Sinds ik weer beter ter been ben en stabieler loop, maak ik weer teveel fotokuiers en daaraan gepaard gaand ook teveel foto’s om het hier allemaal bij te kunnen houden. Sinds Jetske en ik in november samen een paar uur door de Ecokathedraal dwaalden, hebben we twee weken later alweer een rit gemaakt langs een aantal vroegmiddeleeuwse (kerk)torens in It Lege Midden van Fryslân. En dan heb ik een aantal herfstwandelingen tussendoor nog niet eens genoemd. U hebt hier dus nog het een en ander tegoed …
Vandaag eerst maar even vanuit kikkerperspectief in willekeurige volgorde een blik op de torens die we vrijdag hebben bekeken …
Boazum – 13e eeuwEagum – 13e eeuwJorwert – 12e eeuw & 20e eeuw
Vrijdag 11 november zijn Jetske en ik weer eens samen de Ecokathedraal ingetrokken. We hadden gehoopt dat de zon even zou doorbreken om mooie herfstkleuren boven en rond de gestapelde bouwwerken uit te lichten. Dat viel echter nogal tegen. De zon liet die dag verstek en de bladeren aan bomen en struiken begonnen er nog maar net te verkleuren …
Op zaterdag 19 november ben ik er nog eens naar toe gereden. Het was een stralende dag met temperaturen rond of net boven het vriespunt. De Ecokathedraal was weliswaar nog steeds niet gehuld in volgroeid herfsttenue, maar de zon maakte het toch een stuk levendiger dan de week ervoor …
Zwart/wit past voor mijn gevoel wel bij het huidige weerbeeld. Daarom deze foto, die ik vorige week woensdag in het rietland bij de Leijen heb gemaakt …
Hoewel ik geen hoge verwachtingen had van mijn kuier in het Weinterper Skar, was het me bepaald niet tegengevallen …
Dat had natuurlijk te maken met het uitzonderlijk mooie novemberweer, maar ook met de nieuwe ontwikkelingen zoals de omgewaaide bomen en de verbossing …
Maar het was ook wel bijzonder om te ontdekken, dat de insecten weer lekker meewerkten aan een paar korte fotosessies. Eerst waren dat de libellen en het lieveheersbeestje bij de dobbe, en hier op het tweede bankje lieten libellen en strontvliegen zich mooi zien …
Het was mooi geweest. Ik stond op en zette nu echt koers naar de auto door bij de boom een stukje verderop rechtsaf te gaan …
Nog een snelle groet aan het paard van de buurvrouw van het Weinterper Skar, dat al jaren trouw zicht houdt op de parkeerplaats er tegenover …
Moe, maar zeker voldaan reed ik huiswaarts. Die avond sloeg het weer om, waarna er een paar regenachtige en donkere dagen volgden. Dat kwam mij wel goed uit, want na een paar flinke kuiers in de bossen rond Olterterp op maandag en deze wandeling in het Weinterper Skar, konden mijn benen wel een paar dagen rust gebruiken. 🙂
Na nog een laatste blik over het water maakte ik me op om aan de terugweg te beginnen. Het zal wel enige tijd duren voordat ik hier weer kom. Tenzij het echt winter wordt natuurlijk, want dan kruipt mijn bloed nog wel eens waar het niet kan gaan …
Het was geen straf om terug te lopen, zo zag ik het gebied ook weer even vanaf de andere kant. Daarbij viel het me op dat de grond naast het pad aardig aan het verbossen is. De kale dode boom die er jarenlang alleen had gestaan, was nu gezellig omringd door jonge berkjes …
Rustig doorstappend kwam ik op het punt waar tot 6 jaar geleden de Nije Heawei liep. Op 21 november 2016 kwam daar voorgoed een eind aan. Op dit punt kon ik nu kiezen: direct linksaf naar de auto of nog even rechtdoor lopen naar het ‘Afanja-bankje’, dat ter compensatie van de verwijderde weg een stukje verderop was geplaatst. Dat het bankje – met dank aan een dwarse boswachter niet hier geplaatst is, maar 50 m verderop, zoals was afgesproken – begon zich nu toch wel te wreken …
Ik besloot toch nog maar even door te zetten, het was te mooi weer om al huiswaarts te gaan. Korte tijd later bereikte ik het bankje. Daar werd ik welkom geheten door twee libellen, die op de rugleuning op me zaten te wachten. De ene zat mooi in het midden op de onderste plank, de tweede zat helemaal rechts op de bovenste plank van de rugleuning …
