It Eilân onder water

Nadat we een kleine omweg hadden gemaakt om mijn dikkere handschoenen op te halen, reden we naar It Eilân bij Goeingahuizen (Google Maps). Vorige week donderdag was ik daar enkele uren voordat deze retentiepolder onder water werd gezet …

Nu verwachtten we er een nieuw binnenmeer te zien, en dat kwam ook helemaal uit. Nadat we de brug achter ons hadden gelaten, volgden we het pad naar de ringdijk om de polder. Jetske raakte daar al snel even aan de praat met een andere fotograferende wandelaar …

Eenmaal op de dijk kregen we een mooi weids uitzicht over de onder water gezette polder voorgeschoteld.We hadden het nauwelijks beter kunnen treffen, we hadden niet alleen zon, maar ook een paar prachtige wolkenstraten …

Had ik hier al gezegd dat we hier ook naar toe waren gekomen om het riet te zien glanzen in de zon? Wel, dat is wel degelijk gelukt. Riet heeft een zekere magie. zeker in deze tijd van het jaar. De wuivende pluimen schitteren nu eens als goud, en even later als zilver …

Diverse eendensoorten maakten dankbaar gebruik van de nieuwe bak met water die ze werd geboden op It Eilân. Later meer foto’s van It Eilân …

IJzige kunstwerkjes

Voor mijn gevoel ben ik de laatste drie dagen meer buiten geweest dan in de drie weken daarvoor. Dit ‘kind van de winter’ geniet weer als vanouds van het ideale winterweer …

Het kost me alleen bergen energie en dat begint zich op dag drie wat te wreken. Daarom laat ik het vandaag bij drie ijzige foto’s die aanklikbaar zijn tot een wat groter formaat …

De eerste foto heb ik gisteren gemaakt, toen ik samen met Jetske naar de retentiepolders bij Smalle Ee en It Eilân ben geweest. Foto 2 en 3 heb ik vanmorgen bij de Leijen gemaakt …

It Eilân, een dag te vroeg

Woensdag zijn er door Wetterskip Fryslân in het dorp Aldeboarn zandzakken langs het riviertje de Boarn gelegd, omdat het water daar over de lage kade dreigde te lopen. Daarom had ik verwacht dat de naburige retentiepolder It Eilân gistermorgen al onder water gezet zou worden. Ik was er echter een dag te vroeg …

Maar ik heb er wel een mooi fotokuiertje gemaakt. Terwijl ik over de voetgangersbrug liep, zwom er net een grote zaagbek voorbij. Verder was het er heerlijk rustig. Het water lag er als een spiegel bij en aan de horizon gloorde wat licht. Ik ben maar niet tot de dijk aan het eind van het pad op It Eilân gelopen, die energie zou ik later nog wel kunnen gebruiken …

Terug op de parkeerplaats heb ik nog even het ca. 3 m hoge uitkijkplatform beklommen voor de laatste foto. Alle landerijen achter die boerderij staan zeer waarschijnlijk vandaag al onder water, zoals dat ook in januari 2012 al eens het geval is geweest om het waterpeil op de Friese boezem wat te verlagen …

Remmingwerken

Terug op de brug (Google Maps) besloot ik eens wat foto’s te maken van de remmingwerken aan weerszijden van de brug …

Een remmingwerk is een constructie waarmee schepen worden afgeremd als ze een kunstwerk zoals een brug of sluis naderen of dreigen aan te varen. Ook kan een vaartuig gebruik maken van een remmingwerk om er te wachten tot de doorvaart vrij is …

Hier in de Goaiïngahüster Sleat, waar slechts sprake is van kleine recreatievaart, kan worden volstaan met kleine traditionele houten remmingwerken …

Waar het gaat om beroepsvaart, zoals hieronder bij de Hooidamsloot tussen Drachten en Earnewâld, worden tegenwoordig forsere stalen remmingwerken gebruikt …

Ruim zicht op It Eilân

Nadat ik eind oktober op een zonnige dag een fotokuier in de beslotenheid van het bos had gemaakt, verlangde ik op de eerste november naar wat ruimte om me heen. De zon scheen de ’s ochtends volop, daarom besloot ik even uit te waaien bij It Eilân. Voordat ik de oversteek over de brug maakte, besloot ik even het uitkijkplatform te beklimmen (Google Maps)

Hoewel dit uitkijkplatform niet hoger is dan dat bij de Leijen, heb je hier vandaan aanmerkelijk meer zicht. Het kostte geen moeite om de ca. een kilometer verderop staande spinnenkopmolen Roekmole (Google Maps) te zien …

Nu het seizoen er voor de recreatievaart op zit, is de voetgangersbrug naar It Eilân weer vrij toegankelijk voor eilandbewoners en rust zoekende wandelaars …

Gedurende het vaarseizoen hebben boten er vrije doorgang, voetgangers die naar de overkant willen moeten de brug zelf sluiten en weer openen. Ik kon dus zo de brug op lopen …

Eenmaal aan de overkant, zakte de moed me bij de splitsing van het pad in de schoenen. Beide paden leken me ineens wel erg lang, daarom besloot ik voor de derde optie te kiezen: terug naar de brug …

Over lichtende nachtwolken

Op mijn opmerking in het logje van gisteren dat alleen de lichtende nachtwolken nog ontbraken, schreef Leo:
“Ik begrijp je als weerman …, maar deze vind ik wel fijner dan die donkere wolken … ofschoon die s’ avonds wel mooi rood kunnen kleuren.” Hier is sprake van een misverstand, en dat wil ik hier graag even uit de doeken doen.

