuurlijk kon ik het niet laten om even door frisgroene bladeren van de iris naar ons zonnende vrouwtje aan de overkant van de vijver te gluren …
In de hoek van vijver komt de dotter weer tot leven, er zitten redelijk wat knoppen in, die volgende week ongetwijfeld zullen openbarsten. Langs de bedding van het drooggevallen stroompje komt de muur weer tevoorschijn …
Op ’n paar plekken langs de vijver heeft zich in de loop der jaren een fraai mostapijtje ontwikkeld, en daar nestelen zich intussen ook wat andere plantjes …
Het skeletje van één van de laatste lampionnetjes houdt dapper stand aan de waterkant …
Achter in de tuin is de kerria weer tot bloei gekomen met zijn prachtige felgele bloemen …
Lager bij de grond achter doen ook de narcissen achter in de tuin hun best om het voorjaarsgevoel verder op te zwepen …
In reactie op deel 1 van de sneeuwrandjes in de Ecokathedraal liet Eveline zich gisteren ontvallen dat ze dit wel eens in zwart/wit zou willen zien. Nu is dit geen verzoekplaatjesblog, maar als ik iemand blij kan maken door eens aan een verzoekje te voldoen, dan heb ik daar geen probleem mee. Kortom: vandaag deel 2 van de sneeuwrandjes in zwart/wit …
Nadat ik de tractor bij het pontje van It Eilân uit beeld had zien verdwijnen, besloot ik dat het misschien wel aardig zou zijn om even een kijkje in de Ecokathedraal bij Mildam te nemen. Er lag misschien net genoeg sneeuw om de gestapelde stenen bouwwerken te voorzien van sierlijke witte randjes. Hoe verder ik echter in zuidelijke richting reed, hoe minder sneeuw er lag. In de buurt van Tijnje was zelfs vrijwel geen sneeuw meer te zien, maar gelukkig begon de wereld in de buurt van Mildam weer wit te kleuren. Zo mooi als in december 2012 was het niet in de Ecokathedraal, maar het witte tapijt en de fijne sneeuwrandjes zorgden toch wel weer voor een bijzonder sfeertje. Enfin, kijk maar even mee …
– wordt vervolgd –
Op het gevaar af dat het sommige lezers de strot uitkomt, neem ik jullie vandaag toch nog even een keer mee voor een kuiertje door de Ecokathedraal. Daarbij zal ik voor de enkeling die zich afvraagt wat die Ecokathedraal nu eigenlijk is, trachten de foto’s te larderen met wat achtergrondinformatie …
De Ecokathedraal is gelegen op een perceel grond te midden van de bossen van Mildam, gemeente Heerenveen (kaartje Google Maps). Het project is in de jaren zeventig gestart door filosoof/’ecotect’/landschapsarchitect Louis le Roy (1924-2012) …
De Ecokathedraal is een werkplaats waar langdurige processen tussen mens en natuur worden bestudeerd. Midden in het bos worden stenen, stoeptegels, trottoirbanden en overtollig bouwmateriaal opeengestapeld, waardoor bijzondere constructies ontstaan. Omdat alles los wordt gestapeld, zonder gebruik van beton of cement, is voorzichtigheid geboden …
De Ecokathedraal is een ecologisch monument dat langzaam door de tijd heen verder vorm krijgt. Het is een plek waar een subtiele balans is ontstaan tussen orde en chaos, tussen natuur en menselijke aanwezigheid. De paden worden begaanbaar gehouden, maar verder kan de natuur er zijn gang gaan. Zo is de boom die in maart 2005 deels afknapte onder het gewicht van een halve meter sneeuw sindsdien onaangeroerd blijven staan …
De bedoeling is dat het project tot het jaar 3000 blijft duren. Deze tijd is namelijk nodig om de processen te kunnen bestuderen die eindeloos doorgaan. Om de continuïteit te waarborgen is in 2001 de Stichting Tijd opgericht, die ook als doel heeft om vergelijkbare ecokathedrale processen te starten in binnen- en buitenland …
In 2008 is voor het terrein waarop de eerste Ecokathedraal gebouwd wordt een officieel bestemmingsplan “Ecokathedraal proces” goedgekeurd door Provinciale Staten, wat de weg vrij maakt voor vergelijkbare projecten in Nederland …
Voor meer informatie kun je terecht op: Stichting Tijd, Beheerder Ecokathedraal Mildam van Louis G. Le Roy …
Na een paar herfstachtige dagen met veel regen en temperaturen ruim boven het vriespunt, ligt er nu weer een laagje sneeuw in ons tuintje. Dat komt goed uit, want er staat vandaag een kuier met mijn fotomaatje op het programma.
Hier op het weblog pak ik de draad weer even op waar ik hem zaterdag had achtergelaten. Toen schreef ik hier al dat ik tijdens mijn rit over de witte Friese vlakten donderdag langs de Ecokathedraal (kaartje Google Maps) kwam. Dat was natuurlijk niet toevallig, want ik vermoedde dat het er met het mooie laagje sneeuw van die dag wel extra mooi zou zijn. En dat bleek ook inderdaad te kloppen …
Een paar jaar geleden heb ik er al eens wat foto’s gemaakt met een dikkere laag sneeuw, maar dat viel toen wat tegen, omdat de structuren van de bouwwerken daarbij niet mooi tot hun recht kwamen. Het dunne laagje sneeuw zorgde donderdag voor mooie accenten op de stenen bouwwerken, die zijn opgetrokken met los gestapelde stenen, en die nog het meest doen denken aan tempels van een verre cultuur uit het verleden …
Omdat mijn benen aan het begin van de kuier nog fit en sterk aanvoelden, heb ik meteen de heuvel aan het begin van de Ecokathedraal beklommen. Daar boven kon het zonlicht nog net over de boomtoppen heen een deel van de besneeuwde bouwwerken in het licht zetten …
Zoals de vaste volgers weten, kom ik graag op dit plekje omdat er altijd een bijzondere sfeer hangt. Op de een of andere manier straalt de plek rust en harmonie uit …
De sneeuw maakte het geheel nog mooier, hier en daar kregen de bouwwerken bijna een feeërieke uitstraling …
Het was alleen zo deksels jammer dat ik er niet even lekker kon gaan zitten zonder al snel een koude kont te krijgen, terwijl ik er na enige tijd toch wel aan toe was om mijn benen even wat rust te geven. Het bordje “Betreden op eigen risico” staat er niet voor niets bij de ingang van de Ecokathedraal. Vanwege hellende vlakken en los liggende stenen is het normaal al zaak om op te letten waar je je voeten neerzet, de sneeuw maakte het er niet makkelijker op. Desondanks heb ik er weer volop genoten …
EN DAN NOG EVEN DIT …
Sjoerd van bVision heeft de dvd “Werk in het Weerribbenriet” bekeken: het is maar dat jullie het even weten!
Klik gerust even op het linkje om Sjoerd zijn recensie te lezen. 🙂
Afanja's Weblog 