Natuurlijk vlogen ze allebei op toen ik op het bankje plaats nam. Maar gelukkig waren ze beurtelings bereid om even later nog eens netjes te poseren voor mijn camera …
En daarmee was het nog niet helemaal voorbij. Geduldig bleef ik lekker in de zon zitten wachten of er verder nog wat zou verschijnen dat de moeite waard was …
Voorbij de randwal kreeg ik de dobbe, zoals ik deze favoriete pingoruïne gemakshalve altijd noem, in beeld. Hoe voorzichtig ik ook liep, een attente reiger had me alweer opgemerkt en vloog krijsend en krassend op …
Enige tijd geleden heb ik hier al eens beschreven hoe pingoruïnes tijdens en na afloop van de laatste ijstijd ontstonden in onze omgeving. Onlangs heb ik er ook een 3:30 minuten durend filmpje over gevonden …
Nadat ik een kort verkennend kuiertje langs de waterkant had gemaakt, ben ik eens even lekker in het najaarszonnetje op het vertrouwde bankje gaan zitten. Op dat bankje heb ik in de loop der jaren meerdere prettige ontmoetingen gehad met juffers, libellen, kikkers en salamanders, die zich daar vaak mooi voor mijn camera lieten zien …
Gelukkig was er nog niets veranderd. Al snel kroop er een Aziatisch lieveheersbeestje over de rugleuning van het bankje mijn kant op. En het lieveheersbeestje was niet het enige insect dat op die mooie novembermiddag nog actief was. Heidelibellen vlogen af en aan en het duurde niet lang of er streek weer eentje op mijn linkermouw neer …
Mijn dag was alweer goed en daar konden ook de wandelaars, die wilden weten of er ook vis in dit water zat, niets meer aan veranderen. Ik heb ze naar waarheid geantwoord, dat ik het niet wist. “Ik zit nu eenmaal liever met mijn camera aan de waterkant dan met een hengel,” voegde ik eraan toe …
Nadat de mannen hun weg vervolgden ben ik nog even blijven zitten. Erg lang duurde dat overigens niet, het was dan wel mooi novemberweer, met ca. 12ºC was het toch wat te fris om er nog lang te blijven zitten …
In een klein stukje bos in het Weinterper Skar zijn onlangs kennelijk meerdere bomen omgewaaid. Het is ook een perceel waar in het verleden wel vaker bomen zijn omgewaaid. Verderop in het bos lijkt weinig aan de hand. Als ik er op een goeie dag nog eens terug kom, wil ik daar zeker eens verder naar kijken …
Omdat ik hier al meer dan twee jaar niet meer langs gekomen ben, heb ik geen idee wanneer de bomen zijn omgewaaid. Dat maakt ook niet zoveel uit, maar het doet toch altijd even pijn om een gevelde boom te zien. Laat staan om meerdere omgewaaide bomen tegelijk zo te zien. Maar ook dit is de natuur en ik zie bomen liever zo omgaan dan met de kettingzaag. Van een van de omgewaaide bomen langs het pad heb ik de kluit met de wortels eens wat nader bekeken. Ik verwonderde me er ook in dit geval weer over dat bomen eigenlijk vaak helemaal niet zo diep lijken te wortelen. Of ligt dat aan mij …?
Ik hoop eigenlijk dat Staatsbosbeheer deze bomen mooi laat liggen, zodat het stukje bos zich verder op natuurlijke wijze kan ontwikkelen. En dat verwacht ik eerlijk gezegd ook wel. Als je goed kijkt, dan zie je dat er in dit stukje bos al eerder bomen zijn omgewaaid. Dat is al langer geleden, en dat is goed te zien aan de kluit van die bomen. Die kluiten zijn intussen flink overwoekerd en gaan helemaal op in de rest van het bos …
Afijn, het was tijd om mijn weg te vervolgen, want ik was hier naar toe gegaan voor de dobbe. Terwijl ik verder liep, zorgde de zon ervoor dat het bruine bladerdek op de bosbodem even mooi werd uitgelicht…
Korte tijd later verliet ik het pad in westelijke richting en liep ik over het smalle paadje in de richting van het water. Op de onderstaande foto zie je de originele randwal van de pingoruïne, zoals die ca. 10.000 jaar geleden achterbleef na afloop van de laatste ijstijd. Dat betekent dat ik intussen vlakbij de dobbe ben …
Afanja's Weblog 