Leo bedoelde waarschijnlijk gewone wolken, zoals we die bij zonsondergang vaak zien. Soms kleuren ze roze of rood zoals op de linker foto hieronder. Andere keren schuiven wolken als donkere vlekken voor de ondergaande zon, waar de mooiste kleuren ineens achter verdwijnen, zoals op de middelste foto. En vaak leveren zon en wolken bij zonsondergang een mooi samenspel van lucht en kleuren, zoals op de derde foto. Maar dit zijn geen lichtende nachtwolken

Lichtende nachtwolken zijn een vreemd soort ragfijne wolken, die in juni en juli ongeveer een uur na zonsondergang en een uur vóór zonsopkomst het licht van de zon weerkaatsen en daardoor als een lichtende wolkensluier aan de horizon te zien zijn. Dat speelt zich af op een hoogte van ongeveer 85 km, dus ver boven onze gewone wolken, waarvan de toppen nooit hoger komen dan 20 km. Ze ontstaan bij zeer lage temperaturen, tussen 90 en 145 graden Celsius onder nul, doordat waterdamp als een ijslaagje neerslaat op uiterst kleine deeltjes, bijvoorbeeld stof van meteorieten. Het ijs dat de deeltjes omhult reflecteert het zonlicht, waardoor het lijkt alsof de wolken oplichten …

In Nederland zijn lichtende nachtwolken zeldzaam, maar ze zijn vaker te zien dan poollicht. De grootste kans om ze te zien is het grootst tussen ongeveer 15 juni en 15 juli, als het hoog in de atmosfeer het koudst is (in tegenstelling tot aan de grond, waar de temperaturen dan juist het hoogst zijn) en de hoeveelheid waterdamp maximaal.
Dankzij internet wist ik al van het bestaan van lichtende nachtwolken, maar ik kreeg ze voor het eerst te zien op 20 juni 2005. Zie de drie foto’s hierboven.

Vooral de kleur van de wolken is opvallend. Waar andere wolken ’s nachts vooral donker en grijs zijn, hebben lichtende nachtwolken een zilverwitte, blauwachtige kleur. Ik was meteen verslingerd … wat een prachtig verschijnsel was dit met die zilverblauwe draden, die als zachte vitrage aan het hemelgewelf leek te wapperen. Het duurde drie jaar voordat ik opnieuw de kans kreeg om de lichtende nachtwolken te fotograferen. De serie hierboven heb ik in juli 2008 gemaakt bij het strandje bij Smalle Ee.

2009 was tot nu toe wat mij betreft het absolute topjaar, toen heb ik gedurende 6 0f 7 nachten lichtende nachtwolken of NLC’s (Noctilucent Clouds) kunnen fotograferen. Dat leverde o.a. de drie foto’s hierboven op, die ik gemaakt heb bij It Eilân bij Goëngahuizen.

Sindsdien is het rustig op het NLC-front. Het ontstaan van lichtende nachtwolken is o.a. afhankelijk van de zonneactiviteit. Hoe hoger deze is hoe minder lichtende nachtwolken er zijn. Maar dat kan ik dan weer niet zo goed rijmen met het feit dat we momenteel tegen zonneminimum aan zitten. Ook de klimaatverandering heeft mogelijk invloed op lichtende nachtwolken. Feit is dat ze ongeveer net zo moeilijk te voorspellen zijn als poollicht. Een ander feit is dat ik voor het laatst lichtende nachtwolken heb gezien op 14 juli 2009. Ik sluit af met een foto die ik op die avond bij ons in de straat heb gemaakt van prachtige ‘wokkelstructuren’ die heel kenmerkend zijn voor lichtende nachtwolken…

Hopelijk begrijpen jullie nu waarom ik me tijdens onze vakantie in huize ruim zicht had verheugd op lichtende nachtwolken. 🙂

Over de brug naar It Eilân

Als ik me niet vergis, dateert het laatste logje over It Eilân bij Goëngahuizen van februari 2015. De tijdelijke ‘winterbrug’ vormde op dat moment zoals elk jaar in de wintermaanden de verbinding met It Eilân voor fietsers en voetgangers. Sindsdien ben ik er in 2016 ook nog eens geweest, maar de foto’s die ik bij die gelegenheid heb gemaakt, hebben om de een of andere reden het weblog nooit gehaald …

150205-1354x

Dit jaar was ik er half maart weer. Omdat ik zelf lange tijd niet kon rijden, hetzij vanwege de hevige buikpijn of omdat ik vanwege de zware pijnstillers die ik slikte ‘nogal wazig’ was – vaak zelfs beide – nam Jetske me die dag weer op sleeptouw. Voor Jetske was het de eerste kennismaking met de beweegbare brug, die er sinds het voorgaande logje ten lange leste dan toch is gekomen. Eindelijk is It Eilân nu gedurende het hele jaar op een normale manier te bereiken. Tijdens het watersportseizoen staat de brug normaal gesproken altijd open ten behoeve van de recreatievaart. Voetgangers of fietsers die naar de overkant willen, moet de brug daartoe eerst sluiten. Zodra ze aan de overkant zijn, moeten ze de brug weer open zetten …

170315-1128x

Omdat het vaarseizoen nog niet geopend was, hadden we op dat moment geen werk van de brug die zich als een lange loper voor ons uit strekte. Terwijl Jetske de gebruiksaanwijzing nog stond te lezen, was ik alvast naar de overkant gelopen. Op de onderstaande foto kun je mooi een deel van het mechaniek zien waarmeer de brug zijwaarts kan worden open gedraaid …

170315-1130x

Eenmaal aan de overkant hebben we een korte wandeling gemaakt op It Eilân …

170315-1136x

De stier was niet thuis, zodat we in alle rust even rond konden kijken en wat foto’s maken …

170315-1141x

We hadden gehoopt al een enkele weidevogel te zien, maar daarvoor was het nog te vroeg. Alleen ganzen bevolkten het grasland in de verte …

170315-1143x